Απόσπασμα από την συνέντευξή του Χρήστου Λούλη στο in.gr πρόβαλλε η εκπομπή, Πάμε Δανάη, με αφορμή την συμμετοχή του στη σειρά, Famagusta.
Ο ηθοποιός μιλά για το σημείο που βρίσκεται αυτή η στιγμή η σειρά γύρω από τον δικό του ρόλο αλλά και πώς όλη αυτή τη συμμετοχή του την θεωρεί ως κάρμα.
«Τα πράγματα βρίσκονται στην εξής φάση. Μου είχαν προσάψει κάποιες κατηγορίες. Προσήχθη στο τμήμα, αλλά με αφήσανε γιατί υπήρχε έλλειψη στοιχείων. Ακούω βέβαια ότι ο κ. Αντρέας Σέκερης κυνηγάει την υπόθεση, το σκαλίζει κι άλλο. Έχω πλήρη εμπιστοσύνη στην κυπριακή δικαιοσύνη ότι θα αποφανθεί ότι είμαι αθώος. Γιατί πραγματικά δεν ευθύνομαι για το θάνατο της Ελένης.
Θέλω πολύ να μιλήσω στη Χριστίνα Σέκερη. Γιατί θεωρώ πως η δική της ιστορία είναι από τις πιο συγκλονιστικές που έχω ακούσει. Να τραυματιστεί, να χάσει τις αισθήσεις της προσωρινά και κάποιος που τη θεωρούσε μάλλον νεκρή να της αρπάξει στο μωρό. Εκείνη να συνέλθει μετά από λίγη ώρα και να μην βρει το μωρό στα χέρια της και επί 50 χρόνια να μην μπορεί να βρει που πήγε αυτό το μωρό. Να μην έχει έρθει ούτε ένας άνθρωπος μπροστά και να πει “είδα τι συνέβη”. Πόσο μάλλον να πει κάποιος «εγώ το πήρα». Θα ήθελα πάρα πολύ να της μιλήσω, να μου τη δική της ιστορία με τα δικά της λόγια».
«Ο πατέρας της συζύγου μου, Έμιλυς Κολιανδρή, είναι από την ευρύτερη περιοχή του Βαρωσιού. Η ιστορία της εισβολής και των αγνοουμένων και των περιουσιών που χαθήκανε και τα σπίτια που δεν μπορεί να μπει κανείς και τα λοιπά, είναι κάτι που είναι πάρα πολύ γνωστό, σε μένα τουλάχιστον, επειδή πηγαινοέρχομαι στην Κύπρο τα τελευταία είκοσι τόσα χρόνια, όσα είμαι με την Έμιλυ.
Και επειδή γνωρίζω πολλούς φίλους, οικογενειακούς… Κάποιος είναι πρόσφυγας, κάποιος δεν είναι, αλλά όλοι έχουν μία σχέση με κάποιον γνωστό, κάποιο φίλο τους… Εν πάση περιπτώσει είναι μία μικρή κοινωνία… Είναι κάτι που το συζητούσαμε κατά καιρούς, όχι και πάντα γιατί ο κόσμος θέλει να πάει μπροστά, να τα ξεχάσει, να προχωρήσει.
Αυτή η ιστορία με την Αμμόχωστο και γενικότερα με την εισβολή είναι κάτι που ήρθε σαν να μου χτύπησε την πόρτα το κάρμα. Και να μου λέει “κοίταξε φίλε έστω και εξ αγχιστείας σχετικός με την Κύπρο θα κάνεις τώρα κάτι που έχει να κάνει πολύ με την Κύπρο”.
Μ’ αρέσει αυτό. Και επειδή πραγματικά ο κόσμος και στην Κύπρο και ειδικά στην Ελλάδα θέλει να προχωρήσει και να τα ξεχάσει αυτά, για να ζήσει τη ζωή του, καλό είναι που και που να τα θυμόμαστε. Γιατί στην προσπάθεια μας να τα ξεχάσουμε μπορεί να καταλήξουμε όντως να τα ξεχάσουμε. Και να τα ξαναπάθουμε».
