Τραγική φιγούρα είναι η μητέρα του 29χρονου οπαδού της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσουρή, ο οποίος δολοφονήθηκε από Κροάτες και Παναθηναΐκούς χούλιγκανς στη Νέα Φιλαδέλφεια, στα επεισόδια που σημειώθηκαν το βράδυ της 8ης Αυγούστου.
Ο Μιχάλης, δέχτηκε δολοφονική μαχαιριά στο αριστερό του χέρι και έχασε τη ζωή του, στην προσπάθειά του να σωθεί από το μένος των χούλιγκαν που έφτασαν από την Κροατία, βοηθήθηκαν από τους οπαδούς άλλης ομάδας και κατάφεραν ανενόχλητοι να φτάσουν με μαχαίρια και καδρόνια μέχρι το γήπεδο της Ένωσης, σκορπίζοντας τρόμο και χτυπώντας τον κόσμο που γιόρταζε, στα πέριξ του γηπέδου, μία ημέρα πριν από το πρώτο ευρωπαίκό ματς της ομάδας του, στο Champions League.
Η μητέρα του Μιζχάλη Κατσουρή, μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha, μέσα από το δωμάτιο του πολυαγαπημένου της γιου, όπου εκτός από τα πράγματα της ΑΕΚ, πλέον έχει γεμίσει από φωτογραφίες του αδικοχαμένου της, αλλά και καντηλάκια στη μνήμη του.
«Δεν είχε ποινικό παρελθόν, απλά είχε την αγάπη να δει την ΑΕΚ. Εκείνο το βράδυ γυναίκες και παιδιά έτρεχαν, πήγε να τους προστατέψει. Όλη η έννοια του αυτό ήταν. Καλό πήγε να κάνει το παιδί μου, να τους βοηθήσει και να τους προστατέψει και τον μαχαίρωσαν, τον δολοφόνησαν. Εμένα το παιδί μου χάθηκε, αλλά βοήθησε κιόλας, τους προστάτεψε. Ήρθαν για να σκοτώσουν και…» δήλωσε αρχικά και συνέχισε:
«Με το που είδαν τι γινόταν, έτρεξαν να σωθούν, έτρεξε και ο γιος μου και την ώρα που γυρίζει το κεφάλι του να κοιτάξει, βλέπει κάποιον κάτω, είχαν σπάσει ενός φίλου του τα πόδια και τα χέρια και την ώρα που σκύβει να τον τραβήξει, εκεί… Το παιδί αυτό έτρεξε κι έφυγε γιατί του είχαν ρίξει μπροστά βόμβα μολότοφ, κι έτρεξε κι έφυγε από την άλλη μεριά».
«Τι έκαναν σαν κράτος; Που είναι η αστυνομία να κυκλώσει τα πάντα; Ούτε καν να φτάσουν εκεί, να μην έμπαιναν μέσα. Αυτοί που φταίνε να πάνε στη δικαιοσύνη. Δεν είναι με τίποτα ατύχημα. Εκεί τρελαίνομαι, γιατί τους άφησε το κράτος; Τι να πω; Δεν ζω…», τόνισε για να καταλήξει:
«Έλεγα παιδί μου είσαι εδώ, ήρθα να σε δω. Δεν μπορούσα έπεσα από την καρέκλα, ήθελα να μπω μέσα. Έβλεπα ότι το έβλεπε και έλεγα “παιδί μου χαιρόμαστε και οι δύο”. Λέω “αγόρι μου σε αγαπάνε όλοι, φωνάζουν για εσένα”. Όταν σκοτώθηκε ο Άλκης Καμπανός, έκλαιγε και έλεγε “πώς θα ζήσει αυτή η μάνα”. Το συζητάγαμε κάθε βράδυ και τελικά ήρθε στο παιδί μου».
