Ο Νίκος Ζήσης, επιζών του δυστυχήματος στα Τέμπη, μίλησε στην εκπομπή Αλήθειες με τη Ζήνα και τον Στρατή Λημνιό για τη σύζυγό του Αθηνά με την οποία ήταν μαζί στο μοιραίο τρένο. Εκείνη όμως σκοτώθηκε, αφήνοντας πίσω της ένα μικρό παιδί.
Ένα χρόνο μετά, ο Νίκος μίλησε για τις τελευταίες τους στιγμές πριν χωριστούς για πάντα, για την ζωή του από την ημέρα του δυστυχήματος μέχρι σήμερα και τον τρίχρονο γιο του.
«Νιώθω άχρηστος που δεν μπορώ να προσφέρω στον γιο μου τη μητέρα του»
«Είναι πολλές φορές που ο γιος μου ζητάει τη μητέρα του ενώ τον έχω πάει στο κοιμητήριο, του λέμε ότι έχει το λευκό της σπιτάκι η μαμά του. Στο σπίτι τον πετυχαίνω εκεί που θα παίζουμε να εστιάζει το πρόσωπο του στη φωτογραφία της μητέρας του. Είναι πολύ δύσκολο να σου ζητάει ένα παιδί μια η ώρα το ξημέρωμα, ”μπαμπά θέλω τη μαμά στο κρεβάτι”. Νιώθω άχρηστος που δεν μπορώ να του την προσφέρω».
«Ήμασταν μαζί στο βαγόνι τρία, έφυγε η Αθήνα, έφυγε η παρά μπροστινή μας η Ιφιγένεια, η Αναστασία πίσω δεξιά. Μερικές φορές νιώθω ένοχος και λέω, ”γιατί να μείνω εγώ και να φύγουν τα κορίτσια”. Αν ήταν στον χέρι μου για την Αθηνά θα προτιμούσα να έχω “φύγει” εγώ, με το χέρι στην καρδιά. Μια μάνα μεγαλώνει πολύ πιο σωστά θαρρώ το παιδί της».
«Μου κράτησε το χέρι και μου είπε: “Νίκο, τον Χρήστο μας”»
«Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, η Αθηνά με έσωσε γιατί ήταν να πάω στην τουαλέτα στο βαγόνι δυο και μου είπε, ”φάε όλο το τοστ πρώτα και μετά πήγαινε”. Δεν πέρασαν πάνω από τριάντα δεύτερα, καταλάβαμε γρήγορα τι γίνεται από τα φώτα. Μόνο που πρόλαβε να μου σφίξει το χέρι γιατί κρατιόμασταν και μου είπε, ”Νίκο τον Χρήστο μας…”. Αυτή τη φράση συνεχίζω να την ακούω τα βράδια».
«Εκτοξεύθηκα και βρέθηκα καρφωμένος σε μια λαμαρίνα. Έβλεπα στα δέκα μέτρα μπροστά μου μια κοπέλα πίσω από ένα δέντρο να καίγεται. Μου φώναζε βοήθεια, της έλεγα ότι δεν μπορώ να βοηθήσω συγνώμη και φώναζα την Αθηνά, μετά το απόλυτο κενό. Ενώ όλοι ζεσταινόντουσαν από τη φωτιά εγώ κρύωνα, είχα χάσει πάρα πολύ αίμα. Το μυαλό μου ήταν μέσα στο τρένο, πίστευα ότι ένα από τα ασθενοφόρα θα έχει και την Αθηνά».
«Έμαθα ότι έχει “φύγει” η Αθηνά την ημέρα της κηδείας»
«Μου είπαν ότι “έφυγε” η Αθηνά την ημέρα της κηδείας. Ήμουν ανήμπορος να παραστώ και ήξερα ότι κηδεύουν την γυναίκα μου και δεν μπορούσα να είμαι εκεί, να της δώσω έστω το τελευταίο φιλί, όλα αυτά για να τρώνε με χρυσά κουτάλια τόσα χρόνια οι δολοφόνοι των ανθρώπων μας».
«Δεν μπορώ να μπω στο σπίτι μας με την Αθηνά. Έχω πάει τρεις φορές από την ημέρα εκείνη. Το σπίτι το ανοίγεις και μυρίζει ακόμα Αθηνά, είναι όλα τα πράγματά της μέσα. Πήγα να παρκάρω από κάτω τις προάλλες και ο γιος μας μου είπε, ”γιούπι μπαμπάκα μου με έφερες στο σπίτι της μαμάς. Πάμε πάνω να δούμε τη μαμά”».
«Εκείνη την ημέρα πριν ξεκινήσουμε, αφήσαμε το μωρό στην πεθερά μου και η Αθηνά έκλαιγε και έλεγε, ”πού πάω και αφήνω το μωρό τρεις μέρες η δόλια η μάνα;”. Εγώ της είχα απαντήσει, ” ρε Αθηνά, φαντάρο τον στέλνουμε; Ή θα πάθουμε κάτι;”».
