Καίτη Ιμπροχώρη: «Στα 16 μου έφαγα ένα γερό χαστούκι από τη μητέρα μου γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ»
Νέα

Καίτη Ιμπροχώρη: «Στα 16 μου έφαγα ένα γερό χαστούκι από τη μητέρα μου γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ»

Καίτη Ιμπροχώρη: «Στα 16 μου έφαγα ένα γερό χαστούκι από τη μητέρα μου γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ»

Όσα μοιράστηκε στον καναπέ του «Στούντιο 4»

Η Καίτη Ιμπροχώρη βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» και θυμήθηκε την πρώτη της εμφάνιση σε ταινία εποχής αλλά και στο θέατρο καθώς και την επιλογή της να μην παντρευτεί ποτέ.

Η απώλεια του πατέρα της σε ηλικία 17 ετών την έχει στιγματίσει αρκετά αφού με τον χρόνο γινόταν όλο και πιο έντονη.

Όπως αποκάλυψε, μέχρι και σήμερα βλέποντας την φωτογραφία του, του μιλάει ακόμη χωρίς να πιστεύει ωστόσο σε μια δεύτερη ζωή!

«Η απώλεια φαίνεται στον χρόνο και το έχω νιώσει αυτό. Το έχω πει και σε ανθρώπους που έχουν φύγει. Ότι “κλάψε κλάψε” αλλά η απώλεια θα φανεί αργότερα. Η απώλεια του πατέρα μου ήταν φοβερή. Το ένιωσα γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί του. Ακόμη και τώρα μιλάω στη φωτογραφία του πατέρα μου, χωρίς να πιστεύω ότι υπάρχει δεύτερη ζωή αλλά ότι είναι κάποιος εκεί για εμάς».

«Από τον ανιψιό μου ζω, δεν φτάνει η σύνταξη. Είναι ο ίδιος που κληρονόμησε τα πνευματικά δικαιώματα του Γιάννη Δαλιανίδη, ήταν βαφτισιμιός του. Δεν μένουμε μαζί αλλά με βοηθάει. Κάνει τη ζωή του και το σπίτι του.

Δεν έχω καπνίσει ποτέ. Παρότι ήμουν ντάμα και ότι δήθεν καπνίζω, το έκανα στα ψέματα. Μια φορά ο Ορφέας Ζάχος ήμασταν στο θέατρο και έπρεπε να κάνω ότι καπνίζω και εγώ πνιγόμουν. Με κρατάει ακόμη το ίδιο το θέατρο, οι συνάδελφοι. Δεν είμαι και νοικοκυρά, δεν μαγειρεύω. Μπορεί να μείνω και νηστική γιατί βαριέμαι να μαγειρέψω. Δεν είμαι η γυναίκα που θα ράψω, ένα κουμπί ίσως».

«Στα 16 μου έφαγα ένα χαστούκι γερό γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ. Της είπα πώς αν παντρευτώ ποτέ θα κάνω πολιτικό. Ήμουν με τη Γαλλία, με τον Σατρ και ήμουν πολύ προχωρημένη. Το πίστευα και το πιστεύω ακόμα, δεν ήθελα να παντρευτώ. Η μητέρα μου ήθελε, ήταν άλλη γενιά, άλλη εποχή. Στη μητέρα μου της έλεγα ότι αυτό είμαι και να με αποδεχτεί. Και στους συντρόφους αν ήθελαν γάμο έφευγα. Ήθελα συντροφικότητα. Είχα δέσμευση στα κοινωνικά φαινόμενα. Δεν ήθελα να έχω κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά συναισθηματικά κρατούσα τη δέσμευση. Οι περισσότεροι χωρισμοί ήταν λόγω των πολλών χρόνων. Τώρα δεν θα ήθελα μια συντροφιά, έχω τους ανθρώπους μου, τους φίλους μου. Δεν μου λείπει η σχέση».