Στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί εκτάκτως σήμερα με τα «Νέα Σαββατοκύριακο» μίλησε ο ανταποκριτής του Mega στην Ουκρανία, Γιάννης Χαραμίδης.
Ο δημοσιογράφος βρέθηκε στη Μαριούπολη από όπου ξεκίνησε την Τετάρτη μαζί με ένα τεράστιο κονβόι Ελλήνων ομογενών και ανταποκριτών την πορεία του προς τη Μολδαβία.
Μάλιστα ήταν το αυτοκίνητο του Mega ένα από αυτά της πομπής που δέχτηκε προειδοποιητικά πυρά σε ρωσικό μπλόκο έξω από τη Μαριούπολη.
Τι είπε στον Νίκο Γεωργιάδη για όσα είδε και έζησε στην Ουκρανία λίγο πριν αναχωρήσει για τη δύσκολη επιστροφή στην Ελλάδα;
Θα μπορούσατε να περιγράψετε με λίγα λόγια την κατάσταση που αντικρίσατε μόλις φτάσατε στην Ουκρανία; Είναι διαφορετικές οι εικόνες από αυτό που περιμένατε;
Έφτασα στο Κίεβο στις 14 Φεβρουαρίου. Δεν είχα εικόνα για την πόλη, ούτε και για την κατάσταση που θα αντιμετώπιζα. Το Κίεβο δεν θυμίζει σε τίποτα πρωτεύουσα σοβιετικού τύπου. Μεγάλες πλατείες και δρόμοι, κτίρια μεγάλα και δωρικά αλλά όχι βαριά και γενικώς ένα κέντρο γεμάτο φως, παρά το γεγονός πως οι δρόμοι της ουκρανικής μητρόπολης έχουν βαφτεί με αίμα πριν από ελάχιστα χρόνια στην εξέγερση του Μαϊντάν το 2014. Το Κίεβο σαν υπνωτισμένο ζούσε μακριά από τα ανατολικά σύνορα της χώρας, το Ντονέτσκ κα ιτο Ντονμπάς, όπου οι εχθροπραξίες μαίνονται εδώ και χρόνια. Κίνηση αθηναϊκού τύπου και ώρες αιχμής που μόνο στη Δυτική Ευρώπη έχω συναντήσει. Τις πρώτες τέσσερις ημέρες της αποστολής δεν υπήρχε κανένα σημάδι πως η χώρα βρισκόταν σε πολεμική προετοιμασία. Το 99% των απαντήσεων αναφορικά με την κατάσταση στα σύνορα και το αν φοβούνται οι πολίτες πιθανή ρωσική εισβολή ήταν αρνητικές. Ουρές σε σούπερ μάρκετ, τράπεζες και οπλοπωλεία δεν υπήρχαν πουθενά. Υπήρχε όμως στον αέρα μία υφέρπουσα ανησυχία, κάτι σαν προαίσθημα πως κάτι θα συμβεί. Δυστυχώς, συνέβησαν πολύ χειρότερα από αυτά που όλοι μας φανταζόμασταν.
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε;
Ο πόλεμος είναι μια κατάσταση ασύμμετρη από κάθε άποψη. Το γεγονός πως μέσα σε μερικές ώρες θα πρέπει να δημιουργήσεις ένα δίκτυο από ανθρώπους που ξέρουν τη γλώσσα, τις συνθήκες, τις δυσκολίες και θα είναι διατεθειμένοι να σε εμπιστευτούν και να σε ακολουθήσουν μέχρι τα σύνορα του πολέμου νομίζω πως ήταν η πιο απαιτητική και δύσκολη συνθήκη που αντιμετώπισα.
Φοβάστε για τη ζωή σας; Οι δικοί σας άνθρωποι τι σας λένε;
Έχω υπάρξει εξόχως τυχερός καθώς συνεργάστηκα και εξακολουθώ να συνεργάζομαι με δύο από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους στον τομέα των διεθνών ειδήσεων. Αναφέρομαι στον Σωτήρη Δανέζη και τον Στρατή Αγγελή. Η πορεία μου και με τους δύο με δίδαξε πως ο φόβος δεν είναι μειονέκτημα. Είναι αδύνατο να μη φοβάσαι στο άκουσμα μιας έκρηξης, πόσο μάλλον στο άκουσμα εκατοντάδων. Ναι, στη δουλειά μας φοβόμαστε για τη ζωή μας, όπως όλοι οι άνθρωποι, απλά εκπαιδευόμαστε ώστε να μην ξεπερνάμε τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τον φόβο από τον πανικό. Στο μυαλό μου είναι καρφωμένη η τελευταία ατάκα του Στρατή: «να θυμάσαι ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα ήρωες και ηλίθιους»
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που σου δίνουν τέτοιες εμπειρίες όπως αυτή που βιώνετε σήμερα;
Πως ο πόλεμος είναι ό,τι πιο σκοτεινό έχει γεννήσει ο άνθρωπος .Ένα πηχτό σκοτάδι που είναι αδύνατο να βγάλεις από μέσα σου όσο κι αν παλέψεις.
