Την Ταμίλα Κουλίεβα υποδέχτηκε στην εκπομπή «Είναι Στιγμές» ο Ανδρέας Ροδίτης, με την ηθοποιό να μιλά για τη ζωή και την καριέρα της αλλά και για το επάγγελμα του ηθοποιού που στις μέρες μας αντιμετωπίζεται ελαφρά από τους νέους εκπροσώπους του.
«Είμαι πάρα πολύ πειθαρχημένη, είμαι σκληρή με τον εαυτό μου θα ήταν καλό να ήμουν λίγο λιγότερο. Το επάγγελμα απαιτεί πειθαρχεία».
«Έχει αλλοιωθεί το τι σημαίνει ένας άνθρωπος αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει και τι θέλει να πει με αυτό που κάνει. Όχι μόνο οι καλλιτέχνες αλλά να σταθούμε πιο πολύ στον ηθοποιό».
«Υπήρξα και τυχερή, όταν έρχεται η τύχη πρέπει να είσαι έτοιμος να την αντιμετωπίσεις. Ο δάσκαλος στην τάξη μας είχε πει “εγώ θα δουλέψω με τα άλογα που τρέχουν μπροστά στην κούρσα”. Πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι ο καλύτερος, για να προσπαθήσεις σημαίνει να μάθεις, να είσαι ικανός, να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την κάθε τύχη».
«Ο άνθρωπος που κάνει αυτή τη δουλειά θα κριθεί στη δουλειά, στην οθόνη. Πάντα θα προτιμήσουν τους ανθρώπους που γιατί κάποιοι πρέπει να είναι οι άνθρωποι που τρέχουν μπροστά».
Η ηθοποιός αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια στη Μόσχα και στην τεράστια αγάπη που έλαβε από τους γονείς της ως παιδί. «Οι γονείς μου είναι σπουδαίοι άνθρωποι. Είναι πολύ διαφορετικοί αλά και οι δύο έκαναν πολύ μεγάλη προσπάθεια να μας μεγαλώσουν με αρχές και με αγάπη, να μας δώσουν όσο μπορούν περισσότερα που δεν σχετίζεται σε υλικά αγαθά και τον πατέρα τον έχω χάσει. Δεν είχαν σχέση με τέχνες. Ο πατέρας μου ήταν μαθηματικός η μητέρα μου πολιτικός μηχανικός».
Στην Ελλάδα ήρθε για χάρη ενός έρωτα.
«Παντρεύτηκα έναν Έλληνα που σπούδαζε στο ίδιο πανεπιστήμιο σκηνοθεσία. Γεννήθηκε το παιδί στη Μόσχα και ήρθαμε στην Ελλάδα».
«Δεν είχα σκοπό να ανέβω στο σανίδι. αυτό που έκανα ήταν ένα μεταπτυχιακό στο δικό μου το πανεπιστήμιο που είχα δικαίωμα διδασκαλίας. Οι μαθητές μου με βοήθησαν με τα ελληνικά μου. Ήμουν τυχερή, προέκυψε η ταινία, μετά ήρθε η σειρά και μετά ήρθε το θεατρικό».
Η ηθοποιός καθ΄όλη τη διάρκεια της συζήτησης υπογράμμισε πόσο σημαντικές είναι οι σπουδές στον χώρο της υποκριτικής, η εντρύφηση στο αντικείμενο.
Χαρακτηριστικά ανέφερε:
«Εδώ και 100 χρόνια αντέγραψαν την άλφα βήτα, υπάρχει τεχνική. Κάποτε υπήρχε και το μπουλούκι – το λέω χωρίς να το υποτιμώ – και βγήκαν σπουδαίοι ηθοποιοί αλλά πιστεύω ότι όλο αυτό ανήκει σε άλλη εποχή».
«Στις μέρες μας ανοίγονται πόρτες και παράθυρα σε κάποιους χωρίς να σπουδάσουν τίποτα, για εμένα είναι αστείο».
«Κάποιες φορές από τους άλλους χώρους έρχονται στο δικό μου επάγγελμα κάποιοι που δοκιμάζονται στο σανίδι και πολλές φορές έχουν επαναστατήσει ηθοποιοί. Εγώ νομίζω ότι από τη στιγμή που ήρθε και στάθηκε – που καμιά φορά είναι και καλύτερος από τους ηθοποιούς – εμείς που ονομαζόμαστε ηθοποιοί πρέπει να κοιτάξουμε πού είμαστε και να προσπαθήσουμε περισσότερο».
Γιατί δεν ήθελε ο γιος της να ασχοληθεί με την υποκριτική;
«Δεν του είπαμε ποτέ να μην ασχοληθεί με την υποκριτική αλλά έμμεσα καταλάβαινε ότι δεν θα χαιρόμουν και ιδιαίτερα. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίζει μόνος του για τον εαυτό του, να καταλάβει ο ίδιος όσο μπορεί σε αυτή την ηλικία. Αφού έχει και τους δύο γονείς που έχουν καταφέρει κάποια πράγματα σε αυτόν τον χώρο, να μην ταλαιπωρηθεί με την σύγκριση. Βλέπουμε παιδιά των συναδέλφων που είναι εξαιρετικοί. Ο Στέφανος είχε ζήσει την εμπειρία και αυτό το επάγγελμα από μικρός, έχει κάνει κάποιους ρόλους στο θέατρο από 3.5 χρονών. Δεν τον έπαιρνα ποτέ μαζί μου από ανάγκη. Τον παίρναμε μαζί γιατί θεωρούσαμε σωστό να δει με τι ασχολείται ο γονιός, που λείπει τόσες ώρες, τι κάνει ακριβώς».
