Παιδί των Βρυσσών Αποκορώνου στα Χανιά ο Μανώλης Κονταρός κατάφερε μεγαλώνοντας να δοξάσει όλη την Κρήτη μέσα από τα τραγούδια του.
Με το λαούτο του τιμά την κρητική μουσική όλα αυτά τα χρόνια γεμίζοντας ασφυκτικά τα μαγαζιά που εμφανίζεται.
Καλεσμένος στο Στούντιο 4 ο αγαπημένος καλλιτέχνης περιέγραψε το σοκαριστικό ατύχημα που είχε και τη ζωή μετά τον σοβαρό τραυματισμό του.
«Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα έρθω στο στάδιο που είμαι τώρα. Εκείνη την εποχή ένιωθα ότι ήμουν πολύ δυνατός. Την τελευταία βραδιά είχα δώσει μια συνέντευξη σε μία δημοσιογράφο και όταν έκλεισαν οι κάμερες της είπα “νιώθω τόσο δυνατός που αν μου τύχει κάτι στον δρόμο μου θα το σπρώξω να περάσω”. Εκείνη την εποχή πήγαινα πάρα πολύ καλά στη δουλειά μου, είχα μια όμορφη οικογένεια, φίλους και ένιωθα δυνατός.
Το πρωί είχα να πάω σε ένα μνημόσυνο και κάθε βράδυ τραγουδούσα μέχρι το πρωί. Εκείνη τη βραδιά το ψιλοπάγωσα το πρόγραμμα και τελείωσα λίγο νωρίτερα για να πάω να κοιμηθώ λίγο. Στον δρόμο νύσταξα, ήμουν κουρασμένος. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου να κοιμηθώ».
«Το είχα συνήθεια όποτε νύσταζα πάντα σταματούσα στη λωρίδα ασφαλείας. Πρέπει να κοιμόμουν κάνα μισάωρο, ήρθε κάποιος και με χτύπησε. Δεν το κατάλαβα. Ξύπνησα στο νοσοκομείο κατευθείαν. Από ό,τι μου λένε κάποια στιγμή στο ασθενοφόρο μιλούσα και είχα καταλάβει τι είχα πάθει, εγώ δεν τα θυμάμαι αυτά. Εγώ θυμάμαι μετά το χειρουργείο. Έσπασε η σπονδυλική μου στήλη και είχα ρήξη αορτής».
«Πολλές φορές έχω αυτό το προαίσθημα. Τρεις φορές στη ζωή μου είχα νιώσει ότι κάτι θα μου συμβεί και τις τρεις φορές έγινε. Την πρώτη φορά πάλι ήμουν καλά με ειδοποίησαν ότι σκοτώθηκε ο γαμπρός μου 35 χρονών τότε. Τη δεύτερη ήμουν στα καλύτερά μου με ειδοποίησαν ότι πέθανε ο μόνιμος συνεργάτης που είχα για 20 χρόνια ο Γιώργος Τσουρουπάκης. Τώρα πριν πάω να δώσω τη συνέντευξη σταμάτησα και είδα έναν φίλο μου και τότε του είπα “επειδή έχω ένα προαίσθημα ότι κάτι θα μου συμβεί και εύχομαι να είναι σε μένα και όχι στα παιδιά μου. Αν δεν μπορώ – του άφησα ένα τηλέφωνο – θα είναι ο πρώτος που θα πάρεις τηλέφωνο”. Ήταν ένας καλός φίλος, εγώ δεν έχω αδερφό, τον νιώθω αδερφό μου, είναι ο Βαγγέλης ο Μαρινάκης. Αυτόν ειδοποίησαν πρώτο, τον πρόεδρο».
«Τότε έλεγαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσω απλά θα μου έκαναν το χειρουργείο για να γίνει προσπάθεια να μπορώ να κάθομαι σε καροτσάκι».
«Έγινε μεγάλος αγώνας να με κρατήσουν στη ζωή και μου έκαναν το κατάλληλο χειρουργείο στη σπονδυλική στήλη. Πήγα και στη Γερμανία σε κέντρο αποκατάστασης κατόρθωσα και ξανασηκώθηκα, περπατούσα με τις πατερίτσες. Όταν επέστρεψα, συνέχισα τις θεραπείες. Μετά ξεκίνησα τη δουλειά, κάπου εκεί τα χάλασα στην πορεία μετά από 3-4 χρόνια. Δυστυχώς, λίγο η δουλειά, λίγο οι υποχρεώσεις ψιλοάφηνα τις θεραπείες και τώρα κατόρθωσα και ξανακάθισα στο καροτσάκι και τώρα δεν μπορώ να περπατήσω».
Σε άλλο σημείο μίλησε για τη στενή φιλία του με τη Δέσποινα Βανδή και τον Βασίλη Μισμπίκη.
«Πάνω από όλα έιναι φίλοι, με τιμούν με τη φιλία τους, τους τιμώ και εγώ. Ο Βασίλης είναι όψιμος φίλος, αλλά άνθρωπος που με έχει συγκινήσει με τον τρόπο που αγαπά την Κρήτη. Εγώ τον γνώρισα από τη Δέσποινα».
Διαβάστε επίσης
Μανώλης Κονταρός για Βασίλη Μπισμπίκη: «Ανησυχήσαμε πολύ – Ευτυχώς…»
