Για την προσωπική του ζωή, τον ρόλο που έχει στην οικογένειά του η σύζυγός του και την εξέλιξη της κοινωνίας, όσον αφορά στην ομφυλοφιλία, μίλησε ο Αλμπέρτο Εσκενάζυ.
«Είμαι ένας άνθρωπος τυχερός. Παντρεύτηκα μικρός, 28 χρονών, μια πολύ καλή απόφαση γιατί… είμαστε ακόμα μαζί με τη σύζυγο μου! Αυτά βέβαια είναι ζαριές, έτυχε. Όμως και την τύχη την καθορίζουμε εμείς με τις αποφάσεις μας, κακά τα ψέματα. Δηλαδή έχω μια υπέροχη γυναίκα και δημιουργήθηκαν δυο υπέροχα παιδιά γιατί υπήρχε μια υπέροχη μαμά και ένας μπαμπάς που ήταν, εν πάσει περιπτώση, μαχητής. Αυτή την ευτυχία που εισπράττω όμως εγώ από τα παιδιά μου εύχομαι και όλοι οι γονείς να την εισπράττουν από τα παιδιά τους», δήλωσε αρχικά στο «Καλύτερα Αργά».
«Αυτή είναι η ευχή που μπορώ να δώσω σε κάθε γονιό γιατί βλέπεις τι γίνεται. Είναι δύσκολο μια οικογένεια να είναι αγαπημένη. Αυτά είναι πράγματα ενστικτώδικα, γιατί ούτε εγώ ήμουν έτοιμος για μπαμπάς ούτε και η γυναίκα μου για μητέρα μιας και ήμασταν μικροί. Είναι πράγματα στα οποία σε οδηγεί το ένστικτο. Δηλαδή είναι αυτό που λέμε «ο καλός χαρακτήρας». Θα μπορούσε η γυναίκα μου να μην έχει καλό χαρακτήρα, και τα παιδιά να οδηγηθούν κάπου αλλού», πρόσθεσε.
«Ο αρχηγός της οικογένειας είναι η μαμά, δεν το συζητάμε αυτό, πάντα. Μητριαρχική οικογένεια. Εγώ είμαι αγωνιστής αλλά η μαμά είναι επίσης αγωνίστρια γιατί δούλεψε πάρα πολύ στη ζωή της και συνεισφέρει στην οικογένεια και οικονομικά. Είναι όμως η μαμά και το πιστεύω αυτό, όχι μόνο για την δική μου οικογένεια , αλλά γενικώς. Ότι η μάνα είναι η καρδιά της οικογένειας. Τόσο παλιά, που ήταν περισσότερο η μάνα στο σπίτι, όσο και τώρα που δουλεύουν και οι δυο γονείς γιατί έχουν εξελιχθεί τα πράγματα και οι γυναίκες είναι πια αγωνίστριες αλλά συγχρόνως είναι και μάνες. Αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Δηλαδή μια γυναίκα θα φτιάξει την οικογένεια, δεν θα την φτιάξει ο άνδρας», εξήγησε ο Αλμπέρτο Εσκενάζη.
«Η κοινωνία πια προχωράει πάρα πολύ και συμβαίνουν διάφορα πράγματα, ακόμα και η ομοφυλοφιλία. Στη δεκαετία του ’60 έβλεπα παιδιά που ήταν σε μια μαύρη δυστυχία και υπέφεραν. Τώρα βλέπεις πως έχει προχωρήσει η κοινωνία, και πολύ καλά έκανε και προχώρησε, οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να απομονώνουν άλλους ανθρώπους. Δεν γίνεται αυτό. Είναι λογικό και μες στη φύση του ανθρώπου να είναι ελεύθερος, να κάνει τις επιλογές του. Γιατί πρέπει δηλαδή κάποιον που είναι διαφορετικός από μένα να τον απομονώσω;» κατέληξε.
