Για την καταγωγή του από την Αλβανία, τον ρατσισμό που βίωσε, τη διπλή ταυτότητα που άλλοι επέλεξαν για εκείνον αλλά και τη ζωή του μίλησε ο Δημήτρης Καπουράνης στο Night Out.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, πώς ήρθε στα Χανιά αλλά και την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική κάτι που βρήκε αρχικά αντίθετους τους γονείς του.
«Οι γονείς μου έφυγαν από την Αλβανία όταν γεννήθηκαν και κάποια στιγμή έφτασαν στα Χανιά και τότε με πήγε ο παππούς μου στην Κρήτη. Είναι πολύ τραυματικό για ένα παιδί με δύο ανθρώπους και μετά να τους αποχωρίζεται. Αυτοί ήταν οι φροντιστές μου, οι παππούδες μου, και ξαφνικά δεν είναι μια μέρα και είναι αρκετά τραυματικό για ένα παιδί. Είναι γενικά ένα διαβαλκανικό θέμα. Έχω πολλές φορές συζήτηση με παιδιά από τα Βαλκάνια που έχουν την ίδια ιστορία. Και με αυτά τα παιδιά μοιράζομαι ένα κοινό πρόβλημα. Εδώ είμαστε Αλβανοί και στην Αλβανία, Έλληνες. Έχουμε μια διττή ταυτότητα που δεν την έχουμε επιλέξει. Είναι ένα συλλογικό τραύμα μιας γενιάς. Ίσως έμαθα να είμαι πολύ μόνος και αυτό τον χρόνο έπρεπε να τον γεμίζω με ενδιαφέροντα πράγματα. Αυτό με βοήθησε πολύ, με έκανε πολύ δημιουργικό. Δεν βαριόμουν ποτέ μόνος, πάντα κάτι έκανα.
Δυστυχώς βίωσα ρατσισμό αλλά επειδή ήμουν φρόνιμο παιδί και οι γονείς μου δεν έδιναν “δικαιώματα” δεν βιώσαμε οξύ ρατσισμό. Κάποιες φορές είχα την αίσθηση ότι οι διαπροσωπικές μας σχέσεις έφταναν μέχρι ενός σημείου. Νομίζω ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα και εύχομαι να αλλάξουν περισσότερο. Η ταυτότητα είναι το όπλο μας, η πηγή της δημιουργίας μας και εμπνέει και τους απέναντί μας. Αν κρύβεις αυτό που είσαι και δεν το επικοινωνείς τότε τι άνθρωπος ή καλλιτέχνης είσαι; Αυτή είναι η πηγή της δημιουργίας μας.
Πολλές φορές είχα σκεφτεί να κρύβω την καταγωγή μου. Άρχισα να λέω ότι έχω γεννηθεί στην Αλβανία όταν ήμουν στο Πολυτεχνείο. Συνήθως έλεγα ότι έχω γεννηθεί στην Ελλάδα για να τελειώνουμε, ήταν πιο εύκολο. Εγώ έφταιγα για αυτό γιατί έχω και είχα την πεποίθηση αυτή αλλά ήταν πιο εύκολο. Έβαζα τον άλλον να θεωρεί ότι είμαστε το ίδιο. Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα και ο πυρήνας του προβλήματος. Γιατί κάποιος να έχει πρόβλημα με κάποιον, με την ταυτότητα ενός ανθρώπου. Εμένα η αντίδρασή μου μερικές φορές γελάω και ήταν χιούμορ, δεν ήταν ρατσισμός. Στα 18 μου ένιωθα καλύτερα και ότι υπήρχε αποδοχή, έβλεπα ανθρώπους να κάνουν το ίδιο και αυτό. Στο Πολυτεχνείο είχαμε εύλογη συλλογικότητα και με βοήθησε πολύ. Ο καθένας είναι αυτό που θέλει να είναι. Ορίζει τη δική του ταυτότητα και θέλει και μπορεί αυτό που θέλει να είναι. Μπορεί να είναι και να λέγεται όπως θέλει ο ίδιος».
«Απορρίψεις είχα συνέχεια στη δουλειά»
«Στα 22 μου μπήκα στο Εθνικό Θέατρο. Οι γονείς μου ήταν αντίθετοι με την υποκριτική, ήταν η φωνή της λογικής γιατί λίγα μαθήματα πριν τελειώσω το Πολυτεχνείο…Ένιωθα ότι είναι προβλέψιμα όλα. Έλεγα θα τελειώσω τη σχολή, θα πάω σε μια εταιρεία και θα κάνω αυτό. Θα ήμουν μέτριος και θα ήταν κάτι αδιάφορο για εμένα. Οι γονείς μου μού είπαν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο, ήρθαμε σε ρήξη σε μορφή πίεσης ότι κάνω λάθος. Μόλις με δέχθηκαν στη σχολή ήρθε η μάνα μου να πάρω έπιπλα κτλ. Έχω άγχος να αποδείξω ότι μπορώ να γίνω καλύτερος.
Απορρίψεις είχα συνέχεια στη δουλειά. Στην αρχή το έπαιρνα πολύ προσωπικά, το βίωνα σαν απόρριψη και μετά κατάλαβα ότι αν δεν του κάνω, δεν μου κάνει. Θέλουμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και αφού δεν σε επιλέγει απλά δεν κουμπώνει.
Θέλω να ελπίζω ότι οι γυναίκες δεν με φλερτάρουν πιο εύκολα λόγω αναγνωρισιμότητας. Ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, τον ψάχνω, είναι έμπνευσή μου. Ονειρεύομαι να κάνω τη δική μου οικογένεια. Με φαντάζομαι κάποιες φορές χαζομπαμπά και λέω μήπως πάρω έναν σκύλο αλλά λείπω όλη μέρα.
Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει. Θα ήθελα να είμαι με τους φίλους μου, με την μπάντα μου, να είμαστε δημιουργικοί, τα σενάρια που γράφω να τα δω κάποια στιγμή στην οθόνη».
Διαβάστε επίσης
Δημήτρης Καπουράνης: «Θα του έλεγα “άντε και…”. Από πού και ως πού δηλαδή;»
