Η Μπέττυ Βακαλίδου, ένα πρόσωπο σταθμός στο ελληνικό σινεμά, τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αλλά και για τον ελληνικό θέατρο ήταν καλεσμένη στο Στούντιο 4 και μίλησε για τη σκληρότητα των γονιών και των αδελφών της.
Ήταν ο μικρότερο αγόρι από τα πέντε παιδιά μιας οικογένειας από την Αλεξανδρούπολη που στα 14 το σκάει από το σπίτι που το κακοποιούσαν.
Ο αδελφός της την εντοπίζει και τη βάζει σε αναμορφωτήριο.
Τα βιώματά της την καθορίζουν και τη στιγματίζουν.
Όπως διηγήθηκε στη Νάνσυ και τον Θανάση, έμαθε ότι η μητέρα της πέθανε πηγαίνοντας στα ΚΕΠ και ζητώντας πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης.
Τον θάνατο του πατέρα της τον είχε πληροφορηθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα από τηλεφώνημα της μητέρας της.
«Σαν να ξεριζώθηκε κάτι από μέσα μου. Είχα μείνει ορφανή από τα 15 μου. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα αν πεθάνουν οι δικοί σου άνθρωποι σε ομαδικό δυστύχημα ή αν είναι εν ζωή και δεν σε αποδέχονται, σε κακομεταχειρίζονται, σε βασανίζουν, σε εξαναγκάζουν να φύγεις από το σπίτι.
Ελαφρυντικά θα τους έδινα τώρα για την παιδική μου ηλικία, αλλά δεν τους δίνω κανένα ελαφρυντικό που μετά δεν με αποδέχτηκαν ποτέ» είπε.
«Όταν έγινα τρανς ήταν η πιο δύσκολη περίοδος. Υπήρχε πολλή βία, φοβερά άσχημη αντίδραση από τον κόσμο, από τις κρατικές Αρχές, από την αστυνομία.
Ακόμα και όταν έκανα τη διόρθωση φύλου.
Βγήκα μπροστά στο ΑΚΟΕ γιατί έπρεπε να επιζήσουμε, το νομοσχέδιο τότε προέβλεπε ακόμα και εξορία στη Μακρόνησο.
Η τρανς κοινότητα διαπίστωσα ότι ήταν πολύ αλλοτριωμένη, η πορνεία αλλοτριώνει πάρα πολύ εύκολα. Οι αντιστάσεις των παιδιών ήταν μικρές, τα περισσότερα ήμασταν από λαϊκές οικογένειες, οπότε η αλλοτρίωση έβρισκε έδαφος.
Μου άφησε πολύ δυσάρεστες αναμνήσεις. Είναι δυσάρεστο να κάνεις αυτή την εργασία» είπε για την περίοδο της πορνείας ως τρανς.
