Μια μεγάλη συνέντευξη έδωσε η Γλυκερία στον Άρη Καβατζίκη και το Πάμε Δανάη. Η καλλιτέχνιδα μίλησε για την ζωή με τις εγγονές της, την πρόσφατη απώλεια της μητέρα της, τη φθορά στις μακρόχρονες σχέσεις, αλλά και για το μεγάλο λάθος που έκανε στη ζωή της.
Με αφορμή τις παραστάσεις της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είπε:
«Τους εκκλησιαστικούς ύμνους τους γνωρίζω από παιδί, μεγάλωσα σε χωριό, όπου το Πάσχα ήταν όμορφο, γραφικό και παραδοσιακό. Από τότε τους τραγουδούσα. Αυτοί οι ύμνοι είναι μέσα στο DNA μου, ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης ψάλτης, αλλά γνώριζε τη βυζαντινή μουσική και μου το μετέδωσε. Όταν ερμηνεύω το Ω γλυκύ μου έαρ, ο γιος μου είναι στο μυαλό μου, αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου, είναι ο σπαρακτικός θρήνος μιας γυναίκας που χάνει το γιο της. Όταν τραγουδάω -μου αρέσει να λέω τραγουδάω όχι ερμηνεύω- έρχονται στον νου μου εικόνες από πολέμους, από μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους πρόωρα, είναι συγκινητικό».
Γλυκερία: «Έχω εσωτερική επικοινωνία με την ψυχούλα της μαμάς μου»
Για την απώλεια της μητέρας της είπε:
«Όταν χάνεις τη μητέρα σου είναι ένας ξεριζωμός, είναι ορφάνια, όσων ετών και να να είναι ο πατέρας σου ή μητέρα σου, είναι σαν να κόβονται οι ρίζες σου. Υπάρχει η παρηγοριά ότι η ψυχές τους ταξιδεύουν, ότι είναι κάπου καλύτερα, αλλά λείπει η φυσική τους παρουσία. Εγώ μιλάω με τη μητέρα μου, τη λέω τη λέξη “μαμά”, έχω μια εσωτερική επικοινωνία με την ψυχούλα της και αυτό με παρηγορεί».
Για τον ρόλο της γιαγιάς λέει: «Η μεγάλη μου εγγονή που έχει το όνομά μου θα γίνει πέντε ετών και η μικρή που έχει το όνομα της άλλης γιαγιάς θα γίνει δυο ετών. Ο ρόλος της γιαγιάς είναι ο ομορφότερος όλων, τα παιδιά είναι εν δυνάμει άγγελοι, κρύβουν όλη την αθωότητα μέσα τους που εμείς τα μολύνουμε και να αρχίσουν να γίνονται πιο πονηρά. Η μεγάλη μου εγγονή βλέπει φουστάνια και μου λέει “γιαγιά, θα μου το δώσεις όταν μεγαλώσω;”. Της αρέσουν όλα όσα χρησιμοποιεί ένας καλλιτέχνης».
«Όσοι εργάζονται εναντίον των φωτεινών πραγμάτων, είναι καταδικασμένοι»
«Αν πάρεις κατά γράμμα όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα έπρεπε να είσαι συνέχεια θυμωμένος, προσπαθώ να το ισορροπήσω με την ψήφο μου. Θέλω να κρατάω μια ψυχραιμία και μια αισιοδοξία ότι ο άνθρωπος υπάρχει εδώ στη γΓη για να επιβιώσει, ότι θα νικήσει το δίκαιο, και ότι το φως θα νικήσει το σκοτάδι. Όσοι εργάζονται εναντίον των φωτεινών πραγμάτων, νομίζω ότι είναι καταδικασμένοι» δήλωσε.
«Όπως συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια που περνούν πολλά χρόνια μαζί, υπάρχει και φθορά, αλλά στο θέμα της εργασίας ο Στέλιος (Φωτιάδης) είναι απαιτητικός και καταπιεστικός. Ενώ επαγγελματικά είμαι πολύ συνεπής, δεν είμαι συνεπής με τον εαυτό μου.
Δεν είμαι συνεπής στο να διεκδικώ αυτά που πρέπει για τη Γλυκερία, αυτά που δικαιούται. Δεν είναι έλλειψη θάρρους, αλλά να συγχωρώ τα πάντα, να δείχνω καλοσύνη. Η μεγαλοψυχία είναι μεγάλη λέξη, δεν ξέρω αν είμαι μεγαλόψυχη, αλλά δεν θέλω να υποφέρουν οι άνθρωποι δίπλα μου. Καμιά φορά αυτό είναι εις βάρος δικό μου.
Όταν διαπίστωσα τη φθορά στη σχέση μου με το σύζυγό μου, δεν έκανα τίποτε, είναι ένας κύκλος που περνάει και κλείνει, ανθρώπινα είναι αυτά. Σε μια σχέση υπάρχουν καβγάδες και διαφορές, κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον.
Μιλώντας για τα πισώπλατα μαχαιρώματα είπε:
«Πιο παλιά, όταν ήμουν πολύ νέα, είχα μέσα μου το αίσθημα της εκδίκησης, ήθελα να ανταποδώσω το κακό, τώρα δεν το έχω ούτε αυτό. Πραγματικά μου αρέσει να συγχωρώ, να κατανοώ για ποιο λόγο ένας άνθρωπος μπορεί να φέρθηκε έτσι εναντίον μου. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι μπορεί να θέλει να με προσπεράσει επαγγελματικά, δεν πειράζει. Τα χρήματα είναι αναγκαία για το βιοπορισμό μας, αλλά δεν είμαι της συσσώρευσης του χρήματος, δεν είμαι άπληστη».
