«Επώνυμοι στα δίχτυα των ναρκωτικών» ήταν το θέμα της «Αυτοψίας» του Αντώνη Σρόιτερ.
Δημήτρης Σκαρμούτσος, Ερρίκος Πετιλόν, Μαρία Ελένη Λυκουρέζου, Βασίλης Ζούλιας και Αλέξανδρος Πρεβενάς μεταξύ άλλων μίλησαν για την εμπειρία τους από τη χρήση σκληρών ναρκωτικών.
Ενδιαφέρουσα ήταν η ενότητα όπου όλοι τους περιέγραψαν πώς ξέφυγαν από τον εφιάλτη των ναρκωτικών.
Δημήτρης Σκαρμούτσος
«Δεν υπάρχει μαγικό ραβδί. Αν το είχα θα έκανα καλά όλους αυτούς που υποφέρουν» ξεκίνησε να λέει ο γνωστός σεφ που έκανε χρήση ηρωίνης και εξήγησε τις δυσκολίες της απεξάρτησης.
«Δεν μιλάω μόνο για τους σωματικούς πόνους. Στην ηρωίνη είναι μόνο δυο βδομάδες. Μιλάω για τους ψυχικούς πόνους. Ισοπεδώνεις τους δικούς σου ανθρώπους, χάνεις την αυτοεκτίμησή σου.
Να σηκώνεσαι το πρωί και να μην θέλεις να υπάρχεις καν.
Υπάρχει αυτό που λέγεται θέληση. Δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας δικός σου.
Δεν ξέρουν αν πρέπει να σου δώσουν λεφτά επειδή σε βλέπουν να σπαρταράς ή όχι.
Πρέπει να ευχαριστήσω και τους γονείς μου που μετά από κάποια στιγμή με αφήσανε και εκεί ξύπνησα.
Μου έκανε ένα κλικ. Ευτυχώς ήμουν σε μία χώρα που παίρνει πολύ σοβαρά τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και υπάρχουν προγράμματα ανθρωποκεντρικά.
Τις πρώτες μέρες ιδρώνεις, δεν μπορείς να φας, δεν μπορείς να πιεις, πονάνε μέχρι και τα νύχια σου, αλλά αυτό περνάει.
Είπα ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τα ναρκωτικά πλέον όταν έφτιαξα τη ζωή μου. Στα 30 ξαναγεννήθηκα. Είπα φέρτε μου ό,τι θέλετε στο τραπέζι, θα πω ευχαριστώ πολύ, εγώ θα φύγω.
Βασίλης Ζούλιας
«Είχα δυο πιασίματα, είχα ένα πήδημα στο κενό από τα δικαστήρια από τα χέρια της μητέρας μου που ήταν πολύ τραυματικό γεγονός. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησα τη χρήση.
Προς τα 25 ήθελα να τελειώνει η κατάσταση.
Αναζήτησα βοήθεια το 1992, βρήκα μια ομάδα 12 βημάτων που τότε μόλις είχε ανοίξει στην Αθήνα και αφέθηκα στη βοήθεια αυτής της ομάδος.
Από εκείνο το πρώτο βράδυ μου έφυγε η επιθυμία. Είμαι 29 χρόνια καθαρός, δόξα τω Θεώ δεν είχα ούτε μία φορά επιθυμία να επιστρέψω.
Η πορεία δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή. Καθάρισα στα 29. Έπρεπε να μάθω να γελάω από την αρχή, να ερωτεύεσαι από την αρχή, να δουλεύω από την αρχή»
Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου
«Κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω όταν άρχισα να θέλω να φεύγω από την παρέα και να πηγαίνω σπίτι μόνη μου και να πίνω μόνη μου. Κατάλαβα ότι αυτό είναι άρρωστη. Είχα μπουκώσει από το ψεύτικο ότι θα βγούμε και θα πιούμε, ένα κενό πράγμα. Δεν είχα τη δύναμη να κόψω τα ναρκωτικά.
Ένιωσα ότι έχω πρόβλημα. Έφτασα στο τέρμα. Μια μέρα 18 Μαΐου 2003 λέω τέρμα, έκλεισα το κινητό μου, εξαφανίστηκα από όλον αυτόν τον κόσμο, έφυγα από το κέντρο που το κουδούνι μου χτυπούσε συνέχεια».
Ερρίκος Πετιλόν
«Έχω ξεκόψει από ψυχότροπες ουσίες εδώ και δύο χρόνια.
Εννοείται πως είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Είμαι 60 χρονών. Μου αρέσει η ζωή.
Ζω την κάθε μου μέρα σούπερ.
Κοιτάω να αυξήσω το εισόδημά μου. Έχω μια σχέση με τη Φαίη μου, είμαστε ερωτευμένοι».
Αλέξης Πρεβενάς
«4 Σεπτεμβρίου χαράματα ήταν ίσως η πιο τραυματική εμπειρία σε όλη μου τη ζωή. Πριν βγω να τραγουδήσω μου κάνουν νόημα να βγω στον δρόμο γιατί παίρνουν το αμάξι μου. Δεν ήταν αυτό αλλά ήρθαν να μου αφήσουν αυτό που είχα παραγγείλει. Διακρίνω 15 αστυνομικούς. Μου είπαν “είναι δικό σου αυτό;”. Το αρνήθηκα. Ήταν δικό μου.
Η πιο σκληρή αλήθεια που άκουσα ήταν από τον παραγωγό μου που μου είπε “ή το σταματάς ή τελειώνουμε”.
Το βρήκα από ανθρώπους της μέρας όχι της νύχτας. Το δοκίμασα, λάθος μου.
Έπρεπε να πάθω αυτό το πράγμα για να αναθεωρήσω πολλά πράγματα».
