Ο Πάνος Σταθακόπουλος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Ο ηθοποιός αναφέρθηκε στο μικρόβιο της υποκριτικής που του είχε καλλιεργηθεί και που στο τέλος κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα.
«Ήρθα στην Αθήνα αμέσως μετά το Λύκειο. Δεν ξέρω τίποτα. Απλά είχε περάσει από το στρατό που έκαναν κάτι παραστάσεις και εγώ ήμουν στο παρασκήνιο. Είχα εκφράσει και την επιθυμία. Επειδή ήταν να φύγω για σπουδές στην Ιταλία, είχα γραφτεί σε δραματική σχολή κρυφά. Στην Ιταλία θα πήγαινα να γίνω γιατρός. Ήθελαν οι γονείς μου, όχι εγώ. Δεν είχαν μαζέψει χρήματα αλλά δούλευαν στα χωράφια. Ήταν αφορμή για να φύγω και να έρθω στην Αθήνα. Δούλευα σε ένα κατάστημα με είδη υγιεινής και στην πορεία επειδή με χρειαζόντουσαν και απογεύματα, σταμάτησα και δούλευα σαν μικροπωλητής στην Αιόλου. Ήταν σαν ρόλος γιατί είχα να κάνω με κόσμο. Έπρεπε να διαφημίζω την πραμάτεια μου. Έκοβα κίνηση ανάλογα του πού έπεφτε το μάτι του πελάτη και πουλούσα ανάλογα. Την έκανα δύο χρόνια αυτή τη δουλειά. Ήμουν χαρούμενος γιατί από αυτή τη δουλειά έβγαζα τα χρήματα να πληρώσω τη σχολή μου και το ενοίκιό μου και να ζήσω».
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην απόφασή του να γραφτεί σε ιερατική σχολή στην Τήνο σε ηλικία 12 ετών.
«Δεν με έστειλαν οι γονείς μου στην ιερατική σχολή, εγώ ζήτησα από μόνος μου να πάω. Ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου να φύγω, να πάω κάπου αλλού. Οι γονείς μου δεν ήθελαν στην αρχή. Ήμουν 12-13 χρονών, αμέσως μετά το Δημοτικό. Ήταν δύσκολο το πρώτο διάστημα. Έφυγα από την οικογένειά μου από ένα πείσμα και έλεγα: πού ήρθα τώρα; Μετά όμως έβλεπα τα υπόλοιπα παιδιά και έπαιρνα θάρρος, έλεγα: αυτά πώς μπορούν και δε μπορώ εγώ;
Είχε πάει και ο ξάδελφός μου σε ιερατική σχολή στην Πάτμο και δεν είχε άλλες θέσεις για να πάω μαζί του. Οπότε ο δεσπότης είπε να κοιτάξουμε στην Τήνο και εκεί βρήκαμε μία τελευταία θέση. Περνούσα πάρα πολύ καλά, αν και ήταν οικοτροφείο και είχαμε ένα αυστηρό πρόγραμμα.
Είχαμε πρωινό ξύπνημα, μελέτη ιερατικών κειμένων, να σκουπίσουμε, να στρώσουμε τα κρεβάτια μας. Αυτό το πρόγραμμα που είχαμε μου έκανε καλό, γιατί μου έμαθε από πολύ μικρός να έχω κανόνες και να φροντίζω τον εαυτό μου. Ήταν δύσκολο αλλά εγώ το έβλεπα σαν μια διαφυγή».
«Η παράσταση “Ο Άμλετ ο δεύτερος” ήταν η παράσταση σταθμός. Ήταν η παράσταση που είδα τους πιο πολλούς συναδέλφους, πολιτικούς και ποδοσφαιριστές. Ήταν τότε που ήταν η Βανδή με τον Ντέμη και έφερε μετά ο Ντέμης με διάφορους φίλους του. Μας έδιναν παραγγελιές πού θα πέσουμε. Με έπαιρναν τηλέφωνο και έλεγαν “θα είμαστε με μια παρέα και θέλουμε ο Σταθακόπουλος να πέσει εκεί, η Ανδρίτσου στον τάδε φίλο μας”. Γινόταν χαμός με όλους μας. Ήταν μια χρονιά που ήταν η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Βλαδίμηρου και πήρε ανθρώπους που δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας και έδεσε».
