Τον Μανώλη Μητσιά υποδέχτηκε η Λένα Αρώνη στο Art Week για μία ουσιαστική βραδιά γεμάτη ιστορίες από τη λαμπρή πορεία που διέγραψε ο κορυφαίος ερμηνευτής.
60 χρόνια στο μουσικό στερέωμα έχει συνυφάνει το όνομά του με τραγούδια που μιλάνε στην ψυχή και με σπουδαίες συνεργασίες που έχουν γράψει ιστορία.
Ο γνωστός ερμηνευτής μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τις δυσκολίες της εποχής αλλά και την πρώτη του επαφή με τη μουσική.
«Πάντα από μικρό παιδί έψαχνα το ιδιαίτερο, το καλύτερο να ακολουθήσω. Γεννήθηκα με τη μουσική, πήγαινα στην εκκλησία και έψελνα, ήταν και ο τρόπος να εκτονωθούμε. Αυτός, ή θα παίζαμε μπάλα ή θα πετροβολιόμασταν. Έτυχε και ο πατέρας μου να έχει καφενείο και βάζαμε στο πικάπ δισκάκια και ακούγαμε τραγούδια».
«Μεγαλώσαμε στη Δουμπιά δουλεύοντας τα καλοκαίρια στα χωράφια, στα καπνά, άσχημη δουλειά, στη θάλασσα δεν πηγαίναμε. Καμιά φορά το μήνα νοικιάζαμε και πηγαίναμε και κάναμε ένα μπάνιο και αυτό ήταν».
Σταθμός στην καριέρα του ήταν η γνωριμία του με τον Νίκο Γκάτσο ο οποίος τον μύησε σε έναν ιδιαίτερο κόσμο, με συναναστροφές του προσωπικότητες όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος κ.ά. Ωστόσο, ο ίδιος ήταν αυτός που κέρδισε τη θέση του στο τραπέζι τους δεδομένου ότι ο κύκλος τους ήταν περιορισμένος.
«Ήμουν τυχερός γιατί όταν κατέβηκα στην Αθήνα και γνώρισα τον Γκάτσο, μπήκα σε άλλα πλαίσια, διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου από αυτόν, από τον Χατζιδάκι αργότερα, τον Ξαρχάκο. Συναντιόμασταν στου Φλώκα και δεν πήγαιναν όλοι, πήγαιναν όσοι τους ήθελαν ο Γκάτσος και ο Χατζιδάκις. Εγώ είχα την άνεση να πηγαίνω να κάθομαι όσο ήθελα».
«Όταν σε κοίταζαν μετά από 2 λεπτά με τις κουβέντες που έλεγες σχημάτιζαν μια άποψη κατευθείαν για εσένα. Νιώθω άσχημα, κενό, που δεν έχω πού να πάω τα μεσημέρια.
Συγκρίνω τα πράγματα σήμερα… Πήγαινα τα μεσημέρια εκεί και σήμερα δεν έχω πού να πάω. Πάω σε άλλα μέρη που το μόνο που συζητάμε είναι τα ποδοσφαιρικά».
