Η Ελένη Κοκκίδου -η Βούλα της «Μουρμούρας»- μίλησε στον Άρη Καβατζίκη και το «Πάμε Δανάη»
«Μεγάλωσα σε αστική οικογένεια, αλλά με ενδιέφεραν οι λαϊκοί άνθρωποι, με αυτούς έκανα παρέα, γιατί ήταν αυθεντικοί. Δεν έκανα επανάσταση, αλλά μέχρι κάποια ηλικία ζούσα και μια κρυφή ζωή που δεν την ήξεραν οι γονείς μου», ανέφερε αρχικά.
«Ο εσωτερικός μου εαυτός πέρασε δύσκολα, γιατί στην οικογένειά μου δεν καταλάβαιναν την καλλιτεχνική μου φύση και με έσπρωχναν στις επιστήμες. Βασανίστηκα μέσα μου, μέχρι να βρω τη θέση που μου αναλογούσε στη ζωή».
«Ήθελα και ήταν να έχω οικογένειά, αλλά προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας και χώρισα. Έτσι δεν έκανα οικογένεια όταν ήταν ο καιρός μου στα 33 μου χρόνια. Κατόπιν δεν έτυχε να γνωρίσω έναν άνθρωπο με τον οποίο να συγκλίνουν οι ζωές μας. Γι’ αυτό και δεν έχω οικογένεια όχι γιατί δεν το θέλησα. Τα παιδιά είναι απόρροια μιας μεγάλης αγάπης, δεν θα παντρευόμουν ποτέ κάποιον επειδή είναι καλό παιδί, για να κάνω παιδιά μαζί του.
Μου πήρε χρόνο, αλλά ξεπέρασα το τραύμα. Έχω μάθει να ζω μονή μου και να είμαι ευχαριστημένη, δεν μελαγχολώ, ούτε στεναχωριέμαι. Δεν είναι εύκολο για μια δυναμική γυναίκα να είναι με κάποιον» είπε.
«Τρόμαξα όταν σε ένα χωρισμό μου πέρασε η σκέψη πως θα ήθελα να σκοτώσω κάτι που αγαπούσε εκείνος. Πέρασε τελείως φευγαλέα βέβαια, συγκεκριμένα το ζώο του.
Σκέφτηκα, επειδή εκείνος με χώρισε, “κοίτα να δεις ο άνθρωπος που θα του έρθει η σκέψη της εκδίκησης ή του κακού”, ωστόσο απώθησα τη σκέψη, αλλά μου έκανε εντύπωση που μου πέρασε από το μυαλό. Όταν είσαι σε μεγάλη απελπισία, είσαι ικανός για το οτιδήποτε. Δεν έχω ενοχές, γιατί τη σκέψη μου, καθώς είμαι ηθοποιός και μπορώ να το παίξω στη σκηνή, οπότε δεν το κάνω στη ζωή μου».
Η απώλεια βάρους και το bullying
Η ηθοποιός εξήγησε γιατί πήρε αλλά και γιατί έχασε κιλά.
«Ήταν ένας κύκλος που άνοιξε με τον θάνατο του πατέρα μου. Μου συνέβησαν πολλές απώλειες και δυσάρεστα γεγονότα. Φύγανε άνθρωποι που είχαν σχέση με την παιδική μου ηλικία και η αντίδραση μου ήταν να πιαστώ από κάπου και πιάστηκα από το φαγητό, τους υδατάνθρακες.
Ήταν υπαρξιακή η ανάγκη μου να βγάλω από πάνω μου το έρμα, όπως τα πλοία, το βάρος για να μπορέσω να φύγω. Είχα την ανάγκη να διώξω από πάνω μου πράγματα που ήταν συναισθηματικές εξαρτήσεις, δεν ήταν ανάγκη για το φαγητό.
Έχω βιώσει και εγώ το bullying που γίνεται στους παχύσαρκους στον δρόμο, στα αυτοκίνητα κυρίως, όταν οδηγείς. Μπορεί κάποιος να γυρίσει και να σου πει “τι λες βρε χοντρή…”.
Υπάρχει ένας φοβερός ρατσισμός εναντίον των ανθρώπων που έχουν παραπάνω κιλά, από το σχολείο.
Εγώ υπήρξα αδύνατο παιδί, αλλά δεν είχα μάθει να φέρομαι έτσι, από την οικογένειά μου. Ωστόσο, έχω ζήσει όμως το να είναι κάποιος στον δρόμο και επειδή του έκοψα τη θέση να πει “άντε βρε χοντρή”.
Είναι απαράδεκτο, γιατί όταν μιλάς έτσι εσύ δεν έχεις αδυναμίες. Δεν μπορείς να ξέρεις γιατί κάποιος έχει παραπάνω κιλά. Εσύ ο φοβερός τύπος, ο κούκλος ή η κούκλα που μιλάς υποτιμητικά για τον άλλον, δεν ξέρουμε τι κάνεις σπίτι σου όταν πας, αν δέρνεις τη γυναίκα σου. Δεν σε κάνει καλύτερο από τον άλλον.
Έχασα 35 κιλά, τώρα προσπαθώ να χάσω και τα υπόλοιπα, αλλά έχω κάνει προσωρινά ένα φρένο», κατέληξε.
