Η Φάλαινα είναι μια παράσταση που δεν φοβάται να βουτήξει στα πιο σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, προσφέροντας μια συγκλονιστική εμπειρία γεμάτη συγκίνηση και αλήθεια.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, στον ρόλο του Τσάρλι, παραδίδει μια ερμηνεία που καθηλώνει, ενσαρκώνοντας έναν άντρα που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του, εγκλωβισμένος σε μια σπείρα αυτοκαταστροφής.
Ο θάνατος του συντρόφου του, Άλαν, ήταν το σημείο μηδέν για εκείνον· ένας θρήνος που μετατράπηκε σε παραίτηση. Παρότι διατηρεί μια αφοπλιστική καλοσύνη και προσπαθεί να δει το καλό στους ανθρώπους, το σώμα του έχει γίνει το πεδίο μάχης της εσωτερικής του οδύνης.
Η επιστροφή της κόρης του (Ασημένια Βουλιώτη) είναι ο καταλύτης της ιστορίας. Στα 17 της, είναι ωμή, αναιδής, γεμάτη οργή. Οι προσβολές της είναι αδιάκοπες, φτάνοντας στο σημείο να του βάλει υπνωτικά στο φαγητό του, ενώ το μόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι τα χρήματα. Κι όμως, παρά την αποξένωση και τη σκληρότητα, μια παιδική της έκθεση γίνεται το μοναδικό νήμα σύνδεσης μεταξύ τους. Σε αυτήν τη σπαρακτική στιγμή, λίγο πριν από το τέλος, ο Τσάρλι αντικρίζει τη χαμένη αγάπη και αποδοχή που τόσο αναζητούσε.
Αυτή η σκηνή ανάμεσα στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη και την Ασημένια Βουλιώτη είναι το συναισθηματικό αποκορύφωμα της παράστασης. Όλο το θέατρο έκλαιγε, βιώνοντας την εκρηκτική ένταση και την ωμή ειλικρίνεια της στιγμής.
Όμως, η δύναμη της Φάλαινας δεν περιορίζεται μόνο στους δύο πρωταγωνιστές. Ο Γιώργος Μπένος, η Ευσταθία Τσαπαρέλη και η Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου προσφέρουν εξίσου δυνατές ερμηνείες, συνθέτοντας έναν καμβά χαρακτήρων που είτε απορρίπτουν είτε προσπαθούν να κατανοήσουν τον Τσάρλι.
Ένα από τα πιο ισχυρά μηνύματα της παράστασης είναι το πώς αντιμετωπίζεται η παχυσαρκία από την κοινωνία. Ο Τσάρλι δεν είναι απλά ένας άνθρωπος με προβλήματα υγείας· είναι κάποιος που κουβαλάει μια ζωή γεμάτη τραύματα και απώλειες. Κι όμως, οι γύρω του εστιάζουν μόνο στην εξωτερική του εικόνα, με εκφράσεις όπως «είσαι αηδιαστικός, βρωμάς», χωρίς να αναρωτηθούν τι πραγματικά τον οδήγησε εκεί.
Αυτή η ωμή απεικόνιση της προκατάληψης κάνει την παράσταση ακόμα πιο δυνατή, καθώς αναγκάζει τον θεατή να αναλογιστεί πόσο συχνά βλέπουμε μόνο την επιφάνεια των ανθρώπων, αδιαφορώντας για την ιστορία τους.
Η Φάλαινα δεν είναι μια εύκολη παράσταση· είναι ένα έργο που πονάει, που σοκάρει, αλλά πάνω απ’ όλα, που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Είναι μια υπενθύμιση ότι, ακόμα και στην πιο βαθιά μοναξιά, η ανάγκη για αγάπη και αποδοχή δεν σβήνει ποτέ.
ΥΓ1: Θα φύγεις αγκαλιά με τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου αλλά και…χαρτομάντηλα!
ΥΓ2: Επιβεβαιώνει τους λόγους που όλη τη σεζόν – και σίγουρα την επόμενη – ήταν sold out!
ΥΓ3: Φρόντισε να μη τη χάσεις, πρέπει να τη δεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
Πηγή φωτογραφίας: happyproductionsgreece
Διαβάστε επίσης: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Η σοκαριστική μεταμόρφωσή του για το έργο «Η Φάλαινα»
