Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έκανε flashback στις εμβληματικές μουσικές που έχει γράψει για την τηλεόραση και τις συνεργασίες του με σπουδαίες φωνές.
«Δεν αισθανόμουν ότι οι δρόμοι μας μπορούν να διασταυρωθούν. Μου έφεραν ένα στίχο και πιάνω τον εαυτό μου κάποιον να έχει στο μυαλό του και ήταν ο Μητροπάνος. Παίρνω τον Μπενέτο και του λέω “γράφω για τον Μητροπάνο χωρίς να το ξέρω”».
Για την Αναστασία είπε:
«Γράφω τη μελωδία συγκινημένος πάρα πολύ από την εξήγηση και όσα διάβασα στο σενάριο, ότι ο έρωτας έχει μια επαναστατική και αναστάσιμη διάσταση. Δεν είναι τυχαίο το όνομα της σειράς, Αναστασία. Στάθηκα στη βυζαντινή καταγωγή του ονόματος και έγραψα μια μελωδία που έχει μια αναγωγή βυζαντινή.
Μετά την Αναστασία, στο Μη φοβάσαι τη φωτιά, όλοι περίμεναν να κάνω κάτι παρόμοιο και εμφανίζω μια τελείως διαφορετική μελωδία. Εκείνη την εποχή είχε κάνει την εμφάνισή του ο Αλκίνοος και συνειδητοποιώ ότι είναι ο ιδανικός τραγουδιστής. Το ακούνε όλοι όλοι και λένε “ποιος είναι αυτός”. Ήταν όλα υποβαθμισμένα τι περίμεναν να γίνει με αυτό το τραγούδι.
Ο Μιχάλης Γκανάς μου έστειλε έναν φάκελο, τον ανοίγω την κατάλληλη στιγμή και την ώρα που διαβάζω το Χρώμα δεν αλλάζουν τα μάτια το τραγούδησα αμέσως. Το έγραψα απνευστί.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τη Μοσχολιού ακριβώς στο τέλος της καριέρας της. Πάμε στο στούντιο και μου λέει να πω το τραγούδι. “Τραγούδα ρε!”. “Εσύ δεν έχεις φωνή να το πεις, αλλά εγώ από πού νομίζεις ότι παίρνω τα κόλπα; Από αυτό που δεν μπορείς να πεις” μου είπε. Αυτό δείχνει ένα μεγάλο τραγουδιστή, πόσο ταπεινός είναι και πόσο καταλαβαίνει ποιος είναι ο ρόλος του συνθέτη.
