Συνέντευξη στο monopoli.gr παραχώρησε ο Φάνης Μουρατίδης όπου μίλησε μεταξύ άλλων για την υποκριτική και τους χαμηλούς τόνους που κρατά σαν καλλιτέχνης στην πορεία του.
Λίγος κόσμος ξέρει ότι έχεις περάσει και από το Αμόρε.
Βρέθηκα κι εγώ σ’ αυτό το βαγόνι των κοινών θεατρικών φαντασιώσεων. Ιδεολογικά ήταν ένας χώρος που με κάλυπτε πολύ τότε, με ανθρώπους που θαύμαζα, θαυμάζω και θα αγαπώ πάντα – όπως είναι ο Ακύλλας (Καραζήσης), ο Αργύρης (Ξάφης), η Άννα (Μάσχα), ο Θωμάς (Μοσχόπουλος), η Δέσποινα (Κούρτη), ο Γιώργος (Συμεωνίδης) – με τον οποίο είμαστε ακόμα μαζί. Ωστόσο, δεν είναι το μόνο που δεν ξέρουν για μένα. Στοιχηματίζω πως δεν ξέρουν πως έχω παίξει στην Επίδαυρο – για πρώτη φορά δε, το 1989 στις «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.
Και αυτό συμβαίνει επειδή είσαι αθόρυβος;
Μάλλον επειδή δεν με ενδιέφερε να διακινώ το βιογραφικό μου. Αυτό που με αφορά πλέον πολύ, είναι η σχέση μου με τον κόσμο. Ο κόσμος που τον προσκαλώ να έρθει κάθε βράδυ στις εννιά γιατί «κάτι θα συμβεί». Σε αυτήν την υπόσχεση θέλω να είμαι συνεπής. Συνεπής – όχι για να δείξω αν είμαι καλός ηθοποιός ή όχι – αλλά για να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Να δει κάτι με άλλα μάτια και διάθεση. Θέλω – κι αυτή είναι η μοναδική αλαζονεία μου – να είμαι το εργαλείο μιας θεατρικής μηχανής.
Δηλαδή, δεν έχεις ανάγκη να σε σκέφτονται ως ένα καλό ηθοποιό;
Ακούγεται παράδοξο αλλά όχι – και λέω την αλήθεια. Αυτό τελείωσε μέσα μου οριστικά χάρη στις κριτικές. Όταν συμμετείχα στους «Πέρσες» με το Λευτέρη Βογιατζή δεν υπήρξε ούτε ένας κριτικός θεάτρου που να γράψει για μένα μια καλή κουβέντα. Υπήρξε μόνο ένας που έγραψε μια μέτρια κουβέντα. Όλοι οι υπόλοιποι με έθαψαν με ευρηματικό τρόπο. Εκεί έκλεισε το κεφάλαιο της διάκρισης και ήταν, ομολογώ, εξαιρετικά απελευθερωτικό.
Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr.
