Καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» βρέθηκε η Χάρις Αλεξίου σε μια άκρως απολαυστική και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Την απολαύσαμε τη φετινή σεζόν μέσα από τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, Maestro, όπου καθήλωσε τους τηλεθεατές με την ερμηνεία της.
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην απόφασή της να απέχει από το τραγούδι και να ασχοληθεί με το θέατρο.
«Βάρος έχει ο χρόνος που αφιερώνεις για να γίνουν αυτά τα πράγματα. Που αφιερώνεσαι στη δουλειά, που δεν ζεις τη ζωή όπως τη ζουν οι άλλοι, κάποια πράγματα τα θυσιάζεις. Για παράδειγμα, να κάνεις μια συνέντευξη ενώ δεν θέλεις. Έχω πάρει απόσταση πια. Μου έδωσε απόλυτη ελευθερία. Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά. Το πένθος ήταν για την απώλεια της φωνής. Όσο και να θες να το διασκεδάσεις, τα έκανα όλα, ταξίδεψα στον κόσμο, είμαι χορτάτος άνθρωπος. Όμως θες τη φωνή σου. Τα σημάδια είχαν φανεί. Όταν τραγουδάς πρέπει να τραγουδάς, δεν γίνεται να κοροϊδεύεις. Εάν θες να κρατήσεις το καλό που σου έχει συμβεί στη ζωή, κρατάς αυτό και πας παρακάτω. Δεν είναι μια απλή υπόθεση το να πας παρακάτω. Πρέπει να παραδεχτείς την απώλεια, την ήττα, τη νέα συνθήκη. Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος θέλει τον χρόνο του.
Δεν έζησα μια εύκολη ζωή από παιδί, ήταν ένας συνεχής αγώνας. Καθετί που γινόταν ήταν μια άσκηση δυσκολίας πάνω στην δυσκολία. Ήμουν μαθημένη στον αγώνα και για αυτό απολάμβανα και έδινα στον εαυτό μου τα δώρα αυτά, να απολαύσει και άλλα πράγματα που δεν θα έκανα. Όπως το να ζήσω ένα διάστημα στο Παρίσι. Κάνε το κέφι σου! Αυτό καμιά φορά μπορεί να είναι και μια απάντηση, ένας θυμός. Όταν είναι μόνο ομαλά τα πράγματα, δεν φτάνεις σε αυτές τις αποφάσεις. Είναι χρήσιμο να υπάρχουν και δυσκολίες».
«Τα παιδιά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και αυτό είναι το αίσθημα της επιβίωσης. Η μητέρα μου ήταν πατέρας και βράχος. Ζούμε σε μια χώρα που τα παιδιά γίνονται γονείς των γονιών τους. Όσο η οικογένεια μας έχει πολύ κοντά της, δεν φεύγουμε εύκολα από την οικογένεια. Και καμιά φορά αναγκαζόμαστε να γίνουμε γονείς των γονιών μας. Θα ήθελα να ζούνε οι γονείς μου. Η στιγμή που αποφασίζεις εσύ για τη ζωή σου και για το παιδί σου, όταν έρχεται η ευθύνη και η ευθύνη των άλλων, τότε είναι που αρχίζει να γίνεται βάρος. Πρέπει να ανταποκριθείς στο ζητούμενο της ζωής, να είσαι εντάξει απέναντι στο παιδί σου, στην οικογένειά σου, στη δουλειά σου και στον εαυτό σου.
Οι δικοί μου άνθρωποι είχαν καλλιτεχνική ψυχή. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου τραγουδούσαν πολύ ωραία. Θα μπορούσε να ήμασταν όλοι εν δυνάμει τραγουδιστές. Είχα την τύχη να ξεκινήσω αυτή τη δουλειά όταν άνθιζε ο τόπος μέσα στη μουσική. Ήταν η χρυσή περίοδος του τραγουδιού. Οι συνθέτες τότε έκαναν τις ολοκληρωμένες δουλειές και έπαιρναν τους νέους. Όταν σκέφτομαι σε πόσους δίσκους συμμετείχα πριν κάνω το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ….».
«Είμαι μια τυχερή γυναίκα. Δεν συμβαίνει στον κάθε άνθρωπο αυτό που συνέβη σε εμένα, δεν το είχα φανταστεί και ούτε είχα προλάβει να το ονειρευτώ. Είμαι ακόμη τυχερή γιατί σε αυτή την ηλικία συμβαίνουν νέα ξεκινήματα και για έναν άνθρωπο είναι πολύ σημαντικό. Εγώ ήξερα να ζω και χωρίς το τραγούδι. Να παίρνω χαρά από πολλά πράγματα. Ήξερα ότι θα γίνω τραγουδίστρια και θα έχω αυτή την επιτυχία; Και τώρα, το θέατρο, το “ναι” που είπα στον Χριστόφορο, είναι αποφάσεις που σε κάποιους φαίνονται γενναίες γιατί τολμάς. Μεγάλωσα με το ότι πρέπει να τολμάμε στη ζωή.
Το 2016 που δούλεψα με τον Γιώργο Νανούρη, ήθελα η μουσική μου παράσταση να έχει και λόγο. Και του ζήτησα να μου στήσει ένα ωραίο παραμύθι πάνω στην σκηνή και μου είπε να γράψω εγώ τα κείμενα. Και σιγά σιγά ξεκίνησα να γράφω και ξετυλίχθηκε αυτό. Μετά έγινε η πρόταση από τον Νίκο Καραθάνο να είμαι στην Οπερέτα, μετά ήρθε πάλι ο Γιώργος για την Ιφιγένεια εν Ταύροις. Εγώ τώρα δεν κολώνω να πάρω το αεροπλάνο και να βρεθώ σε μια χώρα και να κάνω ένα ταξίδι στις Ινδίες, στο Μαρόκο. Δεν είμαι τόσο αυτάρκης βέβαια.
Όσο και να φαίνομαι και να είμαι συντηρητική αλλά είμαι και τρελή. Σέβομαι την οικογένεια, σέβομαι τις παραδόσεις, η εποχή τρέχει περισσότερο από αυτό που μπορείς να αντιληφθείς και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ξινή με κάτι καινούργιο που συμβαίνει. Θέλω να μη χάσω τις αισθήσεις μου, το πώς αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να χάσω την ενσυναίσθησή μου. Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν γίνονται πιο εγωιστές γιατί υπάρχει ο φόβος του θανάτου».
«Δυστυχώς με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων. Η γνώμη των άλλων μπορεί να μας παγιδεύει αλλά πολλές φορές μας προστατεύει κιόλας. Είναι σαν να έχεις μια μάνα ή ένα πατέρα που λέει “ωπ”. Κάτι γινόταν μέσα στην πορεία μου και τολμούσα και έκανα καινούργια πράγματα. Ξίνιζαν οι προηγούμενοι που έλεγα τα λαϊκά, έλεγα τις μπαλάντες και αποκτούσα νέο κοινό. Ταυτίζονται μαζί σου και είναι η δικιά μας, η Χαρούλα μας που έχει πει ωραία τα σμυρνέϊκα τραγούδια. Μετά έρχεται κάτι που τους είναι νέος ήχος.
Στα προσωπικά δεν με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων γιατί είναι πολύ ισχυρό αυτό που ζητάει η καρδιά».
