Με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας του, Poor Things, που θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους της χώρας, ο Γιώργος Λάνθιμος προχώρησε σε συνέντευξη Τύπου στη Μεγάλη Βρετανία.
Η ταινία με πρωταγωνίστρια την Emma Stone έχει κερδίσει το βραβείο του Χρυσού Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Μάλιστα, όσοι παρευρέθηκαν στην βράβευση χειροκρότησαν όρθιοι τον Γιώργο Λάνθιμο για οχτώ ολόκληρα λεπτά.
«Προσπαθώ να τις φτιάχνω όσο πιο προσβάσιμες γίνεται, ώστε οι άνθρωποι διαφορετικών καταβολών και εμπειριών που έρχονται να τις παρακολουθήσουν να αποκτήσουν μια προσωπική σχέση μαζί τους. Είναι αυτό που ευελπιστώ τουλάχιστον, δηλαδή η θέαση μιας ταινίας να μην είναι μονοδιάστατη, αλλά να εμπίπτει σε εναλλακτικές αναγνώσεις και ερμηνείες. Για παράδειγμα, η σχέση δημιουργού – δημιουργήματος, δεν είναι η πρώτη θεματική που έρχεται στο νου μου όταν σκέφτομαι το “Poor Things”. Αλλά πάλι, δε μπαίνω συχνά στη διαδικασία να αναλύσω διεξοδικά τι σημαίνει μια ταινία. Μάλιστα, κάτι που κάνω και συχνά παρεξηγείται είναι ότι προσπαθώ να μη δίνω δικές μου σκέψεις ή ερμηνείες για όσα γυρίζω, γιατί νιώθω πως περιορίζω σημαντικά το πώς ένας άλλος μπορεί να τα παρακολουθήσει. Το πιο ενδιαφέρον όλων, ωστόσο, είναι τι είδους εμπειρία ζει ο κόσμος.
Μία από τις βασικές διαφορές σε σχέση με το βιβλίο, είναι πως στην ταινία η ιστορία της Μπέλα Μπάξτερ εξελίσσεται μέσα από τη δική της οπτική γωνία. Εκείνο που με ενδιέφερε πρωτίστως ήταν να βάλω αυτήν την ηρωίδα στο επίκεντρο και να εμβαθύνουμε στο βίωμά της. Αυτό από μόνο του με οδήγησε στο να μην ακολουθήσω τη ρεαλιστική απεικόνιση της βικτωριανής εποχής, όπως συμβαίνει στο μυθιστόρημα, αλλά στο να κατασκευαστεί ένας κόσμος ο οποίος να αντικατοπτρίζει το πώς βλέπει η Μπέλα τα πράγματα. Για να καταστεί εφικτό οδηγηθήκαμε στην επιλογή των στούντιο, όπου χτίστηκαν από την αρχή τόσο το σπίτι της όσο και οι πόλεις, το πλοίο κ.ο.κ., χρησιμοποιώντας ευρύτερα παραδοσιακές κινηματογραφικές τεχνικές, με τα ψηφιακά εφέ να συμπληρώνουν το χειροποίητο έργο».
«Η επιλογή της Ελλάδας αποκλείστηκε από νωρίς γιατί….»
«Αντιλαμβάνομαι πως θα ακουστεί παράξενο, αλλά δε δίνω συγκεκριμένες οδηγίες στους ηθοποιούς. Ούτε αναλύουμε τους χαρακτήρες ή τις ερμηνείες της ταινίας. Αντίθετα, ο τρόπος που δουλεύουμε είναι πολύ πρακτικός και σωματικός. Όταν κρατάς στα χέρια σου ένα ολοκληρωμένο σενάριο, σου δίνεται μια πολύ σαφής καλλιτεχνική κατεύθυνση, την οποία την αντιλαμβάνονται εύκολα οι ηθοποιοί. Από εκεί και πέρα, αφενός κάνουμε μια σειρά θεατρικών ασκήσεων για να αποκτήσουν οικειότητα μεταξύ τους, αφετέρου κάνουμε πρόβες χωρίς να προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε το πώς θα προκύψει η ερμηνεία τους τη στιγμή της κινηματογράφησης. Με αυτόν τον τρόπο αποκτούν μια πάρα πολύ καλή γνώση του κειμένου, στο οποίο ύστερα αντιδρούν με μια μη ορθολογική συμπεριφορά. Τα λόγια έχουν μπει μέσα τους και κινητοποιούν δράσεις που διαφορετικά δε θα έκαναν εάν έμεναν πιστοί στο κείμενο. Άρα, σε ευρύτερο πλαίσιο, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μνήμη μεταξύ των σωμάτων τους και ανάμεσα σε αυτούς και το σενάριο. Ο λόγος που συνειδητά επιλέγω να δίνουμε έμφαση εκεί και όχι στην ανάλυση, είναι γιατί έτσι δε γνωρίζω τι σκέφτονται οι ίδιοι για το ρόλο τους. Με αυτόν τον τρόπο είμαι σε θέση να κρίνω καλύτερα αυτό που φέρνουν σε μια ερμηνεία και μπορούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Τώρα η Αθήνα, δεν ήταν ποτέ μεγάλο μέρος της ταινίας. Σε ένα διαφορετικό μοντάζ, εμφανιζόταν μονάχα άλλη μια φορά σε μια καρτ ποστάλ της Μπέλα όπου έγραφε “Γκοντ, ο Παρθενώνας είναι ακόμα χαλασμένος”.
Δε θα μπορούσε να γυριστεί στην Ελλάδα, τόσο για χρηματικούς όσο και για υλικοτεχνικούς λόγους. Η επιλογή της Ελλάδας αποκλείστηκε από νωρίς διότι δεν υπάρχουν στούντιο… τελεία. Αλλά ούτε και η γνώση κατασκευής σκηνικών στο επίπεδο που χρειαζόμασταν. Τελικά οι ανάγκες μας καλύφθηκαν από τα στούντιο της Ουγγαρίας, χώρα με μεγάλη παράδοση στον κλάδο. Από την άλλη, το “Poor Things” δεν είναι κάτι εύκολο να γυριστεί έτσι κι αλλιώς. Πριν από περίπου δέκα χρόνια που είχα θελήσει αρχικά να το γυρίσω, δεν υπήρχε το ενδιαφέρον από τη βιομηχανία για μια τέτοια παράξενη ιστορία. Εκείνη την περίοδο τουλάχιστον, η αντιμετώπιση από τους παραγωγούς ήταν αρχικά θερμή, επευφημώντας τον “Κυνόδοντα” για παράδειγμα, όμως διάβαζαν πως ήθελα να γυρίσω κάτι σαν τον “Αστακό” και δίσταζαν. Ήταν δύσκολα, αλλά οι εποχές άλλαξαν και τα καταφέραμε. Φυσικά, βοήθησε και το γεγονός πως στο ενδιάμεσο έκανα κάποιες αγγλόφωνες ταινίες μεγαλύτερου προϋπολογισμού. Όπως και ότι είχα φύγει από την Ελλάδα για να μπορέσω να τις γυρίσω. Αλλά αυτήν τη στιγμή, θεωρώ πως δεν παίζει μεγάλο ρόλο για την καριέρα μου το πού ακριβώς βρίσκομαι».
Δείτε ένα μικρό απόσπασμα από τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε:
Διαβάστε επίσης
Γιώργος Λάνθιμος: Τον χειροκροτούσαν όρθιοι επί 8 λεπτά στο Φεστιβάλ Βενετίας
