Στον Άρη Καβατζίκη και το «Πάμε Δανάη» μίλησε η Ελένη Κοκκίδου με αφορμή την παράσταση «Εκάβη» όπου κάνει τον ομώνυμο ρόλο αλλά και την αποχώρησή της από τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα».
«Νιώθω έτοιμη ηλικιακά και εμπειρικά, γιατί έχω ζήσει απώλειες στη ζωή μου με προεξέχουσα αυτή της μητέρας μου, και είμαι σε φάση στη ζωή μου να αντιμετωπίσω αυτόν το ρόλο. Η Εκάβη είναι όλες αυτές οι γυναίκες που βλέπουμε στις βάρκες με τις μαντίλες, που στη διαδρομή έχουν χάσει τα τρία τους παιδιά και έρχονται με το ένα που έχει μείνει», είπε η ηθοποιός.
Το τέλος από τη «Μουρμούρα»
«Πάντα ήμουν αναστατωμένη σε σχέση με το τι είναι η ζωή, πώς θα τη ζήσω, γιατί είναι πολύ δύσκολο πράγμα να ζήσεις τη ζωή. Γι’ αυτό και τελειώνω, κάνω κύκλους και προσωπικούς και επαγγελματικούς.
Γι’ αυτό και τελείωσα τη Μουρμούρα. Έκλεισα έναν κύκλο 10 χρονών, είναι πάρα πολλά. Αλλά έκλεισε ο κύκλος μέσα μου. Θέλω να δω άλλα πράγματα, να ξεκουραστώ, να έχω μόνο το θέατρο, μπαίνω πλέον σε μια άλλη ιστορία των τραγικών μεγάλων ρόλων και θέλει μία αφοσίωση.Δεν γίνεται να κάνεις τη Μουρμούρα και τον Οιδίποδα Τύραννο. Θέλεις χρόνο και ο χρόνος ισούται με τον χώρο.
Κάποιους, που δεν με έχουν δει στο θέατρο, θα τους ξενίσει. “Η Βούλα από τη Μουρμούρα πώς θα παίξει την Εκάβη, με τι φωνή;”. Η φωνή μου δεν είναι αυτή της Βούλας.
Δεν το περίμενα το τελευταίο γύρισμα. Μου φέρανε μια τεράστια ανθοδέσμη και μου κάνανε δώρο αυτό το ψάρι, που είναι μουρμούρα -δεν το ξέρω αυτό το ψάρι- και έβαλα τα κλάματα. Τους αγάπησα πάρα πολύ όλους και θα τους αγαπώ πάντα.
Μπορεί να την ξαναδείτε σε κάποιο όνειρο του Μηνά» ανέφερε.
O θάνατος της μητέρας της
Η ηθοποιός αναφέρθηκε και στον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της.
«Τη μητέρα μου την έχασα πριν από 40 μέρες. Ήμουν προετοιμασμένη για τον θάνατό της ήταν κατάκοιτη εδώ και χρονιά. Καταλάβαινε, αλλά δε μιλούσε. Η μάνα είναι κάτι σωματικό, δεν ελέγχεται. Φεύγω από την πρόβα και “σκάει»” μόνο του. Αρχίζω και κλαίω. Για μένα η ζωή είναι πριν τη μάνα μου και μετά τη μάνα μου».
Η ανησυχία της είναι πως στο μέλλον δεν θα έχει κανέναν και θα πρέπει να μεριμνήσει για το τι θα κάνει στη συνέχεια.
«Αν θα πάω σε κάποιο γηροκομείο, κάνω τέτοιες σκέψεις… Λέω στον εαυτό μου «μη σκέφτεσαι», γιατί αν τυχόν πάθω κάτι ή σπάσω το πόδι μου, δεν υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει. Είναι ένας φόβος αυτός», είπε.
