Για τα δύσκολα χρόνια της καραντίνας ιδίως στην Τέχνη αλλά και το μπούλινγκ που υπάρχει διάχυτο στις μέρες μας μίλησε ο Θανάσης Αλευράς στη Μεγάλη Εικόνα.
Ο ηθοποιός μίλησε για την περίοδο που όλα τα θέατρα ήταν κλειστά αλλά και που γενικά η Τέχνη περνούσε κρίση με τα μαγαζιά να είναι κλειστά.
Μεταξύ άλλων, συζήτησε και για το εάν θα ήθελε να αποκτήσει ένα παιδάκι αλλά και για το επερχόμενο νομοσχέδιο για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
«Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν θα μοιραστούμε την ίδια σκηνή στο Εθνικό με τη Χαρούλα. Όταν είδα ότι είναι κι αυτή άνθρωπος, το ξεπέρασα. Είναι πολύ διαφορετικό το να έρθει η Χαρούλα ως θεατής το δικό μου έργο όταν ξημεροβραδιαζόμασταν σε συναυλίες και γήπεδα στη Χαρούλα. Όταν είμαι παρατηρητής είμαι τόσο χαρούμενος με όλο αυτό που γίνεται. Με ό,τι έχω αγαπήσει σε αυτή τη ζωή, με τα περισσότερα έχω συναντηθεί. Είμαι ευγνώμων για αυτό. Άλλες φορές δεν το πιστεύω, δεν καταγράφεται σαν εμπειρία. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα χαρεί πολύ εύκολα. Και μένα ο κόπος μου πια είναι να τα χαρώ στην ώρα που γίνονται.
Έχω περάσει πολύ στα down μου τα χρόνια του εγκλεισμού στα σπίτια. Δεν ήταν έτσι άιντε και πέρασε. Έχει καταγραφεί! Τα τελευταία χρόνια ζορίστηκα πολύ γιατί σαν κλάδος ήμασταν εκτεθειμένοι στον αέρα και για την πολιτεία ήμασταν ανύπαρκτοι. Και τα πτυχία και για το εάν παράγουμε πολιτισμό. Δεν είναι μόνο οι Καρυάτιδες και τα μουσεία. Μας έκλεισαν τα μαγαζιά και δεν φώναξε κάποιος να πει “τώρα τι θα κάνουμε;”. Και παρακαλούσαμε για 500 ευρώ και δεν έχουν όλοι οι ηθοποιοί καβάτζες.
Κι αυτό ήταν δύο χρόνια και κάτι. Κάτι το απόλαυσαν πολύ αλλά δεν ήμουν από αυτούς. Πήρα δύναμη πολλή. Δεν μπορεί κανείς να σου εγγυηθεί ασφάλεια. Καμιά φορά θες να πιάσεις πάτο, να πάρεις φόρα και να ανέβεις. Να αναλάβεις την ευθύνη των επιθυμιών σου, δεν χρειάζεται να φας “ξύλο” για να αλλάξεις. Δεν μου αρέσει πολύ να βγαίνω στις συνεντεύξεις γιατί μου ζητάνε να λέω τη γνώμη μου σε όλα. Ούτε μου αρέσει ούτε χρειάζεται να ξέρει ο κόσμος τα πάντα για μένα».
«Όλα τα μεγάλα κείμενα, οι μεγάλοι συγγραφείς που παίζουμε και ξαναπαίζουμε, δίνουν ορατότητα σε έναν άλλον τρόπο ζωής. Το θέατρο είναι θεραπευτικό, όπως όλες οι Τέχνες. Δεν γίνεται να συζητάω το 2024 για ομοφοβία και ρατσισμό. Είμαστε χρόνια υποχρεωμένοι από την Ευρώπη για γάμο ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν ομόφυλοι γονείς που αν πάθει ο ένας κάτι, δεν αναγνωρίζεται σαν οικογένεια. Είμαστε ή δεν είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα; Η υιοθεσία…πεταμένα παιδάκια, παρατημένα σε ορφανοτροφεία.
Θα μπορούσα να υιοθετήσω και θεωρώ θα ήμουν ωραίος μπαμπάς. Αλλά είναι κάτι που τα χρόνια που μου δίνονται είναι λίγα να ξεπεράσω τα δικά μου προβλήματα και άλλα τόσα να τα αφιερώσω στερώντας από τη δική μου ζωή στο παιδί μου.
Δεν είμαι ο άνθρωπος που θέλω να πεθάνω στο σανίδι. Θέλω ή στον ύπνο μου να μην καταλάβω αλλά δεν είμαι και σίγουρος γιατί θα ήθελα να δω πώς είναι το τελευταίο αγνάντεμα στη ζωή. Ή στη θάλασσα, όχι να πνιγώ. Δεν ξέρω, με τους φίλους μου, με δικούς μου ανθρώπους.
Το μπούλινγκ όσοι το έχουν βιώσει αφήνει τραύματα σοβαρά που μπορεί να σου πάρει μια ζωή να τρέχεις στους ψυχολόγους να τα λύσεις. Ειδικά στην τρυφερή ηλικία! Πάντα γινόταν μπούλινγκ αλλά αυτό που βλέπω στις ειδήσεις είναι πολύ παραπάνω. Βλέπεις παιδιά να βγάζουν μαχαίρια στο σχολείο. Εμείς τα βλέπαμε στα αμερικάνικα σχολεία και λέγαμε “γιατί κάνουν έτσι;”».
Διαβάστε επίσης
Θανάσης Αλευράς: «Η ψωρίαση με ταλαιπωρεί αρκετά χρόνια. Σε περιόδους με έφερε σε αμηχανία»
