Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης μίλησε στο «Πάμε Δανάη!» και τον Άρη Καβατζίκη.
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και τη μετανάστευση της οικογένειάς του στην Αυστραλία.
«Οι πρώτες εικόνες που έχω στη ζωή μου είναι στην Αυστραλία και στο καράβι που κάναμε 32 μέρες να επιστρέψουμε στην Ελλάδα και 28 μέρες να πάμε εκεί.
Ήμουν πολύ κάλος μαθητής από τους πρώτους, μέχρι που έκανα μία παράσταση στο σχολείο σαν προοίμιο των Αγάμων είπα ότι στη ζωή μου θέλω να κάνω μονό αυτό. Οι γονείς μου απογοητεύτηκαν, που από πρώτος μαθητής έγινα τελευταίος και άρχισα ό,τι κραιπάλη μπορεί να κάνει ένας έφηβος έκτος από ναρκωτικά, αλκοόλ, κάπνισμα, ξενύχτια και κακόφημα μαγαζιά.
Μια φορά έπεσε μια πιστολιά.
Στα κακόφημα μαγαζιά, το κίνητρο μου δεν ήταν το γυναικείο φύλο, άλλα το περιβάλλον και η ντεκαντάνς, έπαιζαν κλασικό παλιό βαρύ λαϊκό τραγούδι. Θυμάμαι το μπαμ της πιστολιάς, χαμήλωσαν τα φωτά και φύγαμε τρέχοντας, ούτε καν ταξί δεν πήραμε», αποκάλυψε.
«Δούλεψα ως μπάρμαν, ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, σερβιτόρος για λίγο, άλλα ήμουν πάρα πολύ απότομος και οξύθυμος με όσους απαξιώνουν το επάγγελμα, πλακώθηκα και το άφησα», είπε.
Η περίοδος των Άγαμων Θυτών
«Έπαιζα μικρά σκετσάκια στην αρχή και έφτασε να γίνει μία ολόκληρη παράσταση, το έκανα παράλληλα με το κρατικό θέατρο, γιατί είχα και ένα παιδί να θρέψω στα 30 μου.
Το όνομα “Άγαμοι Θύται” μου ήρθε σε μία στιγμή, γιατί έπρεπε να μπει κάτι στην αφίσα, ο ιδιοκτήτης μου είπε “τι βλακεία είναι αυτή;” και γέμισε η Θεσσαλονίκη με τις αφίσες.
Δεν βωμολοχούσαμε ποτέ για λογούς αισθητικούς, είχα αποφασίσει ότι το χειρότερο που θα πούμε θα είναι κατάλληλο για παιδιά, ακόμη και σε τηλεοπτικό prime time» είπε για το όνομα του διάσημου γκρουπ.
Ο έρωτας ήταν και παραμένει ένα στοιχείο που υπάρχει στη ζωή του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. «Ερωτευόμουν μονίμως και μέσα στην τρέλα έκανα και οικογένεια, δεν είμαι σοβαρός στις αποφάσεις μου, είμαι παρορμητικός. Ήταν ο έρωτας με τη γυναίκα μου, η αγάπη για το παιδί μου, είχα όμως και τα άλλα και έτσι δεν ήμουν πουθενά όσο κάλος έπρεπε, τους στέρησα από ορισμένα πράγματα. Στέρησα από το παιδί την παρουσία μου και δεν είμαι καλύτερος γονιός σήμερα από ό,τι ήμουν νεότερος, το ίδιο “ρεμάλι” είμαι».
Για την συμβουλή που έδωσε στην κόρη του, «την απέτρεψα από τον καλλιτεχνικό δρόμο λέγοντάς της να πάει στον καλλιτεχνικό δρόμο! Ήταν ευφυές παιδί και ψυχικά ήθελε να το αποφύγει. Όταν η κόρη μου, ως έφηβη, άκουγε βάρια καταθλιπτικά έντεχνα της έλεγα ”πήγαινε ρε παιδάκι μου σε ένα πάρτι να χορέψεις τσιφτετέλι”. Ήταν θεατρόφιλη, αλλά μου είπε “αρκετά ψώνια έχετε μαζευτεί εκεί, εγώ δεν θέλω να μου λένε ότι έκανα τη δουλειά του πάτερα μου, θα κάνω το δικό μου”.
Η κόρη μου δεν ήταν τόσο επικοινωνιακή όσο εγώ στην ηλικία της, που έμπαινα κάπου και τα σάρωνα όλα, ήταν κλειστή άλλα έκανε τα πράγματα που αγαπάει».
Για την «σύνδεσή» του με τον Κώστα Καζάκο, είπε:
«Την παράσταση “Αμπιγέρ” ήταν να την κάνει ο Κώστας Καζάκος με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση, αρρώστησε όμως και μου το πρότεινε η παράγωγη. Η παράγωγη ρώτησε τον Κώστα Καζάκο για μένα & εκείνος είπε “με μεγάλη μου χαρά”, ήταν πολύ τιμητικό για μένα, καθώς εκείνος δεν μπορούσε για λόγους υγείας. Την εμπειρία μου την οφείλω στη συναίνεση και τη γενναιοδωρία του Κώστα Καζάκου που μου είπε “δεν μπορώ εγώ, κάντο εσύ”».
Ποια δυσκολία τον σημάδεψε;
«Το μεγαλύτερο λούκι μου είναι η βλακεία μου. Ενώ με τρέφει μόνο η δουλειά μου είπα κάποια στιγμή να κάνω ένα μαγαζί για να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω τους ρυθμούς της δουλειάς.
Έκανα τρομακτικό λάθος. Με πήγε πίσω και ψυχικά και γενικά. Ήταν τραγική ανοησία που κράτησε 4-5 χρόνια, άλλα σε ώριμη ηλικία είναι πολλά χρονιά για να τα πετάξεις. Έφυγα καταχρεωμένος άλλα δεν πειράζει, έτσι μαθαίνεις, δεν το έμαθα στα νιάτα μου το έμαθα στα γεράματα», αποκάλυψε κλείνοντας ο γνωστός ηθοποιός.
