Στον καναπέ του «Στούντιο 4» βρέθηκε καλεσμένη η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και αναφέρθηκε τόσο στη σύγκριση με τους γονείς της, το πώς την αντιμετώπισαν τα media αλλά και την προσωπική της ζωή.
«Έχουν βάρος τα ονόματα των γονιών μου. Αυτό που λένε ότι μπορεί να σου ανοίγουν πόρτες, δεν ανοίγουν πάντα. Δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις τον δρόμο σου και να σε εκτιμούν ή να μην σε εκτιμούν για τον δικό σου τρόπο.
Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου. Να εξομολογηθώ ότι θα ήμουν στον εαυτό μου πολύ αυστηρή. Αυτό που με βοήθησε να μαλακώσω είναι ότι ήμουν αυστηρή και με τους άλλους. Όταν έβλεπα ότι η σκληρότητά μου ότι κάποιους τους αποσυντονίζει, δεν μου άρεσε. Είδα αλλιώς τα πράγματα και είδα να μαλακώνω και τα δικά μου.
Όπως έχω απαιτήσεις από εμένα, είχα απαιτήσεις και από τους άλλους. Με τους συνεργάτες μου το έπαθα αυτό. Όταν οι άνθρωποι που μπορούσαν να παράξουν 10, από το άγχος τους που με έβλεπαν δεν μπορούσαν. Ήθελα να με αγαπήσουν! Ευτυχώς έχω κάποια καλά στοιχεία που τους κράτησαν κοντά μου και έτσι ωρίμασα και εγώ και βρήκα την ισορροπία.
Παρατήρησα τους άλλους και έτσι άλλαξα και σε εμένα! Είμαι πιο αυστηρή σε εμένα σε σχέση με τους άλλους. Δεν ακούω αυτό που ακούτε. Ό,τι και αν ακούσω θέλω και λίγο παραπάνω. Δεν είμαι τελειομανής και δεν με έχει συγκινήσει η τελειότητα. Με συγκινεί η ευαίσθητη στιγμή του καλλιτέχνη».
«Αλλά ίσως είναι ένας τρόπος που νιώθω ότι εξελίσσομαι και θέλω να πάω παρακάτω. Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχω κάνει πράγματα και έχω πει ότι τα κατάφερα. Έχω νιώσει δέος, μεγάλη τύχη.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μου έδωσε αγάπη, ήταν πολύ απλόχερη μαζί μου. Χαιρόταν που ήμουν πιο εξωστρεφής, πιο έντονη. Ήταν μια πολύ ωραία συνύπαρξη.
Είμαι εξωστρεφής γενικά. Συνεσταλμένη είμαι πάντα και δεν θέλω να το αλλάξω, με ξεκουράζει!».
«Οι άνθρωποι του χώρου, οι δημοσιογράφοι με έχουν αντιμετωπίσει με σεβασμό. Δεν έχω κάποιο παράπονο. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να μην με αγχώνει όταν μαθαίνονται πράγματα για την προσωπική μου ζωή. Δεν θέλω να ξέρω τι λέγεται για μένα. Με κάνει κιόλας να αργώ να εμφανιστώ ολόκληρη σαν άνθρωπος. Κλείνω, μαζεύομαι, δεν θέλω να απασχολώ. Δεν είμαι έτσι σαν άνθρωπος αλλά με έχει φοβίσει αυτή η έκθεση χωρίς πραγματικό λόγο. Με έχουν αντιμετωπίσει με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Έχει γίνει πιο έντονο τα τελευταία χρόνια. Πιστεύω ότι θα το καταφέρω! Τελικά και αυτό που με νευριάζει με την πάρτη μου λέω και αισθάνομαι ότι “δεν με νοιάζει”. Ο καθένας θα πει ό,τι θέλει και δεν με βαραίνει. Αλλά κάτι παθαίνω στο μεσοδιάστημα που… Έχουμε φτάσει σε σημείο να ερμηνεύονται από τον οποιονδήποτε τα πάντα.
Δεν γίνεται να πρέπει να προσέχω μήπως δείξουν κάτι τα μάτια μου και το παρερμηνεύσουν».
«Διαφωνώ με τις δηλώσεις του πατέρα μου αλλά δεν μπορώ να τον φιμώσω. Είναι αυθόρμητος! Όταν ένας άνθρωπος κάτι ένα ατόπημα, δεν χρειάζεται να το συνεχίζουμε. Θα προτιμούσα να είχαν ρωτήσει εμένα. Είναι ντροπιαστικό να ρωτούν τον πατέρα μου αν θα κάνω παιδί.
Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να πρέπει κάθε επιλογή μου να την ανακοινώνω και να ζητώ την άδεια. Δεν θέλω να βγω να πω ότι συμβαίνει αυτό και αυτό. Δεν νιώθω ότι κρύβομαι και δεν έχω κάτι να κρύψω. Δεν έχω κάνει κανένα έγκλημα και ότι υπάρχει κάτω από τη ζωή μου κάποιο μυστικό.
Ένας χωρισμός είναι ένας χωρισμός. Για όλους συμβαίνει το ίδιο. Περνάς μια στιγμή που σκέφτεσαι ότι έκανες κάτι που είχες ονειρευτεί και δεν πέτυχε. Πας παρακάτω όπως όλος ο κόσμος. Όλοι αντιμετωπίζουμε τις συνθήκες της ζωής με τον ίδιο τρόπο.
