Τριήμερο πένθος κήρυξε ο πρωθυπουργός για την φρίκη που σημειώθηκε αργά το βράδυ της Τρίτης στα Τέμπη και η οποία κόστισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους με τον τραγικό απολογισμό να αυξάνεται ώρα με την ώρα.
Στις δύσκολες αυτές ώρες ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος τις εξελίξεις και μέσα από τα social media μοιράζεται συναισθήματα και σκέψεις για την τύχη που είχαν τόσοι άνθρωποι – στην πλειοψηφία τους φοιτητές που επέστρεφαν μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.
Ανάμεσά τους και η Σία Κοσιώνη, η οποία είχε κάνει στο παρελθόν την ίδια διαδρομή με την αμαξοστοιχία.
«”Πάμε και όπου βγει” λοιπόν… Για εμάς τους πρώην φοιτητές του ΑΠΘ που φάγαμε για χρόνια το Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το κουτάλι, αυτό ήταν το “τρένο μας”. Και ήμασταν χαρούμενοι όταν μπαίναμε στο “τρένο μας”. Πρώτα από όλα, γιατί ήμασταν στο “τρένο μας”, με τα άνετα καθίσματα, το κυλικείο, τα σούρτα φέρτα στα βαγόνια και όχι στο άβολο και σίγουρα λιγότερο ασφαλές ΚΤΕΛ, πράγμα που σήμαινε ότι οι γονείς μας είχαν χουβαρνταλίκια.
Ήμασταν χαρούμενοι γιατί το “τρένο μας”, μάς γύριζε στις οικογένειές μας, στη θαλπωρή των σπιτιών μας, στο φαγητό της μαμάς μας. Ήμασταν ακόμη πιο χαρούμενοι, όμως, όταν μάς πήγαινε στις σχολές μας, όταν μας ταξίδευε προς το μέλλον μας, όταν μάς έβαζε στις ράγες της ζωής μας με την οποία ακόμη δεν είχαμε συστηθεί.
Σκεφτείτε δε, τι ειρωνεία, ότι πάντα ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στα Τέμπη για να χαζέψουμε το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής. Το “τρένο μας” συμβόλιζε το πρώτο μας πέταγμα προς την ελευθερία. Κατά κάποιο τρόπο, όντως “πηγαίναμε και όπου βγει”… Αλλά “όπου βγει” αφότου φτάναμε στη Θεσσαλονίκη. Πονάμε και θρηνούμε σήμερα. Για όλα αυτά τα παιδιά που δεν θα καταφέρουν ποτέ να μάθουν πού θα τους βγάλει “το δικό τους τρένο”. Από όλους εμάς τους συνταξιδιώτες σας σε άλλο χρόνο, σε άλλη εποχή, καλό ταξίδι παιδιά…».
