Σε ηλικία 71 ετών «έφυγε» από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς η πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ, Μαριέττα Γιαννάκου.
Γεννήθηκε στο Γεράκι Λακωνίας, ένα χωριό 2.000 κατοίκων, 38 χλμ. έξω από τη Σπάρτη. Η μητέρα της ήταν εκπαιδευτικός και ο πατέρας της διηύθυνε το τοπικό γραφείο του ΟΤΕ και του ταχυδρομείου, που ήταν μαζί τότε. Και οι δύο τους ήταν άνθρωποι πολύ καλλιεργημένοι, με ιδιαίτερη έμφαση στο διάβασμα, με φιλελεύθερες απόψεις και με διάθεση να ενσωματώνουν καινούριες ιδέες και αντιλήψεις.
Η Μαριέττα έχει μια αδελφή 4 χρόνια μικρότερη. Η ίδια είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα της, τον οποίο όμως χάνει στα 45 του όταν εκείνη ήταν μόλις 11 χρονών.
«Μου στοίχισε πολύ ο θάνατος του πατέρα μου και ίσως έπαιξε ρόλο στο ότι αισθάνθηκα πολύ μεγαλύτερη την ευθύνη, να κάνω πράγματα ανεξάρτητα στη ζωή μου. Βγαίναμε μαζί έξω, παίζαμε μαζί σκάκι και, από πολύ μικρή ηλικία, κουβεντιάζαμε πολιτικά γεγονότα. Στο σπίτι αγοράζαμε 5 εφημερίδες. Όμως παρά την αδυναμία μου, δεν ήμουν προσκολλημένη πουθενά».
Στο αυστηρό λακωνικό Γεράκι η Μαριέττα ζει μια αστική ζωή λόγω της κουλτούρας των γονιών της.
«Ο τρόπος που ντυνόμασταν ήταν πολύ πιο αστικός. Φορούσαμε παντελόνια, κάτι που δε συνέβαινε στον υπόλοιπο κόσμο της περιοχής, είχαμε φίλους αγόρια. Δεν μου άρεσαν οι περιορισμοί. Όταν το σχολείο έλεγε να έχουμε γυρίσει π.χ. από ένα πάρτι στις 7.00 ή στις 8.00, εγώ καμιά φορά δεν πήγαινα καθόλου, γιατί με ενοχλούσε να μου υπαγορεύουν τι ώρα θα γυρίσω».
Θα τελειώσει το σχολείο στη Σπάρτη και στην Αθήνα και θα μπει στη Ιατρική, αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει διπλωμάτη. Στη Αθήνα δεν θα στερηθεί ούτε τις εξόδους, ούτε τις διασκεδάσεις. Για να δώσει στο Πανεπιστήμιο, συνήθως διάβαζε τη νύχτα και μέχρι το πρωί.
«Θυμάμαι όταν έδωσα χημεία, το προηγούμενο βράδυ αντί να διαβάσω πήγα στον κινηματογράφο».
Η Μαριέττα Γιαννακου τελειώνει τη σχολή της και κάνει ειδικότητα στη ψυχιατρική, ενώ συνεχίζει τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο της Γκαντ του Βελγίου. Συχνά λέγεται ότι η ψυχιατρική είναι ‘σκληρή’ επιστήμη για μια γυναίκα.
«Καμιά φορά χρεώνουν διάφορα στους ψυχιάτρους. Αυτό μπορεί να συμβεί, διότι ίσως κάποιοι καμιά φορά κάνουν την ειδικότητα του ψυχιάτρου, επειδή έχουν οι ίδιοι προβλήματα και νομίζουν ότι θα τα αντιμετωπίσουν. Αλλά δεν υπάρχει κανείς που να πατάει τόσο γερά στη γη, όσο ένας ψυχίατρος ο οποίος δεν έχει δικά του ψυχολογικά προβλήματα. Βέβαια είναι μία επιστήμη που περιλαμβάνει πολλές ματαιώσεις».
Αν και αφοσιωμένη στην πολιτική, το 1983 η Μαριέττα δίνει χρόνο και για την προσωπική της ευτυχία και παντρεύεται. Ο γάμος της θα κρατήσει 14 χρόνια.
«Ναι, ήταν στη σκέψη μου ο γάμος, αλλά δεν είχα ποτέ την άποψη ότι πρέπει να παντρευτείς οπωσδήποτε, ή να ψάχνεις να παντρευτείς. Δεν ήμουν τέτοιος τύπος. Απλώς προέκυψε στην πορεία».
«Μου αρέσουν, μέχρις υπερβολής μερικές φορές, οι καθαρές λύσεις. Ενώ συνήθως οι άνθρωποι κάνουν πολλούς συμβιβασμούς στη ζωή τους, εγώ γίνομαι όλο και πιο ασυμβίβαστη όσο περνούν τα χρόνια και αυτό είναι το πρόβλημα».
Τώρα η μεγάλη αγάπη της Μαριέττας Γιαννάκου είναι η κόρη της. Σ’αυτήν είναι στραμμένο όλο της το ενδιαφέρον και πάντα προσπαθεί να εξασφαλίζει χρόνο γι’αυτήν. Έχει σταθεί δίπλα της, αφήνοντάς την να επιλέξει η ίδια την πορεία που θα ήθελε να ακολουθήσει, προσφέροντάς της όμως όση βοήθεια χρειάζεται σε κάθε της βήμα. Η Ζωή-Ηλέκτρα έχει ακολουθήσει σπουδές σχετικές με τη δημιουργική απασχόληση των παιδιών προσχολικής ηλικίας.
Για να χαλαρώσει λίγο από τη δουλειά ακούει μουσική. Της αρέσει η κλασική και η προκλασσική μουσική και η όπερα, αλλά και τα πορτογαλέζικα «φάδος», η ιρλανδέζικη λαϊκή μουσική και φυσικά η ελληνική λαϊκή μουσική. Είναι φανατική του θεάτρου και του κινηματογράφου και παρά τα καθήκοντά της προσπαθεί πάντα να παρακολουθεί όλα τα καλά θατρικά και κινηματογραφικά έργα. Τηλεόραση δεν βλέπει σχεδόν καθόλου παρά μόνο ειδήσεις. Αγαπά πολύ τις Βρυξέλλες και αν θα έπρεπε να ζήσει σε μια άλλη πόλη εκτός Αθήνας, θα ήταν μια από αυτές, μαζί με τη Ρώμη και το Παρίσι.
Μετά το ‘74 ξεκινά ενεργά την πολιτική της δραστηριότητα στην ΟΝΝΕΔ, οπότε πρωτογνωρίζεται και με τον Κώστα Καραμανλή. Αν και δεν είχε αποφασίσει να ασχοληθεί ευρύτερα με την πολιτική, τα όσα συνέβαιναν τότε στα πανεπιστήμια την πείσμωσαν.
«Θυμάμαι ότι έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση στην Ιατρική, διότι οι πανεπιστημιακοί δεν ήταν μόνιμοι τότε και ζητούσαν στήριξη από τους φοιτητές για να γίνουν μόνιμοι. Θυμάμαι ότι είχα πάρει το λόγο και είχα πει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από αυτό. Οι πανεπιστημιακοί πρέπει να κρίνονται συνεχώς και δεν μπορεί να είναι μόνιμοι, χωρίς αξιολόγηση. Αυτά τα έλεγα το 1975 και αν το δει κανείς σήμερα θα καταλάβει πολύ καλά τι εννοώ και τι σημαίνει».
Το 1975 ορίζεται Γενική Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Ο.Ν.ΝΕ.Δ., το 1977 μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ο.Ν.ΝΕ.Δ., το 1979 μέλος της Διοικούσης Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και το 1981-1982 Οργανωτική Σύμβουλος του Προέδρου του Κόμματος.
Η πορεία της στην πολιτική είναι συνεχώς ανοδική. Υπ.Παιδείας, 2007Το 1984 γίνεται ευρωβουλευτής, το 1989 τίθεται επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου, το 1990 ορίζεται Υπουργός Υγείας και το 2004 Υπουργός Παιδείας.
«Η μητέρα μου αποδέχθηκε πραγματικά ότι είμαι πολιτικό πρόσωπο, όταν έγινα Υπουργός Παιδείας, ίσως γιατί ως εκπαιδευτικός που υπηρέτησε με αφοσίωση τη δημόσια παιδεία κατάλαβε καλύτερα την σημασία που είχε η ανάληψη αυτής της ευθύνης. Πάντα μου έλεγε, ‘ο συμμαθητής σου ο τάδε, έγινε τακτικός καθηγητής και εσύ τα παράτησες’. Ήθελε να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα. Όταν μου τηλεφώνησε ο Πρωθυπουργός και μου είπε ‘πας στο Υπουργείο Παιδείας’, την πήρα αμέσως τηλέφωνο κι εκείνη έβαλε τα κλάματα».
Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπηρέτησε τέσσερις φορές μέχρι σήμερα: Δύο πλήρεις θητείες (1984-89 και 2009-14) και δύο που διεκόπησαν επειδή κλήθηκε να υπηρετήσει σε δημόσιες θέσεις στην Ελλάδα (ως βουλευτής και Υπουργός). Λεπτομέρειες για την πλούσια δράση της σχετικά με θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη Ελλάδα και την Ευρώπη αναφέρονται σε άλλες ενότητες (π.χ. Η δράση μου, Η πολιτική μου δράση). Θεμελιώδεις αρχές που κατευθύνουν ην πολιτική της σκέψη είναι η συμβολή της ευρωπαϊκής ενοποίησης στην εμπέδωση της ειρήνης, της δημοκρατίας και της προόδου στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και βεβαίως στην Ελλάδα, η διαμόρφωση αποτελεσματικότερων πολιτικών, η συνοχή και αλληλεγγύη των κρατών της ΕΕ και η δημοκρατική λειτουργία των οργάνων της.
Έχει τιμηθεί με πληθώρα διακρίσεων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
