Καλεσμένος στην εκπομπή, Ενώπιος Ενωπίω, βρέθηκε ο Ορφέας Αυγουστίδης και μίλησε για την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική αλλά και την οικογένειά του.
Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι η υποκριτική ήρθε κάπως αβίαστα αφού στόχος του ήταν η σκηνοθεσία. Οι γονείς του βρίσκονται πάντα δίπλα του, έχει επιρροές από εκείνους και παρόλο που ζητά να ακούει κριτική, εκείνοι πλέον τα βλέπουν όλα τέλεια.
«Δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός, ο πρώτος στόχος ήταν η σκηνοθεσία. Κάπως ήρθε η υποκριτική και μάλιστα αντιστεκόμουν. Έλεγα ότι θα πάω στο Εθνικό και αν πέρασα, πέρασα. Ήρθε η ταινία του Περράκη και σταμάτησα να αντιστέκομαι και κάπως ήρθαν από μόνα τους. Δεν πήρα μια γενναία απόφαση! Έβαζα όρια από την αρχή να μην ασχοληθούν οι γονείς μου. Δεν ήθελα να μιλάω για αυτούς. Αυτό που θέλει να νιώσει ένα παιδί, την ανεξαρτησία. Δεν μπορώ να πω ότι δεν επηρεάστηκα από τους γονείς μου.
Μπορεί να έκανα κριτική μικρότερος που δεν ήξερα ότι δεν εξυπηρετεί. Τώρα πια κρατάω ένα κομμάτι που βλέπω σε αυτούς και το έχω εκεί να το θαυμάζω. Γιατί να μην θαυμάζουμε και στους αγαπημένους μας και ας έχουμε απομυθοποιήσει τη διαδικασία. Τη Μαρία Τζομπανάκη την απολαμβάνω στη δουλειά που κάνει και τη θαυμάζω όχι σαν Ορφέας ως ηθοποιός. Το πώς στέκομαι, το ποιο είναι το βλέμμα μου βρίσκω κομμάτια των γονιών μου. Τώρα δέχομαι κριτική από τους γονείς μου. Υπάρχει μια εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Είπα στους γονείς μου στην καινούργια παράσταση να μου πουν τη γνώμη τους και μου λένε “Τι να σου πω; Ξέρεις τι έχεις κάνει;”. Και λέω “κοίτα τι πάθαμε τώρα που θέλω να ακούσω”».
Σχετικά με την οικογένειά του, έχει καταφέρει να την κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και μιλά με τα πιο τρυφερά λόγια για τη σύζυγό του, Γεωργία Κρασσά.
«Θέλει κόπο στο σπίτι αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολο απλά ζητάς να μην ασχοληθούν μαζί σου. Και έχω την αίσθηση ότι σε σέβονται. Το να ξεφύγει μια φωτογραφία σε ένα εμπορικό δεν έγινε και κάτι, δεν μπαίνουν στο σπίτι σου. Είναι πολύ ωραίο που η οικογένεια ξεκίνησε από τη σχέση μου με την Γεωργία, από την ανάγκη να θεωρεί ο ένας τον άλλον οικογένεια. Η Γεωργία μου το ενέπνευσε αυτό γιατί θέλω να είναι αυτή το στήριγμά μου. Να εμπιστευτείς και στον άλλον κάτι από εσένα γιατί μέχρι τώρα ήθελα να είμαι εγώ όλα τα πόδια του τραπεζιού. Δίνω χρόνο στην οικογένειά μου και παίρνω από τον ύπνο μου αν χρειαστεί. Ειδικά τον πρώτο χρόνο που είχε έρθει ο Αχιλλέας στη ζωή μας. Για αυτό επέτρεψα πρώτη φορά στη ζωή μου να με επισκεφθεί το στρες γιατί ήθελα να βρω κι άλλο χρόνο μέσα στη μέρα. Άρχισα να σφίγγομαι γιατί ήθελα να τον βλέπω, να βοηθάω η Γεωργία, πώς αναπνέει σαν μητέρα. Φέτος έχω άλλα όρια από πέρυσι και πρόπερσι. Περνάμε κάθε μέρα λίγο χρόνο μαζί. Τα Σαββατοκύριακα είναι δικά του, το καλοκαίρι αρκετός χρόνος για τον Αχιλλέα και την οικογένεια. Και όσο περνούν τα χρόνια θα προσαρμόζομαι στα δεδομένα της οικογένειας.
Η Γεωργία είναι το κοινό που θέλουμε. Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να μην περάσει τα Χριστούγεννα σε ένα σπίτι και να μας κάνει την τιμή να έρθει στην πλατεία και να μας δώσει το δικαίωμα να του πούμε μια ιστορία. Και η Γεωργία είναι τα περισσότερα πόδια του τραπεζιού. Πια γενναιόδωρα της έχω δώσει ένα κομμάτι από αυτό.
Δεν είναι από τον χώρο, καμία σχέση. Με τη Γεωργία συναντηθήκαμε μέσα από την ανάγκη μας να παίζουμε, να μιλάμε. Είδα στα μάτια της να δονείται από την Τέχνη, από τη μουσική, συγκινείται διαβάζοντας ποίηση που εγώ πρέπει να κάνω προσπάθεια να συγκινηθώ. Έχει αυτό που θέλω και εγώ να ξαναγίνω. Έχει μια παιδική ανεπιτήδευτη αθωότητα. Αυτά είναι πράγματα που ήταν εκεί και είχα την ψυχραιμία να τα δω. Ταυτόχρονα με ανακουφίζει, με κάνει να γελάω. Μου αρέσει να κάνω ό,τι ήθελα να κάνω μόνος μου, να τα κάνω με τη Γεωργία. Θέλεις να τα κρατήσεις αυτά και να είσαι με τον άλλον για πάντα».
