Η Λυδία Κονιόρδου ήταν καλεσμένη στο Καλύτερα αργά. Η ηθοποιός φέτος παίζει στις Ικέτιδες του Αισχύλου όπου παίζει με τη Μαρίνα Σάττι.
«Χαίρομαι πολύ που παίζω με τη Μαρίνα, το γνώριζα ότι θα παίξουμε μαζί» ανέφερε.
«Είμαι αυτό που λέει το τραγούδι ότι πήρα τη ζωή μου λάθος και άλλαξα ζωή. Θα έπρεπε να έχω γίνει μουσικός όμως την κρίσιμη στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω, ήθελα να έχω παρέα, δεν μου άρεσε να είμαι σε ένα πιάνο ώρες και να μελετάω μόνη μου, ήθελα να είμαι με άλλους. Όντας ένα μοναχικό παιδί αναζητούσα έναν χώρο συλλογικό» είπε.
«Παθαίνω τον εξής πανικό. Κάθε φορά που με καλούν για έναν ρόλο λέω τι είδαν και με θέλουν; Μηδενίζω το κοντέρ και αρχίζω από την αρχή να ανακαλύπτω τον ποιητή» ανέφερε.
«Έχω υπάρξει πολύ τυχερή αλλά έσπρωξα κι εγώ την τύχη μου με τις επιλογές μου» είπε μιλώντας για τις συνεργασίες της όπως με τον Κουν και το Λευτέρη Βογιατζή. «Μου αρέσει η κωμωδία, έχω παίξει κωμωδία. Έχω πολύ χιούμορ, δεν μπορείς χωρίς αυτό. Το χιούμορ είναι να βλέπεις το πεπερασμένο της ύπαρξής σου».
Λυδία Κονιόρδου: Η πολιτική, η οικολογία και η Γη της ελιάς
Μιλώντας για τη σχέση της με την οικολογία είπε:
«Ο ρόλος που παίζω στην τηλεόραση (στη Γη της ελιάς) που τον αγαπώ πολύ, είναι πολύ εγώ, είμαι οικολόγος, ασχολούμαι συνέχεια με τον κήπο, είμαι με ένα καρότσι και κουβαλώ χόρτα και μου λένε ότι είμαι όπως στην τηλεόραση.
Μεγάλωσα στη φύση, παρατηρώ από πολύ νωρίς πριν από την κλιματική κρίση τις αλλαγές. Έβλεπα το ζόρι που τραβάνε τα φυτά. Από παιδί έβλεπα τις αλλαγές. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα μιας αχλαδιάς, που δεν ήταν η ώρα της, γέμισε αχλάδια και μετά ξεράθηκε. Τα έδωσε όλα. Ήταν το κύκνειο άσμα της.
Υπάρχει πολύ μεγάλη σύγχυση για την πράσινη πολιτική, διότι σε κάθε κρίση κατά καιρούς κινητοποιείται η ανεξέλεγκτη δύναμη του κέρδους που μετατρέπεται σε απληστία και ο κόσμος γίνεται δύσπιστος στην πράσινη μετάβαση. Αν πράσινη μετάβαση είναι να βάζουμε ανεμογεννήτριες όπου βολεύει τις εταιρείες είναι λογικό ο κόσμος να στέκεται αντίθετος. Όπου δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή ο κόσμος αντιδρά. Αυτή τη στιγμή θα μπορούσαν να αναπτυχθούν πολλές ενεργειακές κοινότητες, δεν υπάρχει κίνητρο να ενωθούν οι άνθρωποι και να παράξουν ενέργεια» ανέφερε.
«Δέχτηκα την πρόσκληση για το υπουργείο γιατί μετά δεν θα είχα το δικαίωμα να διαμαρτυρηθώ. Ο χώρος των καλλιτεχνών απολαμβάνει το έργο μου που αποσιωπήθηκε. Δεν ξέρω αν θα το ξανάκανα. Για μένα η πολιτική ήταν μια πρόκληση να προσφέρω την εμπειρία μου. Από τότε που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, αισθάνομαι την ανάγκη να προσφέρω στον τόπο μου. Είναι μια ανάγκη που δικαιώνει την ύπαρξή μου. Έρχεται η ζωή και σου χτυπάει την πόρτα και σου λέει έλα να βάλεις πλάτες. Λάθος, σωστό; Εγώ έτσι αποφάσισα» ανέφερε για την εποχή που έφτασε μέχρι το αξίωμα της υπουργού Πολιτισμού.
«Με ανησυχεί πώς μετατρέπεται ο άνθρωπος που είναι φύση κοινωνικό ον σε κάποιον που κοιτάει την πάρτη του. Βλέπουμε το κορίτσι να έχει χτυπηθεί και να μην σταματάει κανένας. Αισθάνομαι ανησυχία για το πώς ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος, τρομαγμένος και που νομίζει ότι όσο πιο πολύ κοιτάει να βρει τη δική του μικρή ευκαιριούλα τόσο πιο καλό θα κάνει στη ζωή του.
Υπάρχει μια πολύ μεγάλη οργή από την αδικία, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ποιος του φταίει και ξεσπάνε στον πιο αδύναμο, στο παιδί του, στη γυναίκα του. Χρειάζεται υπομονή και κυρίως από τα σπίτια οι μανάδες να διδάξουν τα παιδιά τους και κυρίως τα αρσενικά παιδιά».
«Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς πάρα πολύ, ό,τι έβαζα στην άκρη δεν το θεωρούσα θυσία. Ας πούμε, επί 50 χρόνια δεν έχω κάνει αυτό που λέμε μπάνια. Πήγα μαθήτρια στη θάλασσα και με πήρε ο ύπνος. Ξέρω ότι όταν έχω πρόβα και παράσταση θάλασσα δε βλέπω παρά μόνο με τα κιάλια» ανέφερε.
«Πιστεύω ότι η ζωή με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα μας τιμωρήσει. Ήρθε η εποχή να αλλάξει ο πολιτισμός μας» ανέφερε.
Μιλώντας για την οικογένειά της και την πολύπλοκη καταγωγή της είπε μεταξύ άλλων:
«Η μητέρα μου όταν κατάλαβε ότι θα γίνω καλλιτέχνης, έφριξε. Αυτή με πήγε στο θέατρο πρώτη φορά. Είδα τον Χορν 9 χρονών και έμοιαζε σαν όνειρο. Όλη την καλλιτεχνική μου φύση την έβγαλαν η γιαγιά και η μαμά μου. Στο σπίτι της η γιαγιά μου είχε τον Μπέκετ στον τοίχο. Η γιαγιά μου ήταν Ρωσίδα. Νιώθω πολύ έντονη τη δυναμική αυτών των διαφορετικών αιμάτων μέσα μου. Το ρώσικο είναι οι μεγάλες μεταπτώσεις».
Μια οικολογική διαπίστωση που έκανε είναι ότι «όπου υπάρχουν πασχαλίτσες το χώμα και τα φυτά είναι υγιή, είναι ένδειξη της υγείας».
«Μου αρέσει να είμαι μόνη μου, τα πάω καλά με τον εαυτό μου. Παρότι στα γυρίσματα στην Κύπρο περνάμε καλά, μου λείπει το σπίτι μου» είπε ακόμη.
