Ο Τάσος Χαλκιάς βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και περιέγραψε την γνωριμία των παππούδων του αλλά και για τον τρόπο που λειτουργεί η οικογένεια στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων.
Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι δίπλα του ήταν πάντα η μητέρα του και μετά την απώλειά της, είναι η οικογένειά του. Παραδέχτηκε, βέβαια, ότι δεν μπορεί να πει τα πάντα που τον απασχολούν.
«Πάντα υπήρχαν άνθρωποι που με καταλάβαιναν. Σίγουρα υπήρχε η μάνα μου. Όσο υπήρχε η μάνα μου σε όποια ηλικία και εάν ήμουν. Τώρα υπάρχει η οικογένειά μου. Δεν μπορείς να τα μοιραστείς όλα, υπάρχει λόγος. Κάτι χάνεις από εσένα. Ο άνθρωπος είναι μία προσωπικότητα που η διαμόρφωσή της έχει πολλά μέσα. Έχει τον δολοφόνο, έχει και τον καλύτερο άνθρωπο στον κόσμο. Είναι η στιγμή εάν θα σου βγει. Είμαστε όλοι εν δυνάμει και κακοί άνθρωποι, με την έννοια ότι μπορεί να διαπράξουμε το κακό.
Δεν υπάρχει αποκούμπι για κανέναν άνθρωπο. Η συνείδηση του εαυτού σου έχει δύο πλευρές. Μία που την μεγάλωσα και καταλαβαίνω και η άλλη να γνωρίσεις τον εαυτό σου, που είναι μία διαδικασία. Πολλοί λένε ότι κάνουν την αυτοκριτική τους αλλά πόσες φορές σε έχεις καταδικάσει; Άμα τα βρίσκεις όλα καλά, χαίρω πολύ».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε και στον παππού του που ήταν Τούρκος, ερωτεύτηκε την γιαγιά του και έκαναν την μητέρα του αλλά ποτέ δεν ήταν μαζί. Η μητέρα του τον θυμάται μόνο μέσα από φωτογραφίες και ιστορίες και τον «μίσησε» μετά από ένα περιστατικό που έμαθε. Δεν θέλησε ποτέ να τον γνωρίσει, αλλά ο Τάσος Χαλκιάς πήγε στην Τουρκία να τον βρει αλλά έλειπε και δεν τον είδε ποτέ. Ωστόσο, στη Θεσσαλονίκη σε μία παράστασή του γνώρισε τις ετεροθαλείς θείες του, οι οποίες συνεχίζουν να μένουν στην Ελλάδα.
«Δεν παντρεύτηκε ποτέ η γιαγιά μου γιατί ο παππούς μου ήταν Τούρκος. Δεν ήταν εύκολο να αλλαξοπιστήσουν γιατί μιλάμε για την δεκαετία του 1920. Ποτέ δεν ήταν μαζί. Ερωτεύτηκαν, έκαναν την μάνα μου αλλά μαζί δεν ήταν ποτέ. Όταν είχα πάει με το Εθνικό Θέατρο στην Κωνσταντινούπολη πήγα να τον βρω. Πήγα και δεν τον βρήκα γιατί είχε πάει στα βάθη της Ανατολής, είχε πολλά μαγαζιά. Πήγα στην Πόλη το 1973. Η μητέρα μου τον ήξερε μέσα από τις φωτογραφίες και τον μίσησε πολύ. Τις πληροφορίες για να τον βρω μου τις έδωσε η γιαγιά μου. Η μητέρα μου δεν θέλησε ποτέ να το δει γιατί όταν ήταν 7 μηνών της είχαν πει ότι της έδωσε μία κλωτσιά και πετάχτηκε από την αιώρα που βρισκόταν.
Θέλησα να τον βρω από περιέργεια, να δω ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος που σε ένα βρέφος μπορεί να δώσει μία κλωτσιά; Τότε που πήγα εγώ δεν είχε οικογένεια αλλά έκανε μετά. Η οικογένειά του αυτή ήρθαν στην Ελλάδα και γνώρισα τη μία του κόρη στην Θεσσαλονίκη. Αυτή ήρθε, γνώριζε την ιστορία και αναζήτησε τη μάνα μου και όταν είδε το επίθετο της μάνας μου, ήρθε στο θέατρο και είδε την παράσταση και περίμενε με μία ανθοδέσμη. Ήταν από αυτές τις όμορφες Τουρκάλες που στα μεγάλα τους χρόνια ήταν περιποιημένες και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι σχετικό. Είπα “χάρηκα πολύ”, δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο».
