Ένας άνδρας από το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, μοιράζεται στο διαδίκτυο την ιστορία που του συνέβη την περασμένη εβδομάδα. Στο γράμμα που απευθύνει σε μια άγνωστη γυναίκα, περιγράφει πως ξεκίνησε να την ακολουθεί. Εξιστορεί τον τρόπο που επιμένει στο κατόπι της στο δρόμο, παρότι εκείνη τον έχει αντιληφθεί. Περιγράφει την ανησυχία της, που ήταν, όπως λέει, έκδηλη στο περπάτημά της. Συνεχίζει ως το σημείο που η γυναίκα στρίβει νευρικά σε έναν αδιέξοδο δρόμο και πώς είναι έτοιμη να αρχίσει να τρέχει…
Ο τρόπος με τον οποίο καταλήγει το γράμμα, αποκαλύπτει σαν μαγική εικόνα πόσο μπορεί να απέχει η πραγματικότητα, από αυτό που σχηματίζουμε στο μυαλό μας, ως αληθινό. Την εντύπωση που δημιουργείται για μια κατάσταση ή έναν άνθρωπο. Μια εντύπωση που απέχει παρασάγγας από αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Το γράμμα αυτό, αναρτήθηκε στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Reddit και διαδόθηκε πολύ γρήγορα σε ολόκληρο το διαδίκτυο. Σύμφωνα με τον αποστολέα του, το περιστατικό έλαβε χώρα στις 14 Νοέμβρη.
Διαβάστε το γράμμα παρακάτω και θα καταλάβετε.
Το γράμμα σε μια άγνωστη
Περπατούσαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις κοντά στις φοιτητικές εστίες. Με κοίταξες σύντομα και συνέχισες το περπάτημα, ενώ μερικά δευτερόλεπτα αργότερα γύρισα και άρχισα να σε ακολουθώ. Κατάλαβα τη στιγμή που αντιλήφθηκες πως σε ακολουθώ από την αλλαγή στο ρυθμό που περπατούσες. Οι ώμοι σου σφίχτηκαν και έπιασες το κινητό σου. Αυτό δεν με σταμάτησε. Συνέχισες να περπατάς και εγώ κράτησα την ίδια απόσταση (περίπου 15 μέτρα πίσω σου) παριστάνοντας πως μιλώ στο κινητό. Σκέφτηκα κάποιες φορές να σε πλησιάσω και να συστηθώ, να σου μιλήσω, αλλά δεν το έκανα. Μπορούσα να σου πω, πως όταν έστριψες στο αδιέξοδο, στο δρόμο πλάι στον αυτοκινητόδρομο όπου ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό σου (και το δικό μου), πως αν φορούσες αθλητικά, πιθανότατα να το έβαζες στα πόδια. Αλλά πράττοντας σοφά, δεν το έκανες και συνέχισες στον ίδιο ρυθμό πάνω στις ψηλοτάκουνες μπότες σου.
“Κατάλαβα τη στιγμή που αντιλήφθηκες πως σε ακολουθώ από την αλλαγή στο ρυθμό που περπατούσες”
Σταμάτησα πλάι στο αυτοκίνητό μου, που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το δικό σου και χρησιμοποίησα πάλι το τηλέφωνό μου. Σε είδα να με βγάζεις φωτογραφία ή βίντεο καθώς περνούσες από δίπλα μου με το αυτοκίνητο.
“Δεν πρόσεξες πως όταν με προσπέρασες με το αυτοκίνητο, εκείνοι βρίσκονταν στη γωνία του αδιέξοδου και σε κοιτούσαν να περνάς”
Αυτό που πιθανότατα δεν παρατήρησες ποτέ, ήταν δυο άλλους άνδρες, στην άλλη πλευρά του πεζοδρομίου. Αυτούς που σε έδειξαν και ξεκίνησαν να σε ακολουθούν πριν ακόμη συναντηθούμε εμείς. Δεν παρατήρησες πώς σε κοιτούσαν ή το γεγονός πως έμοιαζαν να είναι υπό την επήρεια ουσιών ή κάπως μεθυσμένοι ή και τα δύο. Επίσης, δεν πρόσεξες πως όταν με προσπέρασες με το αυτοκίνητο, εκείνοι βρίσκονταν στη γωνία του αδιέξοδου και σε κοιτούσαν να περνάς, ενώ στη συνέχεια έστρεψαν το βλέμμα τους σε μένα. Επίσης, έχασες τα επόμενα δέκα λεπτά, όσο περίμενα στο αμάξι μου την αστυνομία (την οποία είχα καλέσει νωρίτερα). Σου διέφυγαν και τα 15 λεπτά ανάκρισης που ακολούθησαν με εμένα να τους δείχνω τη φωτογραφία των δύο ανδρών, που έβγαλα καθώς σε ακολουθούσα.
“Λυπάμαι πολύ που σε τρόμαξα, αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ήμουν κι εγώ τρομοκρατημένος”
Λυπάμαι πολύ που σε τρόμαξα, αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής, ήμουν κι εγώ τρομοκρατημένος. Δεν είμαι ήρωας σε καμιά περίπτωση και το ένστικτό μου, μου έλεγε να σηκωθώ να φύγω. Αλλά θα μπορούσες να είσαι η γυναίκα μου (παρκάρει στο ίδιο δρομάκι) ή η κόρη μου και δεν θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου αν σου είχε συμβεί κάτι και δεν είχα κάνει τίποτα για να το σταματήσω.
