Στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο κατέθεσε η ψυχολόγος, Δέσποινα Σαβόγλου, για τη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου και τον θάνατο της μικρής Τζωρτζίνας.
Όπως ανέφερε, σε συνομιλίες που είχε τόσο με την ίδια όσο και με τον Μάνο Δασκαλάκη, αντιλήφθηκε πώς υπήρχε περισσότερο το αίσθημα της αντικατάστασης και όχι το να βιώσουν τις απώλειες.
«Δεν υπήρχαν στοιχεία επεξεργασίας πένθους εκ μέρους των γονιών. Ενώ υπήρχε μεγάλη, αιφνιδιαστική και τραυματική απώλεια και οι δυο γονείς δεν έκαναν καμία αναφορά σε αυτό, καμία ένδειξη πένθους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση κάτι που ανέφερε στην έκθεσή της η νηπιαγωγός της Τζωρτζίνας.
Μόλις είχε πεθάνει η Μαλένα και περιέγραψε τη Τζωρτζίνα ως ένα παιδί που βίωνε την απώλεια της αδελφής της με ένταση, που ζητούσε από τη δασκάλα να της κρατά το χέρι της, που της μιλούσε για την αδελφή της και την αναζητούσε (τη δασκάλα) απογευματινές ώρες στο τηλέφωνο.
Αναζητούσε δηλαδή το παιδί μια μητρική φιγούρα ενώ υπήρχαν η μαμά και ο μπαμπάς στο σπίτι.
Έπαιρνε τη δασκάλα για να βρει ανακούφιση σε όλα αυτά τα συναισθήματα που είχε. Παρ΄ όλα αυτά και οι δυο γονείς ανέφεραν ότι δεν υπήρξε καμία έκφραση πένθους εκ μέρους του παιδιού. Ενδεικτικά να πω πως όταν ρώτησα τη μητέρα για μια ζωγραφιά της Τζωρτζίνας με μπαλόνι και με την οικογένεια, εκείνη μου είπε πως ήταν για τη γιορτή της μητέρας.
Αυτή η ζωγραφιά δημιουργήθηκε από τη Τζωρτζίνα ενώ ήταν 5,5 ετών περίπου και ένα μήνα μετά τον θάνατο της Μαλένας. Στη μια όψη το παιδί έχει ζωγραφίσει την οικογένειά της. Και οι δυο γονείς αναγνώριζαν τις φιγούρες. Στο πίσω μέρος της υπάρχει ένα αγγελάκι. Οι γονείς μου είπαν ότι η Τζωρτζίνα περιέγραφε τις αδελφές της σαν αγγελάκια που πετούν στον ουρανό. Μάλιστα το πρόσωπο της Μαλένας ήταν μουτζουριασμένο. Παρ’ όλα αυτά, η μητέρα επέμενε ότι οι ζωγραφιές έγιναν για εκείνη για την ημέρα της μητέρας».
Πρόεδρος: Λέτε για τη διεργασία πένθους. Ποια είναι αυτή η διεργασία. Πως εκδηλώνεται Κάποιος μπορεί να κλαίει κρυφά για παράδειγμα….
Μάρτυρας: Δεν είναι όλες οι διαδικασίες ίδιες για όλους, που θα τις κολλήσουμε σαν ετικέτα σε κάποιον. Για παράδειγμα εδώ οι γονείς είπαν ότι μαζί με την Τζωρτζίνα πήγαν στο γραφείο τελετών που ήταν οι νεκρές αδελφές της. Κάτι που δεν ήταν ότι καλύτερο, δεδομένου ότι αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να το αντέξει ένας ενήλικας. Αντίθετα το να πάει στην κηδεία δεν θα ήταν απαγορευτικό ή αργότερα στο τάφο τους. Σε αυτή την οικογένεια είχαν μια τάση για αντικατάσταση για αυτό που χάθηκε και όχι να βιωθεί αυτό που έγινε. Αν από την αρχή ο νους των γονιών πάει στην αντικατάσταση και όχι στο τι βιώσαμε, τότε δεν μπαίνουμε καν στην είσοδο αυτού που ονομάζουμε διαδικασία πένθους.
Πρόεδρος: Γνωρίζετε τι είναι το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου;
Μάρτυρας: Ναι. Ο γονιός χρησιμοποιεί το παιδί δημιουργώντας ένα σύμπτωμα αναληθές στο παιδί προκειμένου αυτό να λάβει ιατρική φροντίδα. Είναι ένα ψευδές σύμπτωμα. Ο γονιός είναι αυτός που χρειάζεται βοήθεια αλλά δεν μπορεί να τη ζητήσει και χρησιμοποιεί το παιδί. Το λέω απλοϊκά.
