Ο Θανάσης Αλευράς βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή The 2Night Show και μιλά για τη διαδρομή του στην υποκριτική, και τις αλλαγές που έκανε το τελευταίο διάστημα στην καλλιτεχνική του «ρότα».
«Ήταν ένα όνειρο που το είχα στο μυαλό μου εδώ και τρία χρόνια αλλά μπήκαμε μέσα λόγω πανδημίας. Είναι η πρώτη φορά που προσπάθησα να κάνω κάτι μόνος μου. Ήταν όταν έκλεινα τα “40” και για αυτό λέγεται και η παράσταση “40+ βγαίνω”. Θα πάει και του χρόνου και θα το ταξιδέψω και σε 10 πόλεις.
Θα βγούμε όπως του αξίζει αυτού του θεάματος. Θέλω όπως του αξίζει να το δει και ο κόσμος παντού. Πολλή χαρά που θα το ταξιδέψω! Έχω πάντα άγχος όταν είμαι στην σκηνή. Δεν με νοιάζει να το κρύψω γιατί το θεωρώ πολύ ανθρώπινο και κανονικό. Όταν βγαίνεις και είναι 700 άτομα και κρέμονται από το στοματάκι σου, και επειδή το κάνω μόνος μου, δεν μου έχει ξανασυμβεί. Ήταν ένας μαγικός χειμώνας γιατί ήρθαν και συνάδελφοί μου να με δουν».
«Θέλω να περάσω σε ένα άλλο επίπεδο. Το θέατρο είναι μια σκληρή τέχνη και 20 χρόνια τώρα την υπηρετώ με το “αιματάκι” μου.
Δεν είναι για χόρταση και πρέπει να κάνεις μια “οικονομία” στο σώμα σου. Για εμένα, η παράσταση αυτή, η μετάβαση σε μια άλλη εποχή, που το θέατρο θα το κάνω μια στο τόσο για προσωπικούς λόγους.
Το νιώθω σαν ένα μωράκι που θα αλλάξει φάτσα, θα αρχίσει να περπατάει, μου αρέσει πολύ αυτό. Είναι η μισή παράσταση σχεδόν έτοιμη στο μυαλό μου. Δεν θα εγκαταλείψω την υποκριτική».
«Δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση, έχω κάνει τρία σήριαλ. Εμένα ο κόσμος ουσιαστικά με γνώρισε μέσω του Your Face Sounds Familiar. Από εμένα ξεκινάει που δεν είμαι στην τηλεόραση. Αισθάνομαι ότι η κάμερα δεν μπορεί να αποτυπώσει την ενέργειά μου και την σκηνική μου τρέλα.
Επίσης με έχουν κατατάξει και δεν ξέρουν για τι με θέλουν. Με “Τα Νούμερα” θυμήθηκα ότι δεν μπορώ και τα πολύωρα γυρίσματα. Δεν μου αρέσει η διαδικασία.
Μπορείς να τρελαθείς με το γύρισμα, υπάρχουν ηθοποιοί που το αντέχουν. Αισθάνομαι μια αμηχανία στην κάμερα γιατί θέλω να πάρω μια βουτιά. Θέλω να μπω σε μια ροή που η τηλεόραση δεν με αφήνει. Η τηλεόραση είναι κυρίως ο σκηνοθέτης και ο μοντέρ. Κάπως δεν μου αρέσει η διαδικασία».
«Πήρα το βραβείο Χορν το 2008. Συγκινήθηκα που είχα τον σταυρό του Χορν, και φοβόμουν μην τον χάσω γιατί τον κρατάς ένα χρόνο και τον παραδίδεις στον επόμενο. Το έκρυβα πίσω από τα πιρούνια!».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, είπε: «Το όνειρό μου που ξεκίνησα από τα Γιάννενα το εκπλήρωσα. Για αυτό και το θέατρο, κάτι χόρτασε μέσα μου. Όταν το συνειδητοποίησα με τάραξε πολύ μέσα μου, είχα βγει στους δρόμους. Πώς γίνεται κάτι που ήθελες μια ζωή να μη το θες πια ή να το θες με μια άλλη μορφή; Θέλω στοχευμένη εργασία. Δεν είναι απλή ιστορία το να κάνεις θέατρο στην Ελλάδα αλλά άμα ξέρεις τι στοχεύεις μπορείς να τα καταφέρεις».
«Περνάμε από διάφορα στάδια οι άνθρωποι. Από μια μεγάλη σχέση που κάνει τον κύκλο του, μετά δεν θες να συνδεθείς. Πλέον μου αρέσει η σύνδεση, μάλλον κάτι έχει αλλάξει μέσα μου και τώρα πια το απολαμβάνω. Είμαι σε ωραία φάση, πολύ ήρεμος, πολύ δεκτικός! Πάντα διαλέγεις ασυνείδητα αυτόν που δεν μπορεί να σου δώσει αυτό που ζητάς. Πλέον το έχουμε καταλάβει όλοι αυτό πάνω κάτω».
«Είμαι ο άνθρωπος που μπορεί να εθιστεί. Τρεις φορές να δοκιμάσω κάτι, έχω εθιστεί. Καταχρήσεις έχω δοκιμάσει αλλά μέχρι εκεί γιατί με τρομάζει!», απάντησε σε ερώτηση για το εάν έχει κάνει καταχρήσεις.
