Η Τάνια Τσανακλίδου ήταν καλεσμένη στο Στούντιο 4 και μίλησε για τη ζωή και την καριέρα της. Μάλιστα αποκάλυψε ότι παλιότερα ήθελε να γίνει δασκάλα ενώ εξήγησε γιατί θεωρεί ότι έχει καταρρεύσει το αξιακό μας σύστημα και τι συνέπειες έχει αυτό.
«Από τον κορονοϊό και μετά δεν αφήνω τον κόσμο να έρθει στα καμαρίνια γιατί φοβάμαι» είπε με αφορμή τις εμφανίσεις της.
«Και να με ξεχάσει ο κόσμος δεν με πειράζει, είναι λογικό. Ερχόμαστε, περνάμε, φεύγουμε, βγαίνουν οι νεότεροι και καλύπτουν τα κενά. Μένουν τα τραγούδια.
Τώρα προσπαθώ να λύσω τις ανημπόριες που έρχονται με τα γεράματα. Κατεβαίνω τη σκάλα σιγά σιγά. Προσπαθώ να το συνηθίσω σαν φυσιολογικό για να μην μελαγχολώ και να μην αναπολώ. Τις σφαλιάρες τις τρως σιγά σιγά, μια στα 40, μια στα 50 και αντιλαμβάνεσαι ότι κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι δώρο» ανέφερε.
Μιλώντας για την κοινωνική κατάσταση αναφέρθηκε στην πολυγνωμία αλλά και τη διχογνωμία στα social.
«Κανείς δεν μας καλεί να έχουμε γνώμη για τα πάντα. Είναι μεγάλο ζήτημα αυτό, αν πάρεις το τι συμβαίνει στο διαδίκτυο, με αδιανότητο υβρεολόγιο για κάποιον που δεν συμφωνεί.
Έχω την αίσθηση ότι ένα από τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου είναι αυτό του να ξεχωρίσει. Με το διαδίκτυο έχουν βρει όλοι έναν τρόπο να αισθανθούν ξεχωριστοί και εκεί γίνεται η κατάχρηση των πάντων. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο επίπεδο αντίληψης για τα πράγματα και δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στον άλλον να λέει κάτι διαφορετικό.
Ο εγκλεισμός μας έκανε πάλι να νιώθουμε ότι δεν ανήκουμε κάπου. Αυτό μας έκανε να σφαζόμαστε στα ΜΜΕ. Έχει καταρρεύσει το αξιακό μας σύστημα. Το να είναι κανείς αξιοπρεπής είναι σχεδόν γραφικό. Αξιοπρεπής είναι αυτός που δεν ξεφτιλίζει τη ζωή του».
Η ερμηνεύτρια αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και σε μια μεγάλη συναυλία που έδωσε στη Βόννη όπου ένιωσε ότι κινδύνεψε και άλλα παράτολμα πράγματα που έκανε.
«Τραγουδούσα και η σκεπή ήταν από ελενίτ και ακουγόταν η βροχή. Σαν να συντελέστηκε μια πράξη μαγείας και σταμάτησα να τραγουδάω και άφησα τον κόσμο να ακούσει τη βροχή. Ο κόσμος είχε αλαλιάσει και μου ζητούσαν ανκόρ. Και τώρα που σας το λέω ανατριχιάζω.
Έχει γίνει όμως και το ανάποδο. Είναι η περίοδος που έχει “δώσει” η Ελλάδα τον Οτσαλάν και γίνεται τότε της τρελής στην Ευρώπη. Διοργανώνουν οι Κούρδοι όλης της Ευρώπης μια συναυλία στη Βόννη. Εμείς είχαμε φτιάξει μια καλλιτεχνική επιτροπή και αποφάσισαν να στείλουν εμένα από την Ελλάδα να τραγουδήσω τρεις μέρες μετά το συμβάν. Βγαίνω σε ένα μέρος όπου ήταν από κάτω 250 χιλιάδες Κούρδοι και λέω τώρα θα με σκοτώσουν. Με το που λέω ότι είμαι η αντιπρόσωπος της Ελλάδας πέφτει μια θανάσιμη σιωπή κάτω, αδιανόητη. Τους λέω ότι ερχόμαστε σαν εκπρόσωποι του ελληνικού λαού και όχι της κυβέρνησής μας και ότι κατανοούμε τον αγώνα σας. Δεν μας χειροκρότησε κανένας. Αυτή η θανάσιμη σιωπή υπήρχε για τα 20 λεπτά που κράτησε η παράστασή μας. Πολύ έντονο κι αυτό. Είπα πώς το έκανα αυτό;
Έχω πάει στη Σερβία στον πόλεμο και φύλαγα γέφυρες. Έκανα τη διαθήκη μου πριν πάω. Είμαι λίγο ντράμα. Άμα είμαι λίγο άρρωστη και με πάρεις κι έχω 37 θα σου πω ότι έχω πυρετό και θα βάλω τα κλάματα γιατί συγκινούμαι από μόνη μου!».
