Ο Αλέκος Φασιανός, ο εμβληματικός Έλληνας ζωγράφος, σφράγισε μία ολόκληρη εποχή με τις ιδιαίτερες συνθέσεις του που αποτελούν πηγή έμπνευσης και για τους μεταγενέστερους.
Οι ποιητικές φιγούρες του, τα αέρινα πουλιά, τα έντονα χρώματα και οι επιρροές από τη βυζαντινή τέχνη έχουν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι και έχουν αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και αναγνώριση.
Για τον πολυτάλαντο πατέρας της, που έφυγε πριν από έναν χρόνο από τη ζωή, τη σχέση τους αλλά και τις συνήθειές που είχε και κανείς δεν φαντάζεται μίλησε η Βικτώρια Φασιανού στην εκπομπή «Στούντιο 4» και τη Φανή Πλατσατούρα.
«Ο Φασιανός ήταν εργοστάσιο φαντασίας και έμπνευσης ήθελε παντού να υπάρχουν έργα του, να έρχονται όλη σε επαφή με τη δουλειά του».
«Ποτέ δεν τον έχω μπει μπαμπά, δεν τον εξέφραζε πολύ και το μπαμπάς, τον φώναζα Αλέκο, είχαμε συμβιβαστεί στο Αλέκος. Δεν ήταν ο κλασικός πατέρας, δεν σου έδινε συμβουλές, μόνο αν του ζητούσες σε κατεύθυνε, του άρεσε αυτή η ελευθερία».
«Είχε και συγκεκριμένο πρόγραμμα, ξύπναγε 7 το πρωί, ανέβαινε στο εργαστήριό του στον πάνω όροφο, ζωγράφιζε μέχρι τη 1, 2. Κατέβαινε, μαγείρευε, συνέχιζε μετά τη ζωγραφική και το βράδυ ήθελε να βγει να φάει έξω σε ταβέρνα. Έπρεπε εσύ να διεκδικήσεις χρόνο μαζί του. Οπότε εγώ πήγαινα στο ατελιέ του και τον παρακολουθούσα και τον βοηθούσα να ζωγραφίζει, κοιμόμασταν μαζί, με έβαζε στρωματσάδα κάτω».
«Δεν ήιθλε να τον ενοχλεί κανείς στο ατελιέ του, μόνο η γάτα ήταν εκεί. 12 η ώρα έβλεπε όλα τα μεσημεριανά στα κανάλια, έπαιρνε όλα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά και έκοβε τις φιγούρες για να τις ζωγραφίσει. Είχε τέτοιες συνήθειες που δεν θα τις φανταζόσουν».
