Καλεσμένος στην εκπομπή, Καλύτερα αργά, βρέθηκε ο Σωτήρης Χατζάκης και μιλά για την Τέχνη, την βεβήλωσή της αλλά και τη σχέση του με τον Νίκο Κούρκουλο.
Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός πήρε θέση και για όσους κάνουν πειραματισμούς με την Τέχνη ρίχνοντας τα δικά του «πυρά».
«Μια φορά που είχα ανεβάσει τις Όρνιθες στην Επίδαυρο είχα βρει σε ένα χωριό έναν ακροβάτη λαϊκό. Είχα βρει τη γυναίκα του που του πήγαινε μακαρόνια πάνω στο σχοινί, σχοινοβάτης. Έτρωγε και έπινε τον καφέ του πάνω. Είχε περάσει τη διώρυγα της Κορίνθου με κλειστά τα μάτια μπροστά και οπισθοχωρώντας. Δεν τον περίμενε κανείς! Αυτός είπε στην προσφώνηση “Ευχαριστώ που με καλέσατε. Ο αρχιδιασκεδαστής του…”, το είπε και το κρατάω. Ο αρχηγός του πανηγυριού! Όταν διηύθυνα τα θέατρα, οχτώ χρόνια επί μνημονίου βγήκα και δεν ένιωθα το σώμα μου. Δεν είχα διάθεση για τους φίλους μου. Και ξαφνικά αυτό το σύμπαν ενός ανθρώπου σε μια ηδονιστική πλευρά του βίου αποκαλύφθηκε με μεγάλη ανακούφιση».
«Πήγα όπως άλλοι γιατί ο Τσιάνος ήταν αναπληρωτής και ο Νίκος Κούρκουλος έψαχνε αναπληρωτή. Μου λέει “Αν γυρίσω την πλάτη θα με μαχαιρώσεις ή θα με προστατέψεις;”. Του λέω “θα σε προστατέψω αλλά αυτό θα το δείξει η ζωή”. Μου απλώνει το χέρι και το χέρι ήταν αντρικό που ερχόταν από την ψυχή μέσα. Τα συμβόλαια δεν τα έκανε με υπογραφές. Πρώτα έδινε ένα χέρι και μετά τα υπέγραφα. Ήταν ένας άνθρωπος εντελώς λιτός, ντόμπρος, καθημερινός. Δεν χρειάστηκε να υποδυθεί τίποτα. Ήταν ένα αρσενικό, αυθεντικό χωρίς τεχνητό μύθο. Ένας άνθρωπος με φοβερό χιούμορ. Γελούσε πολύ και έκλαιγε κιόλας. Ο Κούρκους ήταν για μένα πατέρας, ο Άλκης είναι ένα είδος αδερφού. Ήμουν τυχερός που έζησα δίπλα σε αυτόν τον άντρα».
«Για να αποδομήσεις την κλασσική Τέχνη πρέπει να την ξέρεις! Εδώ ξεκίνησε ένας πειραματισμός στην Ελλάδα όχι σαν τον ευρωπαϊκό. Είμαι υπέρ του πειράματος αλλά του έγκυρου. Όχι αγνοώ την κλασσική Τέχνη, την τσαλαπατώ και αφοδεύδω. Βάζει ένα ερώτημα και ταυτόχρονα μας λέει ότι το σύστημα ζωής που ζούμε δεν είναι αλάνθαστο. Λέει το δόγμα “εγώ είμαι αλάνθαστο. Λέει το θέατρο όχι δεν είσαι, έχεις ρωγμή”. Και εκεί ξεκινάει η σύγκρουση. Εδώ που είμαστε περιφερειακή ζώνη καπιταλισμού εχθρευόμαστε την αμφισβήτηση.
Το σύστημα βρίσκει αμόρφωτους ανθρώπους, που δεν έχουν αντιμετωπίσει τα κρίσιμα ερωτήματα του έργου και κάνουν σαχλαμάρες. Αυτές τις σαχλαμάρες τις κάνουν σχολή και έχουμε βεβήλωση της Τέχνης».
