Τι κοινό μπορεί να έχουν το ΔΕΠΥ, οι τοξικές σχέσεις και ο νομός Ηλείας; Είναι όλα ζητήματα που απασχολούν την Ήρα Κατσούδα στην τρίτη σόλο παράστασή της, “Μίνιμαλ”.
Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή για να κάνεις stand up;
Την άγνοια κινδύνου και επίγνωσης του τι πάω να κάνω. Το stand up στην Ελλάδα ήταν σε βρεφικό στάδιο στη χώρα μας τότε, οπότε αυτό που κάναμε όσοι καταπιαστήκαμε μαζί του, σας διαβεβαιώ δεν είχε καμία μα καμία σχέση από αυτό που θα δει σήμερα ο θεατής σε ένα θέατρο ή σε ένα μπαρ που φιλοξενεί μια παράσταση stand up. Στα θετικά δεν υπάρχει κανένα ψηφιακό αποτύπωμα, οπότε αρχικά να εκτιμηθεί η ειλικρίνεια μου και κατά δεύτερον, πως το γλιτώσαμε έτσι!
Τι είναι αυτό που σε εξιτάρει (ακόμα) στο stand up;
Το πάρα πολύ άμεσο feedback που δέχεται ο καλλιτέχνης εκείνη τη στιγμή. Είναι μαγικό και τρομακτικό ταυτόχρονα. Γιατί στο 99,9% των περιπτώσεων, το κοινό έχει δίκιο και δεν θα λυπηθεί στο ελάχιστο να σου δείξει τη γνώμη του είτε γελά μαζί σου είτε όχι. Αυτό με τα χρόνια μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι. Εξακολουθεί όμως να είναι ένα καλό challenge κάθε φορά που ανεβαίνεις σε μία σκηνή.
Μεταξύ άλλων, στο “Μίνιμαλ” μιλάς και για το ΔΕΠΥ. Πώς είναι για έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί έχοντας διάσπαση προσοχής; Σε βοήθησε αυτή η διάγνωση να μάθεις καλύτερα τον εαυτό σου;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να φανταστώ να δημιουργείς ή να σκέφτεσαι χωρίς διάσπαση προσοχής. Όχι επειδή είναι καλύτερο, αλλά επειδή πραγματικά δεν γνωρίζω πώς είναι μιας και είμαι σε μόνιμη αποσυγκέντρωση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η διάγνωση ήρθε σε μεγάλη ηλικία και απλά επισφράγισε αυτό που ένιωθα και ήξερα πάντα. Τουλάχιστον πλέον έχει όνομα αυτό που νιώθω οπότε πλέον υπάρχει και απάντηση στο «Ήρα χαζεύεις», μια φράση που έχει στοιχειώσει την παιδική και όχι μόνο ηλικία.
