Καλεσμένος στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε ο Βασίλης Ντάρμας και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στο σύνδρομο Τουρέτ.
Ο ηθοποιός που τον απολαμβάνουμε μέσα από τη σειρά, Κάνε ότι κοιμάσαι ΙΙ στον ρόλο του Μάκη, σε πρόσφατη συνέντευξή του στη LiFo μίλησε ανοιχτά για το σύνδρομο.
Πώς τον βοήθησε το θέατρο;
«Στα 14 μου γράφτηκα σε ένα σεμινάριο υποκριτικής και λέω “εδώ είμαστε”. Μία που ξεκίνησα και μία που τελείωσαν όλα. Από τότε που ξεκίνησα το θέατρο, σταμάτησε το σχολείο να έχει υπόσταση για μένα. Ξεκίνησα από την αρχή, ακόμη και την ΑΒ, ακόμη και το πως να περπατάω. Το σχολείο το συνέχισα για να το τελειώσω. Γενικά δεν ενοχλούσα στο μάθημα, οπότε αν δεν ήθελα να συμμετάσχω διάβαζα το βιβλίο μου ή κοιμόμουν. Επειδή κάνουν πολλή φασαρία τα παιδιά, οπότε οι δάσκαλοι προτιμούν να κοιμούνται οι μαθητές. Τους έλεγα ότι θα σπουδάσω ηθοποιός.
Τα τρία τελευταία επεισόδια του Κάνε ότι κοιμάσαι ΙΙ δεν έχω προλάβει να τα δω. Διαβάζω τα σενάρια όταν έχω τον χρόνο και τη διάθεση για να το διαβάσω όλο. Καλό είναι να βλέπεις τον εαυτό σου για να βλέπεις και τα λάθη σου. Θα τα δω πιστεύω! Προς το τέλος της πρώτης σεζόν, ρωτήσαμε τι θα γίνει για να ξέρουμε αν θα ψάχνουμε δουλειά ή όχι. Σε ένα γύρισμα ήρθαν και μου είπαν ότι σκέφτεται να συνεχίσει ο ρόλος μου ως Μάκης. Αν ο ρόλος έχει ολοκληρώσει την ιστορία του, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσει».
«Καλό είναι τα μιλάμε και να τα φωτίζουμε. Δυστυχώς σε αυτή την κοινωνία δεν είμαστε εκπαιδευμένοι και καλό είναι να χρησιμοποιούμε τη δημοσιότητα για να μπορούμε να πούμε πέντε πράγματα να δούμε τι γίνεται. Δεν ξέρει ο κόσμος πολλά πράγματα και μας λείπει η παιδεία. Μιλάω εμπειρικά. Στο σχολείο η αθωότητα κάνει τα παιδιά ανελέητα. Πέρα από αυτό και οι μεγάλοι γενικά. Μας λείπει η εκπαίδευση από το σχολείο, από το σπίτι. Το βλέπουμε και επειδή το βλέπουμε έχουμε μια άμυνα που εκδηλώνεται με μπούλινγκ αλλά δεν είναι θέμα προβλήματος αλλά μιας ιδιαιτερότητες ή πάθησης που έχουν πολλοί άνθρωποι.
Από τη στιγμή που εγώ σαν Βασίλης και το θέατρο με βοήθησε και είναι ένα στοιχείο που το αγαπώ, μπορώ να μιλάω ανοιχτά. Το σύνδρομο Τουρέτ έχει να κάνει με ένα νευρολογικό μοτίβο, τα λεγόμενα τικ. Το εύρος και το φάσμα είναι τεράστιο. Κάποιοι λένε και άσχημες λέξεις που είναι το πιο γνωστό. Κάποιος μπορεί να έχει ένα και να το έχει ολόκληρη τη ζωή. Εμένα η δική μου ιδιαιτερότητα είναι ότι έχω ένα μικρό ζουζούνι μέσα μου και μετακομίζει ανά διαστήματα. Πλέον το ελέγχω, δεν το έχω τόσο πολύ. Μειώνεται αρκεί οι άνθρωποι να είναι καλά ψυχολογικά. Αν δεν είσαι καλά, ζεις σε περιβάλλον ζόρικο και σε ζορίζουν και οι ίδιοι οι άνθρωποι, αυτό θα εκτονωθεί πιο έντονα.
Το αντιλήφθηκαν οι γονείς μου. Εγώ το έκανα ασυναίσθητα. Ένα βράδυ με ρώτησε ο πατέρας μου “γιατί το κάνεις αυτό;”, του είπα “ασυναίσθητα” και έτσι το υποψιάστηκαν. Πρόβλημα για μένα όχι δεν υπήρξε, για τα παιδιά που δεν ήξερα πως να το διαχειριστούν ήταν ένα θεματάκι. Όταν ήμασταν με τα παιδιά, έπρεπε να το κρύψω. Προσπαθούσα να το κρατήσω. Είναι σαν να θες να χασμουρηθείς και να μην το κάνεις. Στη δουλειά δεν μου δημιούργησε πρόβλημα. Ίσα ίσα με βοήθησε να το επεξεργαστώ καλύτερα και να το αγκαλιάσω».
