Ο Χάρης Ακριτίδης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή The 2Night Show μίλησε για το επάγγελμα του μηχανικού αυτοκινήτου και τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων.
Γέννημα θρέμα μηχανικός αυτοκινήτων, η αγάπη του για το τραγούδι τον κέρδισε, αν και την περίοδο της πανδημίας ασχολήθηκε με το επάγγελμα που έκανε για χρόνια προκειμένου να συντηρηθεί.
«Εγώ γεννήθηκα μηχανικός αυτοκινήτων, με χάρισμα, το ‘χα. Δεν ξέρω να γράφω, δεν ξέρω να διαβάζω, ξέρω να κάνω αυτοκίνητα. Είχα την ευλογία από τον Θεό το επάγγελμά μου να το κάνω χόμπι, και το χόμπι να το κάνω επάγγελμα. Οι γονείς δεν ήξεραν να μετριάσουν αυτό το χάρισμα, “κάηκα”. Εκεί έπρεπε να με κρατήσουν σε μια ισορροπία. Όταν σε ένα παιδί υπάρχει ένα χάρισμα, εκείνη την ώρα οι γονείς πρέπει να το ισορροπήσουν γιατί μπορεί να καείς στο τέλος.
Μεγάλωσα με πολλή φτώχεια αλλά και αγάπη. Φορούσα τα παπούτσια και το παλτό της αδερφής μου, τέτοια φτώχεια. Η μαμά με έβαζε να τραγουδάω για να περνάμε καλά. Και έλεγα πάντα “Δεν ζήλεψα τον Καραμανλή, τον Πάριο ζήλεψα”. Και μεγαλώνοντας, στο τραγούδι έβγαζα το άχτι μου. Ενώ τον είχα πάρει ψηλά τον αμανέ, έβγαινα και τραγουδούσα για να με χειροκροτούν όταν τους έφτιαχνα τα αυτοκίνητα».
Ο επιτυχημένος τραγουδιστής αποκάλυψε πώς στην πρώτη πρόταση που δέχτηκε να κατέβει Αθήνα, την απέρριψε. Την δεύτερη φορά, όμως, αποφάσισε να αρπάξει την ευκαιρία αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο συνεργείο αυτοκινήτων με 21 άτομα προσωπικό.
«Έγιναν αρκετά κακά πράγματα τα τελευταία 7 χρόνια. Έχασα τον πατέρα μου, έγινε εγχείρηση στη μητέρα μου, έγινε εγχείρηση στην κόρη μου και δύο εγχειρήσεις καρδιάς στον γιο μου. Ιδίως με τον γιο πέρασα πολύ δύσκολα. Είναι 31-32 χρονών και η περίπτωσή του ήταν δύσκολη και σπάνια. Και από αυτή την ασθένεια ζει το 3-5%. Κόλλησε ο σταφυλόκοκκος στη βαλβίδα και είναι σαν “σάπια” λαμαρίνα. Όλα αυτά με έκαναν πολύ δυνατό, δεν κλαίγομαι για αυτά που πέρασα. Έγινα πιο καλός, πιο δυνατός και πιο ταπεινός άνθρωπος. Αυτή η λαιμαργία να πετύχω, να ρημάξω, να κλέψω, να ανέβω, έφυγε. Η καρδιά μου έχει γίνει πιο απλή, πιο λιτή.
Πάθαινα κρίσεις πανικού, έφτασα μέχρι το Δαφνί. Πλέον είμαι ένας άλλος Χάρης! Αισθάνομαι ότι ο Θεός το έκανε για να γίνω καλύτερος άνθρωπος!».