Η Ρούλα Πατεράκη μίλησε στη Φανή Πλατσατούρα στο Στούντιο 4 για την πορεία της ζωής της, φορώντας πάντα τα χαρακτηριστικά γάντια στα χέρια της που δεν αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ.
«Δεν έχω γίνει σταρ. Παρέμεινα αντιστάρ, που θεωρώ ότι είναι μεγαλύτεροι σταρ με την καλλιτεχνική έννοια.
Για μένα έχει πάψει να είναι ερωμένη ή εραστής το θέατρο και έχει γίνει σύζυγος και δεν μπορεί να νιώθεις την ίδια λαχτάρα. Το αγαπώ συζυγικά.
Από μια στιγμή και πέρα ήταν άπειροι οι συμβιβασμοί που έπρεπε να κάνω στο θέατρο και πάρα πολύ ενοχλητικοί αλλά δεν γινόταν αλλιώς δεδομένου ότι είχα κάποια λεφτά που τα έχασα και αναγκάστηκα να ακολουθώ το επάγγελμα.
Ώσπου να πεθάνω θα είμαι απόλυτα συμβιβασμένη.
Οι συνάδελφοί μου με έχουν αντιμετωπίσει αντιφατικά. Άλλοι με πολύ μεγάλη αγάπη και άλλοι με μίσος, επιφύλαξη. Είναι τοξική ιστορία το θέατρο.
Όταν θα μιλήσει μια γυναίκα σκηνοθέτης και ένας άνδρας βλέπω τα ματάκια των γυναικών γυρισμένα στον άντρα και αυτό είναι λυπηρό για τις γυναίκες.
Δεν έχω πολύ μεγάλη σχέση με την τηλεόραση, δεν βγάζω σέλφι. Μου είχε γίνει πρόταση για την τηλεόραση όταν άρχισε ο Σασμός. Όταν μου έκαναν την πρόταση ήταν τόσο πολύ μακρύς ο χρόνος, τα λεφτά καλά και έπρεπε να είμαι όλη μέρα οπότε δεν θα είχα καμία δυνατότητα να κάνω κάτι στο θέατρο. Ψυχικά θα αρρώσταινα. Οπότε την απέφυγα.
Στην καθημερινότητά μου μού δίνουν χαρά οι κούκλες μου. Δεν είναι παιδικό. Δεν τις πάω πολύ τις κούκλες, σχεδόν δεν τις αγγίζω. Είμαι πολύ λίγη για να είμαι κούκλα, είμαι άνθρωπος, γι’ αυτό έχω κούκλες» είπε χαρακτηριστικά.
«Αυτοί που δεν θεωρούν καλό τον Σεφερλή ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουν»
Όταν σκηνοθέτησα την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην Ωραία μου κυρία ο χώρος μου με καταδίκασε ολοσχερώς, ο λεγόμενος ποιοτικός που τώρα λέγεται εναλλακτικός, του χρόνου θα λέγεται παρανάλωμα του πυρός. Αυτός ο χώρος απογοητεύτηκε πολύ από μένα, για αυτούς η Αλίκη ήταν κόκκινο πανί, υπήρχαν άνθρωποι που μου κόψανε και την καλημέρα. Με πείραξε πάρα πολύ στην αρχή αλλά μετά το συνήθισα. Αν ήξερα ότι θα ακολουθήσουν αυτά τα σχόλια μπορεί να μην το επιχειρούσα γιατί τότε είχα ανάγκη αυτούς τους ανθρώπους, ήταν φίλοι μου, ήταν υποστηρικτές μου, θεωρήθηκε εμπορικό, κάτι ξεκομμένο.
Εγώ βλέπω ηθοποιούς στο εμπορικό που μου αρέσουν πάρα πολύ και τους έχουμε καταδικάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μάρκος Σεφερλής που τον βλέπω αυτό που είναι, αυτό που κάνει και είναι σημαντικό. Αυτοί που διαφωνούν ίσως θα πρέπει να ξαναμελετήσουν τον Σεφερλή, ίσως έχουν προκαταλήψεις, ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουν» είπε χαρακτηριστικά.
«Δεν έχω πολλή ζωή μπροστά μου οπότε δεν επιτρέπεται να την ονειρευτώ. Θα ονειρευόμουν μια ζωή εκτός θεάτρου αλλά δεν νομίζω ότι είναι εφικτό επομένως αποφεύγω ένα όνειρο που δεν θα γίνει πραγματικότητα» είπε ακόμα.
