Ένας χρόνος έχει περάσει από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή 57 ανθρώπων και άφησε πίσω του δεκάδες τραυματίες.
Η Ανθή Βούλγαρη σε ένα ντοκιμαντέρ με αφορμή τον έναν χρόνο από το γεγονός που σκόρπισε θλίψη τη χώρα μας μιλά με τους επιζώντες αλλά και με τους συγγενείς των θυμάτων.
Μια πληγή που είναι ακόμη ανοιχτή και το μόνο που επιζητούν είναι δικαιοσύνη!
Δικαιοσύνη για τις 57 αθώες ψυχές που μπήκαν στο τρένο που τους στέρησε τη ζωή! Στο τρένο που πήραν για την επιστροφή, και η επιστροφή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη κατάφερε να επιβιώσει από αυτή την κόλαση που βίωσε, ωστόσο, είχε σοβαρά κατάγματα. Η νεαρή κοπέλα περιγράφει στην Ανθή Βούλγαρη καρέ καρέ τα όσα βίωσε.
«Ήμουν στην Αθήνα, πήγα να δω φίλους μου και είχα κλείσει από το κινητό μου το εισιτήριο αλλά η κράτηση δεν έγινε ποτέ. Πήγα από τον σταθμό και μου είπαν ότι δεν είχε άλλο εισιτήριο και έπρεπε να πάρω των 19:00. Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ τόσο αργά! Γίνεται η σύγκρουση, πέφτω μπροστά, σκίζεται το φρύδι μου και το πόδι μου ήρθε προς τα πάνω. Είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται το τρένο και να έρχονται πράγματα πάνω μου και να σπάει το σώμα μου. Ένιωθα το σώμα μου να διαλύεται! Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν όταν έγινε το ατύχημα ήταν πώς θα ζήσει η μαμά μου με αυτό; Και με τρόμαξε! Είπα δεν πρέπει να πεθάνω εδώ πέρα. Εκείνη την ώρα βαρούν τα ένστικτα επιβίωσης. Είχα διαλυθεί, είχα μουδιάσει και ήθελα να βγω. Είναι αυτά τα ένστικτα. Δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από κάποιον άλλον. Σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να μην καούμε, είπα ότι δεν πρέπει να την χάσω αυτή την ευκαιρία, πρέπει να πολεμήσω. Άρχισα να σέρνομαι και από μια χαραμάδα βγήκα με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Όπως έπεσα είχε ως αποτέλεσμα να σπάσω ακόμη χειρότερα. Μετά από αυτό άρχισα και εκεί να σέρνομαι. Σερνόμουν και έφτασα εκεί που είδα λίγο φως, εκείνη που είχε αρχίσει η φωτιά. Οι διπλανοί μου δεν σώθηκαν! Έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές να αργοσβήνουν και ήταν οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί. Όσο περνούσε η ώρα έσβηναν οι φωνές τους. Ήρθε το ασθενοφόρο και πήρε πρώτα εμένα και εγώ ούρλιαζα. Ήρθαν από πάνω μου και είδαν ότι είχα φρικτή αιμορραγία, έδεσαν το πόδι μου και καταλάγιασε η αιμορραγία. Ήταν η δεύτερη διάσωση της ζωής μου.
Η Ελισάβετ Καρανίκα είναι μια από τις διασώστριες εκείνης της βραδιάς και αποκαλύπτει την διαδικασία της διακομιδής αλλά και τις φρικτές εικόνες που είδε.
«Φτάσαμε 12μιση ώρα. Είδα εικόνες απίστευτες που δεν περιμέναμε να δούμε. Απόκοσμες, είχε έντονη δυσοσμία, φωτιά, καπνό. Πολύ μεγάλη κινητοποίηση των δυνάμεων. Πολύ δύσκολο για όλους! Για τους εθελοντές ενώ έχουμε μια σκληρή εκπαίδευση, λυγίσαμε. Ήταν σοκαριστικό, ήταν σαν ταινία. Μόνο που ήταν πραγματικότητα. Αρχίσαμε την έρευνα και τον απεγκλωβισμό, είμαστε επικουρικοί στις δυνάμεις της πυροσβεστικής. Μπήκαμε στα βαγόνια! Ένας πυροσβέστης που καθόταν δίπλα μου, γιατί τα πρώτα 3-4 λεπτά έπρεπε να συνειδητοποιήσω τι γίνεται, και του είπα “είναι το πρώτο βαγόνι;” και μου λέει “όχι είναι το τρίτο”. Ασυναίσθητα κοίταξα πίσω μου που ήταν σκοτάδι και μου είπε ότι τα άλλα δύο ήταν κάτω. Εκεί συνειδητοποίησα τι γίνεται. Δεν βρήκαμε νεκρούς στα βαγόνια γιατί είχαν διακομιστεί όλοι. Οι μαύρες σακούλες, οι πάμπλολλες μαύρες σακούλες είναι χαραγμένες στο μυαλό μου. Φώναζαν τα ονόματα των τραυματιών και δεν ακουγόταν τίποτα. Μια βουβαμάρα γιατί δεν άκουγε κανείς το όνομα που έψαχνε».
«Η λέξη κόλαση έχανε το νόημά της μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε. Η επιχείρηση αφότου έσβησε η φωτιά και μεταφέραμε ανθρώπους, σε δύο ώρες είχαμε μεταφέρει όλους τους τραυματίες όπου υπήρχαν. Είτε στα βαγόνια είτε που ήταν εκτός τα χωράφια. Μετά το δίωρο αυτό, σταματήσαμε να παίρνουμε ανθρώπους που ήταν στη ζωή. Ήταν εγκλωβισμένοι στα βαγόνια και καταλάβαμε όλοι ότι αυτό που είδαμε ότι είναι τρομερά απίθανο που να επιβίωσε μέσα από αυτή την κόλαση. Είχε μεταφερθεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος και ήταν ζωντανός», είπε ένας ακόμη διασώστης εκείνου του μοιραίου δυστυχήματος.
Διαβάστε επίσης
«Λυγίζει» η Μαρία Καρυστιανού – Τέμπη: «Αν είχα εδώ την κόρη μου, θα της έλεγα…»
