Στο εορταστικό ArtWeek βρέθηκαν καλεσμένοι ο Μάριος Φραγκούλης και ο Γιώργος Περρής και αναφέρθηκαν στην γνωριμία τους αλλά και την επαγγελματική τους πορεία.
Οι δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες μιλούν και για τις γιορτινές μέρες αλλά και τις αναμνήσεις που έχουν μόλις στολίσουν και το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
«Αισθανόμαστε απόλυτα ασφαλής με τον εαυτό μας. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι έχουμε κάνει, δεν υπάρχει ανασφάλεια αν θα δείξει ποιος είναι ο ένας στον άλλον. Τον γνώρισα στο ξεκίνημά του, όταν κάναμε ένα Μαραθώνιο για το Ελπίδα και μου ζήτησε ο νέος αυτός “Κύριε Φραγκούλη, θα ήθελα πολύ να με δείτε να παίζω απόψε, θα με ενδιέφερε η γνώμη σας”. Όταν βγήκε και έπαιξε φοβερό πιάνο, τραγούδησε στα γαλλικά με μια προφορά που ένιωθα ότι άκουγα τη Λάρα Φαμπιάν», ανέφερε αρχικά ο Μάριος Φραγκούλης.
Με τον Γιώργο Περρή να συνεχίζει: «Επειδή ο καθένας είναι καλά με τον εαυτό του, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Έχουμε και τις στιγμές μας που πάνω στην σκηνή υπάρχει συναγωνισμός. Θα τσιγκλήσει ο ένας τον άλλον και γελάω γιατί είναι μια πρόκληση. Θαυμάζω στον Μάριο την τρομερή αγάπη και προσήλωση που έχει στους νέους καλλιτέχνες. Πολλές φορές δεν φαίνεται προς τα έξω. Ένα απλό τηλεφώνημα μπορεί να σου ανοίξει μια πόρτα που δεν θα συνέβαινε ποτέ στη ζωή σου. Έχει δώσει ιδρώτα και νιώθω ευγνώμων που μου έδωσε την σκυτάλη».
«Αυτή ήταν η τύχη μου»
Για τον ρόλο που παίζουν τα «όχι» στην επαγγελματική πορεία, ο Μάριος Φραγκούλης μοιράστηκε τη δική του προσωπική ιστορία.
«Ήμουν 22 χρονών όταν πρωτοξεκίνησα και είχα κάνει μια οντισιόν για ένα μιούζικαλ στο Λονδίνο και μου προσφέρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και ταυτόχρονα είχα κάνει και άλλη μια οντισιόν και με ήθελαν και εκεί, στους Les Miserables. Πήρα ένα νούμερο και περίμενα να με φωνάξουν και με πήραν. Αυτή ήταν η τύχη μου. Το ναι που είπα στο Les Miserables με πήγε 10 βήματα μπροστά και εξελίχθηκε η πορεία μου με το πρώτο όχι».
«Δεν επιτρέπω να υπάρχει θλίψη»
«Εγώ τα Χριστούγεννα τα αγαπώ πάρα πολύ. Δεν μου προκαλούν καμία θλίψη, το ανάποδο. Μου προκαλούν την νοσταλγία και πείθω τον εαυτό μου και ξεχνάω τα πάντα.
Μόλις μπει το πρώτο στολίδι έχω εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να υπάρχει θλίψη!», κατέληξε ο Γιώργος Περρής.
