Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη προχώρησε ο Αλέξανδρος Ρήγας στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μίλησε τόσο για τις επιτυχημένες σειρές του αλλά και την επιλογή του να συνεργάζεται για χρόνια με τους ίδιους ηθοποιούς.
«Χωρίς την Μίρκα μπορεί να έκανα άλλη δουλειά, μπορεί να ήμουν φιλόλογος. Τη γνώρισα σε μια παράσταση που ήταν και ο Βλάσης Μπονάτσος. Ήταν ένα θεατρικό έργο στο Θέατρο Λαμπέτη και ο Βλάσης με γνώρισε στην Μίρκα. Ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος. Του έλεγα ότι γράφω και μου είπε να μου τη γνωρίσει γιατί θα της άρεσε αυτό που κάνει. Της άρεσε.
Χρωστάω όλα στη Μίρκα και στον Κώστα Σπυρόπουλο. Μου έδωσαν χέρι και ο Κώστας πολύ μεγάλη βοήθεια όταν βγήκα από τη σχολή. Τότε μου φάνηκαν όλα εύκολα και θεωρούσα ότι ήμουν πολύ σπουδαίος και πώς άργησαν και να με ανακαλύψουν. Το πλήρωσα γιατί η αλαζονεία είναι μια επιταγή που πάντα θα την κρατάνε κάποιοι άνθρωποι. Θεωρούσα ότι ήμουν ό,τι σπουδαιότερο έχει γεννήσει η σκηνή. Είχα πολλές απαιτήσεις και οικονομικές απαιτήσεις. Ήμουν ζόρικο παιδί. Έφαγα το “ξύλο” μου και συνήλθα».
«Δεν βλέπω τις σειρές μου. Για να πέσεις πάνω σε μια σειρά πρέπει να το κυνηγάς. Αν πέσω, το γυρίζω. Για μένα η κάθε δουλειά τελειώνει όταν βγαίνω από το μοντάζ και παραδίδω. Πάντα ανακαλύπτεις λάθη. Προϋποθέτει μια καλή και υγιή σχέση με τον εαυτό μου για να το αντιμετωπίσω πιο χαλαρά. Μεγαλώνοντας θεωρητικά πρέπει να τα βρίσκεις αλλά δεν το βλέπω να μου βγαίνει. Σίγουρα πέφτουν οι εντάσεις και οι ρυθμοί γιατί έρχεται η ίδια η πραγματικότητα που σε μαζεύει από εκρήξεις».
«”Κλέψαμε” τον ρόλο της Ντίνα Κώνστα στους “Δύο Ξένους” από το “Δις Εξαμαρτείν”. Πατήσαμε πάνω στον Μιχάλη και τον Θανάση, ήταν πρωτομάστορες».
Η επιλογή του να έχει περισσότερες γυναίκες στις σειρές που γράφει
«Τα πρώτα χρόνια δεν σκέφτεσαι πολύ και βγαίνει αυθόρμητα. Στην πορεία σκέφτηκα ότι ο ψυχισμός της γυναίκας είναι πιο σύνθετος. Οι άντρες είναι “μπουνταλάδες”. Οι γυναίκες είναι πολυσύνθετες οντότητες. Δεν το έχω αναλύσει πολύ για να ξέρω ακριβώς. Η σκιαγράφηση θεατρική και τηλεοπτική εκεί κάθεται πιο καλά.
Μου αρέσει να είμαι κάπου και να ακούω ανθρώπους να έχουν χαρεί με αυτό που έχουμε κάνει. Κάθε δημιουργός δεν φτιάχνει έναν κύκλο ανθρώπων που ακουμπάει σε αυτούς και είναι πιο ασφαλές το να συνεργάζεσαι μαζί τους και να βγάζεις ένα ωραίο αποτέλεσμα;».
Η διαθήκη και ο θάνατος
«Γιατί αντιμετωπίζουμε μακάβρια τον θάνατο; Γιατί είναι μακάβριο να φτιάξουμε τη διαθήκη μας; Δεν υπάρχει περιουσία. Το θεωρώ πρακτικό γιατί ο θάνατος μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή. Έπαιξε ρόλο και η ασθένειά μου ναι. Είναι απελευθερωτικό γιατί ίσως πρέπει να θυμάσαι κάθε μέρα να κάνεις καινούργια πράγματα. Τώρα είμαι πολύ θυμωμένος, γιατί να πεθαίνουμε; Θα τελειώσει όλο αυτό και άλλοι που σε αγαπάνε θα συνεχίσουν κανονικά. Η ζωή θα συνεχίσει κανονικά. Γιατί να γίνεται όλο αυτό; Για ένα διάστημα αποσυντονίζεσαι αλλά μετά ξεχνάμε οι άνθρωποι.
Προληπτικός δεν είμαι. Μου είχε πει μια φίλη για το σπίτι που ήμουν ότι θα με βγάλουν πεθαμένο από εκεί, και το παράτησα το σπίτι».
Η απώλεια βάρους
«Ήθελα να χάσω βάρος. Εύκολα γίνεται όταν βλέπεις την αλλαγή πάνω σου. Μου άρεσε που έβλεπα την αλλαγή πάνω μου. Δεν έχω φτάσει ακόμη στον προορισμό μου.
Έκανα αυτό που ξέρουμε όλοι, άμα κόψεις αυτά που σου αρέσουν θα χάσεις. Το κάνω περίπου 14 μήνες.
Άμα πεινάω νευριάζω αλλά φροντίζω να τρώω πράγματα που δεν θα με πειράξουν πολύ».
