Τη Ζωή Κρονάκη συνάντησε ο Στέφανος Βούρος στην εκπομπή Δύο στις 10 και μίλησε για την αναπηρία του, για το εάν δέχτηκε ρατσισμό και αν τον εμπόδισε ποτέ στη ζωή του.
«Ας το πούμε αναπηρία, δεν είναι κακό να δαιμονοποιούμε τις λέξεις. Είναι μια αναπηρία, άσχετα το πόσο με δυσκολεύει ή όχι στην καθημερινότητα. Είναι μια αναπηρία.
Έχω γεννηθεί χωρίς δάχτυλα στα άνω και κάτω άκρα. Στα κάτω δεν το καταλαβαίνουν τόσο αλλά στα άνω είναι εμφανές.
Πολύς κόσμος θα ήθελε να λέω ότι τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα και παλέψαμε αλλά ήταν πολύ εύκολα.
Λόγω των γονιών που το είχαν αποδεχτεί μέσα τους και μου το πέρασαν και μένα αυτό. Δεν είχα θέματα να ντραπώ, να κρύψω τα χέρια μου, ούτε δυσκολεύτηκα σε θέματα πρακτικά. Έβλεπα πώς ανοίγουν ένα κουτάκι κόκα κόλα και το προσάρμοζα στα δικά μου δεδομένα.
Είχαν γράψει σε μια εφημερίδα ότι ο Γιάννης Βούρος είχε κάνει ένα παιδί τέρας, έτσι βαρύγδουπο. Με πήρε και με πήγε στην εφημερίδα, ήμουν ξανθό με μπουκλάκια και τους λέει “Αυτό το μωρό είναι τέρας;”. Ζήτησαν συγγνώμη και μετά όλα καλά».
«Έτσι γεννήθηκα»
«Με είχαν προετοιμάσει οι γονείς μου ότι θα δέχομαι ερωτήσεις και θα λέω ότι έτσι γεννήθηκα. Μετά με αποδεχόταν είτε όχι όπως είμαι.
Δεν επέτρεψα στους άλλους να με απορρίψουν λόγω της αναπηρίας. Η αναπηρία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μου. Δεν με χαρακτηρίζει αυτό ως άνθρωπο».
«Το να προσεγγίσω μια κοπέλα που την ξέρω από κάπου ή με ξέρει, με έχει δει μου ήταν πιο εύκολο. Δεν είχα θέμα να φλερτάρω μια κοπέλα, δεν σκεφτόμουν ποτέ μην το κάνω γιατί θα με απορρίψει λόγω των δαχτύλων.
Απόρριψη δέχτηκα μόνο από μια κοπέλα που μου είχε ότι είχε φετίχ με τα δάχτυλα και της είπα “Συγγνώμη, δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό”».
«Στο TikTok αυτοσαρκάζομαι»
«Το TikTok το ξεκίνησα τελείως στην τύχη και είδα ότι τραβούσα. Άρχισα να διακωμωδώ την αναπηρία μου και να αυτοσαρκάζομαι.
Κάνω το 95% που κάνει ο κάθε άνθρωπος. Δεν έχω βρει τρόπο μόνο πώς να οδηγήσω μηχανή. Ό,τι ήθελα έβρισκα τρόπο να το δοκιμάσω.
Αν δεν το προσπαθήσεις δεν ξέρεις αν θα το πετύχεις ή όχι».
«Είχε φετίχ με τα δάχτυλα»
«Μπορεί να είπα “γιατί;” όταν ήμουν 4-5 χρονών. Αυτή είναι η ζωή μου. Αν το πάθαινα τώρα θα έλεγα “γιατί σε μένα” αλλά εμένα είναι η καθημερινότητά μου το να μην έχω δάχτυλα.
Όταν δεν με ξέρουν μου δίνουν το χέρι τους ενώ όταν με ξέρουν περιμένουν να τους το δώσω εγώ».
