Στην εκπομπή, Μεγάλη Εικόνα, παραχώρησε συνέντευξη η Δέσποινα Μπεμπεδέλη και μιλά για το πώς βίωσε η ίδια την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο αλλά και το πώς βιώνει τον ρόλο της στη Famagusta ως Χαρίτα Μάντολες.
Η καταξιωμένη ηθοποιός συμμετέχει στη σειρά του Αντρέα Γεωργίου ως Χαρίτα Μάντολες και ανατρίχιασε το τηλεοπτικό κοινό με την ερμηνεία της.
Μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή που κάθε της λέξη είναι ανατριχιαστική και συγκλονιστική!
«Η Κύπρος είναι η πατρίδα μου. Είμαι εδώ από το 1968, τη ζωή μου την έχτισα εδώ. Εδώ εδραίωσα την θεατρική και επαγγελματική πορεία μου. Είναι δύο οι πατρίδες μου. Μου λένε ότι είμαι ερωτική μετανάστης. Ήξερα ότι αυτή η σχέση με τον Στέλιο θα με οδηγούσε εδώ. Δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δηλώνω από την αρχή ότι μέσα από αυτή την τραγωδία είμαστε μια οικογένεια από εκείνες που κατά τις συνθήκες ήμασταν τυχεροί. Δεν γράψαμε νεκρούς, δεν έχουμε την αγωνία την προσωπική και την ατομική των αγνοουμένων. Δεν ξεριζωθήκαμε από πατρίδες αλλά βίωσα τον πόλεμο. Ο άντρας μου πήγε να πολεμήσει ως έφεδρος. Πέρασα αγωνίες γιατί βγήκε φήμη ότι είχε σκοτωθεί, τον ψάχναμε στα νοσοκομεία. Ήταν μια παρεξήγηση ως προς το όνομα αλλά πέρασα αγωνία. Είχα μείνει με τα δύο μωρά μου. Αλλά ξέρετε τι αγαλίαση είναι μετά από όλο αυτό το άγχος να τον βρίσκω μπροστά μου; Είναι πολύ μεγάλη ευτυχία αυτό, να ξαναγυρίζει ο άνθρωπος που φοβάσαι ότι δεν θα τον ξαναδείς. Είναι ένα απερίγραπτα πολύτιμο δώρο.
Δεν ξεχνιούνται ποτέ. Και πώς να ξεχαστούν όταν αυτό που συνέβη πριν από 50 χρόνια το βιώνουμε μέχρι και σήμερα; Ο αγώνας υπάρχει, η λύση δεν ήρθε. Δεν μπορείς να ξεχάσεις. Οι άνθρωποι που ζουν πιστεύουν ότι θα γυρίσουν πίσω. Αυτό το έζησα έντονα όταν γνώρισα από κοντά την Μάντολες. Ζήσαμε πολλές ώρες μαζί. Την άκουσα, φιλέψαμε, σμίξαμε ψυχικά και πνευματικά. Την άφηνα να μου μιλάει συνεχώς, έχει μια σοφία και καρτερία απίστευτη. Η Μάντολες διηγούταν το πιο τραγικό περιστατικό χωρίς εξάρσεις. Όχι πως είχε μαλακώσει μέσα της το συναίσθημα απλά ο χρόνος της πέρασε ένα φίλτρο σοφίας. Ήταν 27 χρονών, τώρα είναι 80 παρά κάτι. Όλα αυτά τα χρόνια αγωνίζεται. Βρήκα τους νεκρούς της, ό,τι βρήκε και από εκεί και πέρα δεν σταματάει να αγωνίζεται για την επιστροφή των λειψάνων και είναι ένα αξιοθαύμαστο και αξιοσέβαστο πρόσωπο. Χαίρομαι που κάτω από αυτές τις συνθήκες τη γνώρισα και φίλεψα μαζί της.
Η Μάντολες είναι μια σύγχρονη τραγική μορφή. Πριν από πολλά χρόνια, το 1978 ανεβάσαμε ένα θεατρικό και η παράσταση ξεκινούσε με μια φράση ομαδική. “Σήμερα ήρθαμε εδώ να ζητήσουμε να θάψουμε τους νεκρούς μας που αρνήθηκαν οι εχθροί να μας παραδώσουν”. Δεν θα ξεχάσω τι συνέβη στην Επίδαυρο. Χιλιάδες κόσμος σηκώθηκε όρθιο, έκλαιγε και φώναζε “Η Κύπρος ζει”. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει εδώ και 50 χρόνια. Ζητάμε τους νεκρούς, τα λείψανά τους. Άλλοι τα βρήκαν, άλλοι δεν τα βρήκαν και άλλοι βρήκαν ελάχιστα. Σαν την περίπτωση της Μάντολες. Είπε “τα βρήκαμε τα κοκαλούθκια”. Ξέρετε τι σημαίνει να καλείται ο συγγενής εκεί που έχει γίνει η ταυτοποίηση των λειψάνων και να της λένε “αυτός ο σκελετός είναι ο άντρας σου ή το παιδί σου;”. Αδιανόητο! Παρόλα αυτά ζητούν να βρουν τα λείψανά τους από το να είναι αγνοούμενοι ή αιχμάλωτοι κάπου.
Θεωρώ ότι δεν πρέπει να σταματήσει καν όχι μόνο να συζητείται, αλλά να υπάρχει μάχη πάνω στην διεκδίκηση της επιστροφής. Δεν νοείται η Αμμόχωστος νεκρή πόλη. Τη βλέπεις και όχι απλώς αρρωσταίνεις αλλά φεύγει η ζωή από μέσα σου. Αυτό το ερείπιο, τα γκρεμισμένα, τα απομεινάρια νοικοκυριών. Είναι αβάσταχτο. Δεν θέλω να πηγαίνω. Όταν πάω θέλω να είναι ξανά όπως το 1973. Όπως όταν πρωτοήρθα! Έτσι θέλω να την ξαναδώ την Κύπρο.
Αμέσως μόλις μου πρότειναν τα παιδιά να κάνω τη Χαρίτα Μάντολες είπα “βεβαίως”. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς άλλη μια ερώτηση».
Διαβάστε επίσης
Famagusta: Το νανούρισμα που συγκλόνισε το Twitter – «Ανατρίχιασα! Δεν σταματά το κλάμα…»
