Στην παρέα της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου βρέθηκε ο Μίνως Θεοχάρης, ο οποίος άνοιξε την καρδιά του σε μία πολύ ιδιαίτερη εξομολόγηση ζωής.
Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο μπούλινγκ που βίωσε στην εφηβεία του, στα θέματα ψυχικής υγείας που κλήθηκε να αντιμετωπίσει καθώς και στην υποκριτική και την επιτυχία του στη σειρά Κάτω Παρτάλι.
«Βίωσα μπούλιγνκ»
«Βίωσα μπούλιγνκ στο σχολείο, ήταν δύσκολα, γιατί σε ενηλικιώνει πριν από την ώρα σου. Σε κάνει να μπαίνεις σε μία διαδικασία σκέψης ενώ δεν είναι η φάση να μπεις. Σκεφτόμουν “τι κάνω λάθος, για ποιον λόγο οείναι λάθος να μην ακολουθώ ακριβώς στο ντύσιμο και στον τρόπο συμπεριφοράς τους άλλους και ποιον ενοχλώ”. Αυτή είναι μία αδικία που σε στιγματίζει και σε διαμορφώνει».
«Δεν προσπάθησα να αλλάξω, δεν μου έβγαινε. Στα 15 δεν πήγα σχολείο για έννα χρόνο. Πήγαινα ως την πόρτα και δεν έμπαινα. Έχω πάει στο σχολείο με τα μαλλιά που έχω τώρα, δεν το άφηνα κι εγώ. Από ένα σημείο και μετά το τερμάτισα, γινόμουν προκλητικός με πρόθεση».
«Το “Κάτω Παρτάλι” μου άλλαξε τη ζωή»
«Το Κάτω Παρτάλι άλλαξε όλη μου τη ζωή με έναν τρόπο. Με έβαλε να εκτεθώ σε πάρα πολύ κόσμο και να γίνω αναγνωρίσιμος από πολύ κόσμο και με έβαλε στον χάρτη και στη δουλειά».
«Η αναγνωρισιμότητα δεν λύνει το συναισθηματικό κενό που έχω μέσα μου, όλο αυτό που μου είχε λείψε σε επίπεδο αποδοχής και αγάπης».
«Όλα αυτά μετακινήθηκαν και με έναν καταιγιστικό τρόπο και αυτό μου δημιούργησε ένα ταρακούνημα».
«Έχω πάει σε πολλούς γιατρούς»
«Έχω πάει σε πολλούς γιατρούς επειδή δημιουργήθηκαν θεματάκια. Έχω πάει και ως έφηβος, έχω πάει και ως ενήλικας, έχω πάει και όταν έπαθα κρίσεις πανικού βαρβάτες. Επειδή είμαι έμφυτα αισιόδοξος, θεωρούσα ότι δεν θα τελειώσει ποτέ η σεροτονίνη. Κάποια στιγμή μου τελείωσε. Έπαθα κρίσεις πανικού σε κάποια φάση της ζωής μου που ζορίστηκα πολύ. Πήγα σε έναν ψυχίατρο – ψυχοθεραπευτή και του είπα “βάλτε με μέσα”. Αισθάνθηκα ότι δεν μπορώ. Ένιωθα ότι δεν το έχω και μου είπε ότι έχω κρίσεις, εγώ νόμιζα ότι χαιρετάω, ότι δεν μπορώ να συγκροτήσω τη σκέψη μου, ήταν άγριο. Μοιυ συνέβη πάνω στη σκηνή. Όταν είδα ότι δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου σκηνικά είπα “όπα”. Έπαιζα, ένιωθα το στόμα μου να μιλάει και το μυαλό μου να σκέφτεται άλλα».
«Είπα στον γιατρό “τι είναι αυτό, τρελαίνομαι;”. Και μου είπε “αυτό που λέμε το χάνω δεν είναι μία πόρτα που την ανοίγουμε, την κλείνουμε, βλέπουμε λίγο από μέσα. Είναι κρίσεις πανικού».
Διαβάστε επίσης
Μίνως Θεοχάρης: «Ο πατέρας μου έφυγε 10 μέρες πριν γεννηθώ από καρκίνο, αιφνίδια…»
