Για την περιπέτεια με τον καρκίνο αλλά και την απόφασή της να μιλήσει δημόσια για αυτό αναφέρθηκε η Δώρα Χρυσικού στην εκπομπή, Στούντιο 4.
«Ο φόβος κυριάρχησε απόλυτα αλλά για λίγο καιρό και κυριαρχεί όλο και λιγότερο όσο περνάει ο καιρός. Αλλά νομίζω ότι αν με ρωτήσεις ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση ως άνθρωπος, είναι ο φόβος. Ο φόβος σε παραλύει γιατί είναι ο φόβος ότι θα πεθάνεις! Μετά ο θάνατος μπαίνει σε ένα ντουλάπι. Μετά είναι ο φόβος της υποτροπής. Ο φόβος έχει διάφορες μορφές! Είναι ο φόβος αποδοχής, εγκατάλειψης. Εγώ φοβόμουν “θα με θέλουν, θα βρίσκω δουλειά;”. Εμένα ο φόβος μου είναι εάν θα με αγαπάνε, έχω τεράστιο θέμα αποδοχής. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν τους λένε μπράβο είναι ένα boost για το εγώ τους ενώ εμένα μου δημιουργεί μια ευθύνη. Όταν μου λένε “μπράβο” δεν είναι ότι εγώ είμαι καταπληκτική αλλά ότι κάποιος άνθρωπος είδε την αλήθεια σου. Πάντα ψάχνω αυτή τη μικρή Δώρα που στα γεμιστά έπρεπε να την πάρει ο ύπνος.
Έφυγαν άνθρωποι αλλά το θέμα είναι ποιοι φεύγουν! Από ένα σημείο και μετά έχω γίνει πιο υπομονετική και ανεκτική και καταλαβαίνω την ανθρώπινη μοίρα μέσα από την ασθένεια. Κάποιοι μπορεί να μην αντέχουν! Έφυγαν και κοντινοί μου. Υπήρξε μια φίλη μου που δεν με έπαιρνε τηλέφωνο, στεναχωριόμουν και κάποια στιγμή μου είπε “δεν μπορώ να το αντέξω, δεν ξέρω τι να σου πω”. Προφανώς και συγχωρείς αλλά καλείσαι να επαναδιαπραγματευθείς όσους αντέχουν! Καλούνται να προσαρμοστούν σε μια Δώρα που δεν λέει πάντα “ναι” κι αυτό ξεβολεύει τους άλλους.
Δεν θα γινόμουν ποτέ κυνική δεν είναι στον χαρακτήρα μου. Επειδή ήταν αχαρτογράφητα νερά όλο αυτό, δεν ήξερα τι θα γίνει. Είναι ένα γεγονός που αλλάζει τις συνιστώσες και τις ισορροπίες. Και έχεις τη δικαιολογία ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θες! Όμως, κατάλαβα ότι αυτό που αποτελεί τον καμβά της προσωπικότητάς σου δεν αλλάζει. Εγώ έγινα πιο ευαίσθητη, πιο κοινωνικά ευαισθητοποιημένη. Αυτά που με ενδιέφεραν και πριν από την ασθένεια, τώρα είναι εις διπλούν. Τώρα έχω μια δεύτερη ευκαιρία και πρέπει να τα κάνω! Όταν σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία φροντίζεις να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Κάποια πράγματα τα προσαρμόζεις! Ο σύντροφός μου μού στάθηκε πάρα πολύ. Τίποτα δεν θεώρησα δεδομένο!
Ήμουν σε διαδικασία εξωσωματικής και ευτυχώς που δεν συνέβη. Εγώ ήμουν πολύ τυχερή μέσα σε όλη τη διαδικασία γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα να κάνω παιδί. Πάτησα την μπανανόφλουδα των κοινωνικών επιταγών. Ένας άνθρωπος που ακολουθούσε τη δική του πορεία και δεν άκουγε ποτέ τις σειρήνες, παρόλα αυτά είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό το κοινωνικό είναι πολύ ενδόμυχο, πολύ υπόγειο! Δεν το ήθελα, δεν είχα το μητρικό ένστικτο που έβλεπα άλλες γυναίκες. Πήγαινα με βαριά καρδιά στην εξωσωματική. Πήγαινα γιατί ήμουν πολύ πειθαρχημένη. Όταν συνέβη αυτό και αφαίρεσα και την μήτρα, μετά όταν πια μπορούσα να πω “φτου, ξελευτερία”, εκεί συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν ήθελα να γίνω μητέρα. Αν ήθελα θα το έκανα με άλλον τρόπο. Ήταν μια έκρηξη συνειδητότητας! Από την ανάγκη συνειδητοποίησα απόλυτα την δική μου επιθυμία».
«Θεώρησα ότι έπρεπε να το πω γιατί ήθελα να υπάρχει μια ειλικρίνεια σε σχέση με το κοινό. Έκανα δύο γυρίσματα στην Γη της ελιάς και τη Μ. Βδομάδα διαγνώσθηκα, δεν πρόλαβα να το χαρώ! Έκανα θεραπείες, γυρίσματα ταυτόχρονα. Ήμασταν τυχεροί γιατί δεν είχε βγει στον αέρα και δεν είχαμε την πίεση του χρόνου. Κάναμε το πάρτι για την Γη της Ελιάς και ήμουν φαλακρή, με ψεύτικες βλεφαρίδες και την περούκα. Κάποια στιγμή με πλησιάζει ένας δημοσιογράφος, με κοιτάει περίεργα και μου λέει “Τα μαλλάκια σου είναι κάπως”. Δεν ήταν ο άνθρωπος που ήθελε να μάθει μια πληροφορία αλλά να βγάλει κουτσομπολιό. Θυμάμαι ότι ένιωσα τόσο άβολα και θα κάνω καθρεφτάκι. Ήμουν με ένα ποτήρι κρασί, τον πλησιάζω και του λέω “Είναι περίεργα τα μαλλιά μου γιατί έχω καρκίνο και κάνω θεραπείες”. Μου ζητάει συγγνώμη και τότε είπα ότι δεν θα αφήσω κανέναν να με κάνει να νιώθω άβολα επειδή αρρώστησα. Τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να ντρέπομαι! Είπα ότι όλη τη ζωή υπερασπιζόταν την ειλικρίνεια και είπα ότι πρέπει να το κάνω στον κόσμο που με βλέπει. Είπα, ρε Δώρα τι θα λες; Θα το παίζεις κουκλίτσα; Είπα αυτό είναι και μπορώ να έχω τη θέση μου και να δουλεύω».
