Γιάννης Σμαραγδής: «Η σύζυγός μου ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε να πάψω να βρίσκω τρόπους να είμαι σε κατάθλιψη»
Νέα

Γιάννης Σμαραγδής: «Η σύζυγός μου ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε να πάψω να βρίσκω τρόπους να είμαι σε κατάθλιψη»

Γιάννης Σμαραγδής: «Η σύζυγός μου ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε να πάψω να βρίσκω τρόπους να είμαι σε κατάθλιψη»

Το προφητικό όνειρο και η κατάθλιψη λόγω της απώλειας της συζύγου του

Ο Γιάννης Σμαραγδής συνάντησε την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στον καναπέ του «Στούντιο 4» σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.

«Ο άνθρωπος γεννήθηκε από το Θείο με οδηγό την αγάπη, είναι ένα δώρο που κάνει στην ψυχή για να κάνει τη διαδρομή. Από αγάπη γεννιέσαι, δίνε αγάπη, σε σένα θα γυρίσει πάλι. Οι καιροί είναι σκοτεινοί και για αυτό δεν κυριαρχεί αυτό. Εγώ είμαι γέννημα αγάπης. Ο Θεός μου έδωσε φως και μία γυναίκα που ήταν οδηγός για να μπω στον δικό μου δρόμο. Εάν δεν ερχόταν στη ζωή μου μπορεί να ήμουν αλητάκος και να μην είχα καμία εξέλιξη στη ζωή μου. Από 16 χρονών είμαστε μαζί με τη σύζυγό μου. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι ήταν η μοίρα μου. Όπως κατάλαβα, μάλλον, πώς είμαι γεννημένος σκηνοθέτης. Όλοι έχουμε φωνές! Ο νονός μου ήταν φαρμακοποιός και δούλευα τα καλοκαίρια στο φαρμακείο του.

Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου ήμουν 15 χρονών. Δεν κατάλαβα την ώρα που έφυγε τι ήταν. Το κατάλαβα όταν είδα μία φωτογραφία του πατέρα μου και είδα μία γυναίκα να κοιτάζει τη φωτογραφία του πατέρα μου σαν να ήταν Άγιος. Ο πατέρας μου τον φθινόπωρο μέσα στον εμφύλιο σταματούσε τα πιο φτωχά παιδιά, τους έπαιρνε μέτρα και τους έφτιαχνε παντελονάκια. Αυτό νομίζω με έκανε να κάνω κινηματογράφο που είναι μία τέχνη της προσφοράς.

Για να ξαναβρεθείς με έναν άνθρωπο και να έχεις τη σχέση σαν αυτή που έχω με την Ελένη, σημαίνει ότι σε προηγούμενη ζωή είχαμε βρεθεί ξανά».

Σε άλλο σημείο πρόσθεσε: «Μία ζωή ήμουν άφραγκος και το δέχτηκε».

«Όσο ήμουν στο Παρίσι έκλαιγα. Έγινα “Ελληνας” στο Παρίσι, διότι ήμουν ερωτευμένος, έγινε το 1973 στο Πολυτεχνείο, ο αδερφός μου ήταν μέσα και είχα τον πόνο για την γυναίκα που αγαπάω και τον πόνο για τον αδερφό μου. Περπατούσα στο Παρίσι, μπήκα ασυναίσθητα στον Λούβο και είδα τη Νίκη της Σαμοθράκης να ίπταται και τα ‘χασα. Στο διάδρομο πιο πέρα ήταν η Αφροδίτη της Μήλου, αριστούργημα. Ήθελα να αγγίξω τα ακροδάχτυλα γιατί το θεωρώ δικό μας ενώ ο σεκιούριτι μου είπε ότι ήταν δικό μας και έκλαιγα μισή ώρα. Πετάω όλα τα αναγνώσματα που με οδηγούσαν στις αλλότριες ιδεολογίες και διάβαζα τα κείμενα που αργότερα…Παπαδιαμάντη, Σεφέρη, και βρέθηκα σε έναν άγνωστο θησαυρό που έχουν κέντρο ότι ο τόπος είναι ιερός. Αυτό που μας γέννησε είναι ιερό. Ήρθα στην Αθήνα και ένα πρωί ξυπνάω και βλέπω αυτό που έκανα στην κρατική τηλεόραση, ολόκληρο στον ύπνο μου».

«Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν στα χαμένα λόγω της απώλειας της γυναίκας μου και έχω πει σαχλαμάρες στις συνεντεύξεις μου. Το έχω πει και στον Γιώργο Καπουτζίδη αυτό! Την είδα στον ύπνο μου πριν δύο μέρες, ενώ πιο πριν την είχε δει ο γιος μου. Είδα ότι ήμασταν σε ένα δωμάτιο με την Ελένη και αισθανόμουν ότι χωρίζουμε ότι παίρνουμε διαζύγιο. Κατεβήκαμε σε μία παραλία και με τράβηξε ένας άνθρωπος να με ρωτήσει κάτι, γύρισα και την έχασα. Και είδα ένα μικρό καραβάκι που ήταν μέσα, σήκωσε το κεφάλι της, μου χαμογέλασε και η βάρκα αυτή έφυγε σε μία κατεύθυνση που είχε ήρεμα νερά. Με αποχαιρέτησε και μου ζήτησε να πάψω να βρίσκω τρόπο να είμαι σε κατάθλιψη. Ξύπνησα σοκαρισμένος και προσπάθησα να το ερμηνεύσω και τώρα έρχεται καθαρά. Ήμουν στα όρια της κατάθλιψης και το κατάλαβα γιατί έκλαιγα στον δρόμο. Πήγα εκεί που είναι το σώμα της και είπα “εντάξει, εδώ θα μείνω”».