Καλεσμένος στην εκπομπή, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε ο Γιάννης Μπέζος και μίλησε μεταξύ άλλων για την ευθύνη μιας παράστασης αλλά και την παραποίηση της έννοιας της ελευθερίας.
«Μου αρέσει πολύ η ευθύνη. Αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου τα πράγματα, σταματάς να εξηγείς τα αυτονόητα στους άλλους, αναλαμβάνεις την ευθύνη εσύ και περιμένεις το αποτέλεσμα, είσαι εκτεθειμένος. Η μεγαλύτερη ευθύνη είναι όταν πρέπει να αναλάβεις την αποτυχία, γιατί τότε φεύγουν όλοι. Σε μια παράσταση φταίει αυτός που έχει το όνομά του πρώτο στην ταμπέλα. Όταν λέω φταίει, δεν είναι ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Επιλέγουμε ένα έργο και ο κόσμος δεν ταυτίζεται με την επιλογή μας ή ο χώρος δεν είναι σωστός ή ο χρόνος να μην είναι σωστός. Μπορεί να μην έχει την αντίστοιχη εμπορική επιτυχία. Πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη αυτού, δεν φταίνε οι ταξιθέτριες. Δεν παίζει ρόλο η διαφήμιση στις παραστάσεις. Η διαφήμιση είναι στην αρχή, να δώσουμε ένα στίγμα του ποιοι είμαστε και πότε ξεκινάμε.
Το κοινό ακολουθεί τους ανθρώπους και όχι τους ρόλους. Όποιος λέει ότι βλέπει άλλον, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο ισχύει και για εμάς. Παίρνουμε τον ρόλο αγκαλιά και μετά τον βάζουμε στο καμαρίνι και φεύγουμε. Πολλές φορές αυτό σου δίνει μια ψευδαίσθηση ότι παίζεις και κρύβεις τον εαυτό σου πίσω από μια μάσκα. Δεν υπάρχει ηθοποιός στον πλανήτη που να μην έχει μανιέρα. Αυτό το λέω ως καλό! Η υποκριτικό έχει να κάνει με το εσωτερικό στοίχημα. Δεν έχει να κάνει με τα κοιλιά ή τα γένια που αφήνεις. Η μανιέρα είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσω κάτι με τους θεατές. Αν αυτός ο τρόπος καπελώνει τα πάντα, είναι η κακή του εκδοχή! Είναι τρελό να τα αρνούμαστε, είναι αστεία πράγματα αυτά».
«Νομίζω ότι παρά έχουμε ελευθερίες. Δηλαδή έχουμε τόσες πολλές που δεν ξέρουμε τι να τις κάνουμε. Δεν έχουμε την ελευθερία του να έχουμε το θάρρος να κάνουμε τις επιλογές μας. Είναι ζήτημα παιδείας! Έχουμε την αίσθηση και ταυτίζουμε την ελευθερία με την ανυπακοή! Η ελευθερία είναι ένα πειθαρχημένο παιχνίδι. Δεν φταίει ο Έλληνας, του το έχουν επιτρέψει. Έχουμε γίνει πιο πειθαρχημένοι. Η νέα γενιά που έρχεται τώρα, θα κάνει τη διαφορά σε 30 χρόνια.
Η γενιά η δική μου που ονομάζουμε η γενιά του Πολυτεχνείου είναι αυτή που τα έκανε ρόιδο. Ζήσαμε σε ειρηνική περίοδο, σε οικονομική άνθιση, στην τηλεοπτική έξαρση, στις διακοπές, στο ξενύχτι. Τα κάναμε πολύ πολύ και τα κάναμε ρόιδο. Εμείς είμαστε καλομαθημένοι. Οι νέοι είναι προβληματισμένοι και πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Πρέπει να δώσουμε λόγο! Είναι όλα λόγια, μπούρδες που τα πληρώνουμε ακόμα. Τα ακούμε από τα επίσημα χείλη, λόγια πολλά λόγια.
Υπήρχαν άνθρωποι που δοκιμάστηκαν αλλά ήταν λίγοι. Όντως οι άνθρωποι θέλησαν έναν καινούργιο κόσμο. Αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι πρέπει να βαπτιστούμε σε αυτό. Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Γιορτάζουμε την ελευθερία, χωρίς να γνωρίζουμε. Γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο χωρίς να γνωρίζουμε τι ήταν η δικτατορία. Ζήσαμε την δικτατορία που ήταν μια φρικτή περίοδο. Ήταν ένας κόσμος στείρος και μερικές εξαιρέσεις δασκάλων που έκαναν τη διαφορά. Τα 7 χρόνια αυτά ήταν καταλυτικά για να μας πάνε πίσω. Και δεν έχουμε κάνει την αποτίμηση γιατί ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν κοιτάμε γιατί έγινε ώστε να μην το ξαναζήσουμε. Όλο αυτό συνέβη για την επιπολαιότητά μας και το ψώνιο των πολιτικών. Το πρώτο ψώνιο είναι της πολιτικής».
