Καλεσμένος στην εκπομπή, EQ, βρέθηκε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και αναφέρθηκε τόσο στο κομμάτι της τραπ μουσικής όσο και για το αυτοάνοσο που έχει.
Ο επιτυχημένος μουσικοσυνθέτης προχώρησε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, με τα λεγόμενά του να ξαφνιάζουν την Έλενα Παπαβασιλείου.
«Είναι πολύ χαζό ένα πράγμα που υπάρχει και έχει τέτοια απήχηση να αρχίσεις να το κυνηγάς με την μυγοσκοτώστρα και να λες ότι κακώς υπάρχει. Είναι μεγάλη ανωριμότητα. Το θέμα είναι να σκεφτείς γιατί υπάρχει. Υπάρχει πάντως! Είναι η τραπ που φέρνει τη βία ή υπάρχει βία και η τραπ την εκφράζει; Θεωρώ ότι είναι ο καθρέπτης ενός πράγματος που ήδη υπάρχει. Πρέπει να είσαι η κακιά μάγισσα που σπάει τον καθρέπτη. Η νούμερο 1 λειτουργία της Τέχνης είναι μη αισθητική, είναι ιστορική. Η θεμελιώδης ανάγκη καταγραφής των βιωμάτων της ζωής. Η ιστορία ως επιστήμη καταγράφει τη ζωή ως γεγονότα. Προσπαθεί να είναι ξερή και να μην μπαίνει στα συναισθήματα.
Η Τέχνη είναι η ιστορία plus το βίωμα. Είμαστε οι ιστορικοί της εποχής μας είτε μας αρέσει είτε όχι. Ακόμη και αν δεν καταγράφουμε το γεγονός αλλά το μεταφέρουμε με έναν τρόπο. Το ίχνος μας πάνω στην άμμο του χρόνου είναι η Τέχνη μας. Η τραπ είναι ένα ίχνος που δεν μπορείς να πεις ότι δεν το βαδίσαμε. Δες το, λοιπόν! Σε πολλά πράγματα η τραπ μου αρέσει. Η κοινωνία των νέων κάτι θέλει να πει. Μέσα στα λεγόμενα υπάρχουν και μερικοί που γράφουν και ακροβατούν με ποιητικά λόγια. Δεν είναι ποίηση, όμως! Τη βία που νιώθουν οι νέοι σήμερα για άγνωστους λόγους….Η Τέχνη δεν είναι κάτι το ωραίο. Σήμερα, η λέξη πολιτισμός με ενοχλεί. Ο πολιτισμός είναι το σπρέι αποσμητικό χώρου της πολιτικής. Ο πολιτισμός, δεν μου φταίει η λέξη αλλά η χρήση του, χρησιμοποιείται η λέξη εύκολα. Είναι το αποσμητικό χώρου! Δεν είναι ότι καθόμαστε και ακούμε κάτι, είναι ηχώ. Έχει πάει στη συνείδηση παγκοσμίως».
«Υπάρχουν πολλοί που πάσχουν αυτοάνοσα ειδικά από μια ασθένεια Gravis, δεν είναι τόσο σοβαρή όσο ακούγεται. Είναι κάτι που δεν φεύγει, πολεμιέται και μπορείς να ζήσεις με αυτό. Εγώ το έχω ακόμη αλλά είναι σαν να μην το έχω. Φαίνεται όταν μιλάω, άλλες φορές χειροτερεύει άλλες φορές φτιάχνει, σε μηδέν χρόνο. Υπάρχουν περιόδους που δυσκολεύομαι στην άρθρωση και μετά να γίνομαι σαν άλλος Δημοσθένης. Έχει να κάνει με την κούραση, εγώ το είχα και στο μάτι. Το ήξερα πριν μου το πει ο γιατρός. Την ίδια είχε και ο Ωνάσης. Εκείνη την εποχή, όμως, πέθαινες. Σήμερα δεν πεθαίνεις.
