Τόσο για την προσωπική της ζωή, όσο και για την επαγγελματική της καριέρα, τους ανθρώπους του χώρου και της τηλεόρασης, αλλά και την περιπέτεια με την υγεία της, μίλησε η Αφροδίτη Γραμμέλη στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα και στον Μιχάλη Ροδόπουλο.
Η ιδιότητα «πανελίστας» γιατί έχει καταλήξει πλέον λίγο σαν βρισιά;
Γιατί στην Ελλάδα κανείς δεν χρεώνει τους παρουσιαστές και τους «πίσω». Και δεν μιλάω για τα παιδιά που τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ, μιλώ για ανθρώπους που χαράσσουν σκαλέτες, για ανθρώπους που αποφασίζουν για τις συνθέσεις, τα πρόσωπα, τους ρόλους, αλλά οι πανελίστες είναι τα εύκολα θύματα. Όταν μια εκπομπή δεν πάει καλά, οι παρουσιαστές αλλάζουν τα πάνελ. Αλλά έχω δει πάρα πολλούς παρουσιαστές που έχουν αλλάξει πάρα πολλούς συνεργάτες και το πηλίκο είναι ίδιο.
Μετά το διαζύγιό σου με τον συνάδελφο Κώστα Βαϊμάκη, πώς είναι να μεγαλώνεις μόνη ένα παιδί, που βρίσκεται μάλιστα στην εφηβεία;
Δεν το βλέπω δραματικά, επειδή ακούω γύρω μου αυτό το «γυναίκα μόνη» να έχει μια δραματικότητα, σαν τον κακοποιημένο μπρεχτικό τίτλο Μάνα κουράγιο. Το παιδί πρέπει να το μεγαλώσεις ήρεμα, και δεν μεγαλώνει ξαφνικά στην εφηβεία, αλλά από τη στιγμή που θα το πάρεις στην αγκαλιά σου. Όλο αυτό έχει μια εξέλιξη, σίγουρα υπάρχουν κάποιες δυσκολίες, όμως έχω μάθει να έχω εμπιστοσύνη στο παιδί μου κι εκείνος να νιώθει ασφάλεια, να με εμπιστεύεται ότι δεν θα παραβιάσω ούτε την ιδιωτικότητά του ούτε τα «θέλω» του ούτε θα του επιβληθώ. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω, έχει στήσει έναν ωραίο κόσμο γύρω του.
Είσαι μια γυναίκα χορτάτη, ερωτεύσιμη, που αγαπά τους άντρες και δεν κρύβει την ηλικία της, ούτε το πάθος της για τη ζωή. Ο έρωτας σε αποσυντονίζει ή σε κάνει ακόμη πιο δημιουργική στη δουλειά σου;
Σε αυτή τη φάση της ζωής μου με ενθουσιάζει και λειτουργεί σαν κίνητρο. Δεν μπορεί να έχει την ένταση που είχε όταν ήμουν 18 ή 25 χρόνων. Αρχίζουμε να ερωτευόμαστε πάρα πολύ νωρίς κι αυτό το πράγμα φθείρεται ευχάριστα. Γιατί με τα χρόνια, πόσο πια να ερωτευτείς;
Να ενθουσιαστείς όμως μπορείς. Είσαι ενθουσιασμένη τώρα;
Όχι, όχι. Είμαι ήρεμη. (Γελάει.)
Τι θέλεις να ξεχάσεις από εκείνο το πρωινό πέρσι στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά, όταν έχασες τις αισθήσεις σου στον αέρα;
Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα. Μετά από κάτι πολύ έντονο και σοβαρό που είχε συμβεί στην οικογένειά μου, όλοι οι συνεργάτες μου, ήδη από το διαφημιστικό διάλειμμα, με συμβούλευαν να αποχωρήσω από το πλατό. Δεν τους άκουσα, υπερτίμησα τις δυνάμεις μου και σωματικά και ψυχολογικά. Είχα αρχίσει να μην αισθάνομαι τα άκρα μου, να μου τελειώνει το οξυγόνο, βίωνα και μια πολύ έντονη κρίση πανικού. Δεν θυμάμαι καθόλου το ασθενοφόρο. Όταν μετά ξύπνησα στο νοσοκομείο, αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω ξανά τον εαυτό μου να πιεστεί τόσο πολύ και θα τον προστατεύω λίγο περισσότερο, γιατί έχω και μια ευθύνη απέναντι στο παιδί μου. Μου πήρε πάρα πολλές μέρες μετά να βρω τη δύναμη να δω αυτή την εικόνα. Και αν με στενοχώρησε κάτι, είναι που την είδε το παιδί μου και οι δικοί μου άνθρωποι. Ήταν πρωτοφανές αυτό που εισέπραξα σε αγάπη και ανθρωπιά. Δεν θα σου κρύψω ότι ένας άνθρωπος που ήταν και είναι δίπλα μου σε βαθμό απεριόριστο είναι η Άλκηστις Μαραγκουδάκη – μου στάθηκε όπως κανείς άλλος, ήταν απίστευτο το νοιάξιμο, η στήριξη και η αγάπη της.
Ποια είναι η πιο άβολη στιγμή που έχεις ζήσει τηλεοπτικά;
Το χειρότερο που έχω βιώσει είναι εκτός πλατό. Να ξυπνάω, να βλέπω τη φάτσα μου στην τηλεόραση και απομονωμένες φράσεις από την κριτική μου, πάντα αρνητικές, για να κανιβαλίζουν παρουσιαστές, συνεργάτες και καλεσμένοι πάνω μου. Αυτά δεν τα ξεχνάω. Είναι πρόσωπα που βρίσκονται ακόμα στην τηλεόραση και χρησιμοποίησαν πολύ άσχημα τα γραπτά μου, δημιουργώντας μια λανθασμένη εικόνα για μένα. Νόμιζε ο κόσμος ότι ξυπνούσα και έπαιρνα ένα μαχαίρι και χάραζα το χαρτί. Όχι με μολύβι, με μαχαίρι.
Και μία από τις φορές που έχεις αισθανθεί περήφανη για τη δουλειά που κάνεις;
Θα σου πω για πιο πρόσφατα, γιατί ενδεχομένως να είναι και το πιο σημαντικό, όταν επικοινώνησε μαζί μου η Μαρινέλλα για μια κριτική που είχα γράψει στο Πρώτο Θέμα με τίτλο Τι μου έμαθε η Μαρινέλλα. Μου έκανε την τεράστια τιμή να μου στείλει ένα μακροσκελές μήνυμα, το οποίο φυλάω καλύτερα και από όποιο κόσμημα μπορεί να έχω στο σπίτι μου. «Με συγκινήσατε και με κάνατε να αισθανθώ ότι κάτι έχω προσφέρει και εγώ σε αυτό που λέγεται “ελληνικό τραγούδι”. Με όσα γράψατε για μένα ήταν σαν να με γνωρίζετε από κοντά γιατί όντως λειτουργώ με το συναίσθημα και στη δουλειά μου και στη ζωή μου και είναι αυτό που με χαρακτηρίζει» μου έγραψε.
Αυτή η τεράστια μορφή μού έλεγε στο μήνυμά της ότι «κάτι έχω προσφέρει στο ελληνικό τραγούδι». Είναι η ταπεινότητα αυτού του μεγέθους. Θα πρέπει να σου πω ότι στον νταλκά μου, στη στενοχώρια μου και στον μεγάλο μου έρωτα Μαρινέλλα ακούω και θα ακούω. Αγέρας ήσουν είναι ο τίτλος της ζωής μου όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και τους ανθρώπους που πέρασαν από δίπλα μου.
